Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 55

HELLIR BARÐAR SNÆFELLSASS 53
þegar fram liðu stundir, höfðu sumir hug á að vita,
hvar hellir hans væri og girntust gull hans. Urðu
nokkrir til þess að leita hellisins, en jafnan reiddi
þeim illa af; urðu þeir fyrir slysum og ýmsum ó-
höppum, og kenndu menn Bárði um. Tókst engum
að komast í helli hans, og leið svo fram á 16. öld.
í þann tíma var sá maður uppi á Snæfellsnesi, er
Grímur hét; var hann fjölkunnugur mjög, einrænn
í skapi og hafði litla umgengni við aðra menn.
Kvæntur var hann þó og bjó á koti nokkru allfjarri
alfaravegi. Það þóttust menn vita fyrir víst, að með
fjölkynngi sinni mundi Grímur geta fundið helli
Bárðar, en ekki vildi hann verða við bænum manna
í því efni, þótt leitað væri liðsinnis hans.
Um þessar mundir var það títt, að útlendingar
kæmu hér við land skipum sínum, er þeir stunduðu
fiskveiðar. Voru það einkum Englendingar og Hol-
lendingar, er höfðu mök við landsmenn. Bar þá svo
við eitt sinn, að skip kom við land á Snæfellsnesi;
hét skipstjóri Jón og voru þeir tólf saman félagar,
allir enskir. Komu þeir á land og spurði Jón margs
af landinu; meðal annars var honum sagt frá helli
Bárðar Snæfellsáss og gulli því hinu mikla, er þar
væri fólgið, en mikið gerðu menn úr vandkvæðum
þeim, er því fylgdu að leita hellisins og að öllum
hefði farnast illa, er það hefðu reynt. Jón fýsti mjög
að finna hellinn og ná gullinu, en taldi tröllskap
Bárðar eigi annað en hjátrú og hindurvitni; hafði
hann þegar við orð að leita hellisins með mönnum
sínum. Menn löttu Jón fararinnar, en hann sat við
sinn keip og lét ekki að neinum fortölum. Daginn
eftir kom Jón á land við tíunda mann, en tveir
skyldu gæta skips. Lögðu þeir síðan af stað upp í