Gríma - 15.03.1931, Síða 48

46
HNÍFAPÖRIN
10.
Hnífapörin.
(Þorsteinn M. Jónsson skrásetti eftir sögn Munveigar Jóns-
dóttur í Hvammi á Völlum í S.-Múlasýslu, 1902).
Einu sinni fyrir langa löngu bjó að Bakka á
Langanesströndum auðug ekkja, sem Sigríður hét.
Enginn vissi um uppruna hennar eða hvaðan hún
kom, þegar hún flutti að Bakka. Hafði hún jafnan
tvo vinnumenn, tvær vinnukonur og smala. Þar að
auki réði hún til sín á ári hverju valda stúlku, til að
hafa með sér við heimastörf, er annað fólk var við
útivinnu. En svo brá undarlega við, að þær stúlkur
hurfu alltaf á jólanóttina, hver á fætur annari og
sáust eigi aftur. Gekk svo í ellefu ár. Þótti þetta með
ólíkindum og lagðist illt orð á Sigríði, því að menn
töldu víst, að hún dræpi stúlkurnar á einhvern hátt.
Samt undruðust menn það mjög, því að öllu öðru
leyti hafði Sigríður kynnt sig ágætlega, síðan hún
kom í sveitina og af vinnufólki sínu var hún svo vin-
sæl, að sama fólkið var einlægt hjá henni. Tólfta ár-
ið, sem hún var í sveitinni, fékk hún enga inni-
stúlku, hvað mikið sem hún reyndi til og hvað sem
hún bauð. Á bæ einum þar í sveitinni bjuggu hjón,
er áttu dóttur efnilega, Sigríði að nafni. Ekki hafði
Sigríður á Bakka séð til neins að fara þess á leit við
hjón þessi, að lána sér dóttur þeirra. En þegar hún
var orðin úrkula vonar um að fá nokkra aðra stúlku,
þá réði hún af að hitta þau og fara þess á leit við
þau, að lána sér nöfnu sína. Þau aftóku það með öllu
í fyrstu, en þó fór svo fyrir þrábeiðni Sigríðar, að