Gríma - 15.03.1931, Side 79

SKINNBEÐJA
77
nema börnin, þau voru heima. Um daginn sáu börn-
in hest fram við tjörn eina, sem er þar fast við tún-
ið. Þeim kom saman um að leggja bjórana á hestinn,
og ríða á honum. Þau gengu að hestinum, og stóð
hann kyrr. Beizluðu þau hann, lögðu bjórana á hann
og fóru svo eldri börnin á bak honum. Þegar yngsta
barnið ætlaði á bak, sagði það: »Hann nennir ekki«.
Þá kipptist hann snöggt við, svo að öll börnin
hrukku af honum, en hann steypti sér með bjórana
í tjörnina. Þegar fólkið kom heim, sögðu börnin frá
þessu. Þóttust menn vita að þetta hefði verið nykur,
og hefði hann ætlað sér með börnin í tjörnina, en
ekki þolað það þegar barnið nefndi »nennir«, því að
nykurinn heitir öðru nafni »nennir« og má ekki
heyra nefnt nafn sitt. Heitir tjörnin síðan Skinn-
beðja.
önnur sögn um Skinnbeðju er þannig:
Á Kollsstöðum bjó eitt sinn ríkur bóndi, sem átti
13 skinnsængur. Einn góðan veðurdag voru sæng-
urnar breiddar út til þerris. Um kveldið, þegar
átti að taka þær inn, þá voru þær 14. Enginn skyldi
í, hvernig stóð á 14. sænginni. Þá vita menn eigi
fyrri til en sængina tekur á loft og hún fýkur fram
í tjörn eina, sem er þar framan við túnið. Það var
trú manna, að vatnabúar hefðu átt sængina. Er
tjörnin síðan kölluð Skinnbeðja.