Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 78

76
SKINNBEÐJA
manni sínum og börnum. Varð þar hinn mesti fagn-
aðarfundur og voru gömlu hjónunum færðar marg-
ar og dýrmætar gjafir. Dvöldu gestirnir í kotinu
við mikinn fagnað fram undir morgun, en fóru til
heimkynna sinna áður en dagaði. — Liðu svo aftur
mörg ár, að ekki varð Þórveigar vart í mannheim-
um. En eina jólanótt kom hún aftur heim til for-
eldra sinna með bæði börn sín, pilt og stúlku, sem þá
voru fullvaxin og mannvænleg. Var Þórveig döpur
mjög og harmþrungin, kvaðst vera nýbúin að missa
mann sinn og geta þessvegna ekki unað lengur í álf-
heimum. Settist hún að hjá foreldrum sínum og var
þar með bömum sínum upp frá því. Tók hún við
öllum búsforráðum, því að gömlu hjónin voru þá
hrum orðin og ekki fær um að vinna. Bjó Þórveig
jafnan viðmikla rausn, því að lagt hafði hún mikla
fjármuni til búsins. Þótti hún vera hin mesta sæmd-
arkona. Börn hennar giftust bæði mennskum mönn-
um og urðu kynsæl. Sagt er að margir eftirkomend-
ur þeirra lifi enn í dag víðsvegar á landinu og að í
þeim ættum beri töluvert á skáldskapargáfu.
21.
Sklnnlieðja.
(Handrit Þorsteins M. Jónssonar. Sögn Önnu Jónsdóttur,
systur hans 1902).
Einu sinni var bóndi' á Kollsstöðum á Völlum.
Hann átti 4 böm. Einn sólskinssunnudag voru bjór-
ar breiddir út úr rúmum, og fór fólk allt til kirkju