Spássían - 2013, Síða 15

15
sögu, og þá ekki sem einfalt tæki
til að knýja söguna áfram eða til
að hafa áhrif á þróun aðalpersóna,
heldur sem félagi og jafningi (karl)-
aðalpersónunnar. Í þriðju bókinni,
Kallinu, eru svo bæði aðalpersónan
og helsta aukapersónan konur
þannig að hér er um ánægjulega
þróun að ræða. Elí Freysson skrifar
spennandi og vel byggða sögu með
skrautlegum bakgrunni og hraðri
atburðarás. Hann mætti leggja enn
meiri vinnu í persónusköpun, bæði
aðal- og aukapersóna, til að auka
tengingu lesenda við persónurnar.
Stíll bóka hans er að sumu leyti
áhugaverður, hann bregður á
köflum upp forvitnilegum myndum
og samlíkingum og orðanotkun
er stundum frumleg. Textinn er
hins vegar mjög undarleg blanda
af talmálskenndri og formlegri
orðanotkun sem getur verið
skemmtileg en truflar gjarnan flæðið.
Elí gerir heldur ekki tilraun til að
nota tungumálið í persónusköpun
sinni þannig að talsmáti persóna
endurspegli karakter þeirra eða
stöðu í samfélaginu. Mestu bullur
geta talað á mjög formlegan hátt og
það er ekki hægt að greina á milli
heiðarlegra kaupmanna eða vel
lesinna stríðsmanna á því hvernig
þeir tala.
Áhugaleysi íslenskra bókaforlaga
hefur ef til vill ekki bara leitt til þess
að áhugasamir fantasíuhöfundar
hafa brugðið á það ráð að stofna
eigið forlag eða gefa út sjálfir heldur
kannski átt sinn þátt í því að aðrir
hafa leitað erlendis og skrifað á
ensku. Það gæti þó líka verið að
smæð markaðarins hafi spilað inn í.
Snorri Kristjánsson hefur náð það
langt að semja við sérhæft forlag á
þessu sviði í Bretlandi og er fyrsta
bók í þríleik hans um víkinga komin
út og heitir Swords of Good Men.
Þetta er klassísk víkingafantasía,
ágætlega byggð en með frekar
einföldum söguþræði. Sagan segir
frá umsátri og bardaga um þorpið
Stenvik sem er leiksoppur í baráttu
heiðinna manna og hins nýja siðar.
Til að gera söguna fjölbreyttari nýtir
höfundur sér þá frásagnartækni
að fylgja mörgum mismunandi
persónum eftir og sýna atburði frá
mörgum hliðum. Snorri hefur lag
á að skapa persónur með sterkum
en einföldum dráttum og margar
þeirra eru mjög eftirminnilegar. Fyrri
hluti bókarinnar fer aðallega í að
kynna persónurnar til leiks á meðan
seinni hlutinn lýsir bardaganum um
þorpið. Hið flöktandi sjónarhorn er
stundum hálf ruglingslegt en á móti
kemur að lýsingar hans á átökunum
eru fimlega unnar og er seinni hluti
bókarinnar virkilega spennandi
og vel gerður. Framvindan er
hröð og lýsingar grafískar og
persónusköpunin er í flestum
tilvikum vel heppnuð og trúverðug.
Auk þess hefur bók Snorra það
umfram flestar þær íslensku fantasíur
sem hér hafa verið ræddar að hún
hefur augljóslega notið góðs af
færum ritstjóra og að málið er að
mestu án þeirra vankanta sem plagað
hefur íslensku bækurnar.
Eins og fyrr segir þá hafa íslensk
bókaforlög ekki sinnt fantasíum fyrir
fullorðna sérlega vel, enda er bók
Stefáns Mána, Úlfshjarta, sem JPV
gaf út fyrr á árinu, ætluð unglingum
og þeim lesendahópi sem nefndur
Snorri Kristjánsson.
Swords of Good Men.
Jo Fletcher Books.
2013.
Stefán Máni.
Úlfshjarta. JPG. 2013
Áhugaleysi íslenskra bókaforlaga
hefur ef til vill ekki bara
leitt til þess að áhugasamir
fantasíuhöfundar hafa brugðið á
það ráð að stofna eigið forlag eða
gefa út sjálfir heldur kannski átt
sinn þátt í því að aðrir hafa leitað
erlendis og skrifað á ensku.
„