Spássían - 2013, Síða 40

40
Eftir Ólöfu Sæunni Valgarðsdóttur
„Nýja“ gamla hljómsveitin
hans Justins Verons (Bon
Iver) gaf út aðra plötu
sína á dögunum. Þetta
er ágætis plata sem mig
langaði svo mikið að segja að væri frábær. Hún er
bara svo mistæk, sum lögin eru sterk og áhugaverð
og önnur eru bara fín. Þetta er úthugsuð plata,
mikið lagt í allar laglínur og alla texta. Lögin sjálf
eru lagskipt, einkennast oft af nýjungagirni og eru
stundum fersk en það er greinilega borin virðing
fyrir þeirri tónlist sem kemur á undan. Textarnir eru
ljóðrænir með vísun í bókmenntir, tilfinningar og
persónlegt líf Justins, en með slatta af samfélagslegri
gagnrýni. Og bónusstig fá þeir fyrir að nota upplestur
Charles Bukowski í „Alaskan“ en það er eitt besta
lagið ásamt „Byegone“.
Ef þér líkar þetta prófaðu þá Bon Iver, The Head and
the Heart og Beach House

Ég elska Spotify, nei
þú skilur ekki, ég
ELSKA Spotify. Ein af
ástæðunum er sú að
þá fær skandinavíski tónlistarperrinn í mér útrás.
Marie Key er gott dæmi um tónlist sem ég hef
fundið með hjálp forritsins. Marie Key er ein
af vonarstjörnum Dana, hún hefur fengið góða
gagnrýni, unnið verðlaun og lögin hennar hafa náð
vinsældum. Tónlistin er ágætis popp með nokkuð
sterkum tölvutón. Sérstök rödd Marie heldur svo
öllu saman á flottan hátt. Textarnir eru á dönsku
og hljóma tilfinningaþrungnir– hvað þeir þýða, ja,
ég sagði að þeir væru á dönsku er það ekki? Bestu
lögin eru „Uden forsvar“ og „Uopnåelig“.
Ef þér líkar þetta prófaðu þá Anna von Hausswolf,
Jessie Ware og Chvrches
Marie Key
De her dage
í spilun
Volcano Choir
Repave
Sú plata sem ég hef
hlustað mest á í ár er
Trouble will find me,
sjötta plata bandarísku
hljómsveitarinnar The
National. Hún býr til fallegt gáfumannapopp, einhver
gagnrýnandinn kallaði hana kurteisa og það lýsir
henni ágætlega. The National eru ekki að breyta
mikið út frá því sem þeir gera vel: Laglínur með
uppbyggingu og frábærum textum, svalur flutningur
og töfrandi nærvera söngvarans Matt Berninger. Að
mínu mati er þetta er ein af bestu plötum ársins.
Þeir National menn koma ekki með miklar nýjungar,
en það er þróun í gangi og sú þróun er í svo rökréttu
framhaldi af fyrri verkum að besta lýsingin er
„þroski“. Ég er ekki viss um að þetta sé plata sem
sópar inn nýjum aðdáendum (það er frekar The
Boxer) en þetta er góður heildstæður gripur. Bestu
lögin eru „Don´t swallow the cap“ og „Graceless“.
Ef þér líkar þetta prófaðu þá hinar plöturnar með
The National, The Local Natives, The Editors og
Daughter
The National
Trouble will find me