Spássían - 2013, Síða 20

20
séu of flegin í leiknum og er því strax breytt. Forræði
Hildar yfir eigin líkama er þannig styrkt í gegnum
spunann auk þess sem hún myndar ný sambönd byggð á
jafnréttisgrundvelli.
Í gegnum leikina stígur hún fleiri skref í eigin þroska
því hún lærir að vinna fantasíuna inn í daglegt líf án þess
að vera ofurseld firringu hennar. Í stað þess að reyna að
nota fantasíuna til þess að fegra fjötrað líf sitt, líkt og
hún gerði áður en hún þurfti að standa á eigin fótum,
eignast fantasían sitt eigið skilgreinda rými í gegnum
spunaspilin. Fantasían er þannig upphafin og sett á
stall, og gefið umfangsmikið en vel skilgreint rými. Í
gegnum nördamenninguna finnur Hildur sjálfa sig
og endurskilgreinir þá þætti lífs síns sem iðkaðir voru
í einrúmi baðferða. Með því að viðurkenna mátt og
virkni fantasíunnar á eigið líf og breyta úrvinnslu sinni á
henni, finnur Hildur sinn innri styrk og stuðlar þannig
að auknu sjálfstæði sínu og hamingju.
Ákveðin vandkvæði má þó greina, í lok myndar
er Hildur farin að slá sér upp með Degi, leiknum
af Snorra Engilbertssyni. Þrátt fyrir að hún kynnist
honum á forsendum vináttu og jafnréttis verður ekki
litið framhjá því hvernig fantasía ástarsögunnar markar
samband þeirra. Sem dæmi má nefna að Dagur kemur
henni til bjargar á hvítum hesti þegar Jolli rænir henni
og að hann leigir Hildi risíbúð í húsinu þar sem hann
býr en hún leggur mikla áherslu á að fá að greiða
húsaleigu. Hvort það er meðvitaður leikur með minni
ævintýranna að hafa Hildi í táknrænum turni fyrir ofan
hinn góðhjartaða Dag eða dæmigerður póstfemínískur
gjörningur þar sem sjálfstæði konunnar er mælt í getu
hennar til þess að greiða fyrir neyslu og húsaskjól, verður
að liggja milli hluta.
Frásögnin í Romancing the Stone
er felld að söguheimi Astrópíu og
fantasíu fyrri myndarinnar gefið
framhaldslíf í þeirri nýju.
Með því að viðurkenna mátt
og virkni fantasíunnar á eigið
líf og breyta úrvinnslu sinni á
henni, finnur Hildur sinn innri
styrk og stuðlar þannig að auknu
sjálfstæði sínu og hamingju.
„