Morgunblaðið - 10.01.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2020
✝ Páll KristinnPálsson fædd-
ist í Kaupmanna-
höfn 11. janúar
1990. Hann lést 28.
desember 2019.
Foreldrar hans
eru Elsa María
Ólafsdóttir, f. 20.
desember 1963, og
Páll Kristinn Páls-
son, f. 22. apríl
1956. Systkini
hans eru Tryggvi Þór, f. 13.
desember 1983, Ólafur Sölvi, f.
21. mars 1984, og Margrét
Kristín, f. 15. febrúar 1985.
Börn Ólafs Sölva eru Emil, f.
3. september 2014, og Mía
Ólafs, f. 23. apríl 2018. Sam-
býlismaður Margrétar er Helgi
Valberg Jensson, f. 25. ágúst
1978. Fyrir á Margrét soninn
Pál Sölva Róbertsson, f. 3.
ágúst 2013. Fyrir á Helgi þau
Arnór, f. 24. apríl 2009, og
Thelmu Sigríði, f. 13. október
2012.
Páll Kristinn
ólst upp í Kaup-
mannahöfn fyrstu
þrjú ár ævi sinnar
en síðar í Reykja-
vík. Hann bjó hjá
foreldrum sínum
til ársins 2003 en
þá fluttist Páll á
sambýlið í Árlandi
9 þar sem hann bjó
til ársins 2009 þeg-
ar hann fluttist á sambýlið í
Hólmasundi 2.
Páll stundaði grunnskóla-
nám í Lyngási og Safamýr-
arskóla og lauk síðan stúdents-
prófi frá sérdeild Fjölbrauta-
skólans í Ármúla árið 2010. Í
framhaldinu sótti hann ýmis
námskeið hjá Fjölmennt og tók
síðan þátt í vinnu og virkni
fyrir fullorðna í Bjarkarási.
Útför Páls Kristins fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
10. janúar 2020, klukkan 15.
Þriggja mánaða veiktist hann
Palli bróðir minn af sjúkdómi sem
aldrei tókst að fá greindan en
hafði í för með sér súrefnisskort
til heilans sem aftur leiddi til þess
að hann fór í gegnum lífið sem
fjölfatlaður einstaklingur. Þrátt
fyrir að það sé hlutskipti sem eng-
inn óskar sér og sínum kenndi það
okkur sem stóðum honum næst í
senn auðmýkt og gleði fyrir lífinu.
Það er ekki sjálfsagður hlutur
að fæðast heilbrigður eða halda
heilsunni. Líkamlegar takmark-
anir Palla giltu þó ekki um per-
sónuleika hans. Hann var lífsglað-
ur, hamingjusamur og kátur
drengur. Hann átti aðeins tvær
vikur eftir í þrítugasta afmælis-
daginn sinn þegar hann dó og því
tæpast hægt að kalla hann dreng
lengur en Palli var alltaf
strákslegur og til í hressilegt
sprell og tusk. Hann hafði ríku-
legan húmor og átti það jafnvel til
að hlæja að óförum annarra þegar
sá gállinn var á honum.
Palli elskaði trommuslátt og
söng og þá sérstaklega háu tón-
ana og skríkti oftar en ekki þegar
lag sem var honum að skapi var á
fóninum. Palli elskaði líka vatnið
og leið einkar vel þegar hann fékk
að fljóta um einn og sjálfur með
höfuðkút í ylvolgum sundlaugum.
Palli elskaði þó fjölskylduna
sína og vini mest. Hann var sjald-
an eins glaður og þegar hann var
umkringdur sínu fólki og náði þá
oftast hvað mestri slökun. Hann
hafði mikla þörf fyrir nánd og
fannst ekkert betra en gott knús.
Hann var einnig alla tíð vinsæll
meðal frændfólks og vina og þar
af leiðandi oft heimsóttur á sam-
býlið. Móðurleggur hans á það til
að vera mjög hávær og oftar en
ekki var hann búinn að heyra í lið-
inu úti á bílaplani þegar þau voru
að koma í heimsókn. Rak hann þá
gjarnan upp hátt og snjallt gól til
að lýsa ánægju sinni. Það gerðist
líka oft þegar hann sótti aðrar
samkomur og tónleika og vakti þá
iðulega mikla kátínu meðal við-
staddra.
Í minningunni skipar lagið
Beautiful Boy eftir John Lennon
sérstakan sess í lífi okkar Palla
bróður míns. Þegar ég kom heim
úr skólanum síðla dags og Palli
bjó enn heima sátu þeir feðgar
oftar en ekki saman í stofusófan-
um; pabbi að spila á gítar og
syngja lagið fyrir drenginn sinn,
sem sat í fangi hans og hlustaði
hugfanginn. Það kom alltaf ein-
stök værð yfir Palla þegar hann
heyrði þetta lag. Þannig mun ég
alltaf minnast þín elsku Palli
minn.
Þín systir,
Margrét Kristín Pálsdóttir
(Magga Stína).
Fallin er frá ung hetja, Páll
Kristinn Pálsson. Þegar Palli litli
fæddist var hann eins og flest
önnur börn, heilbrigður og auga-
steinn fjölskyldu sinnar. Fljótlega
eftir fæðingu verður hann veikur
af ókunnum orsökum, sem veldur
því að hann verður fatlaður.
Framtíðin varð því önnur hjá
Palla litla og fjölskyldu hans en
ráð var fyrir gert.
Það er alltaf erfitt að skilja
hvernig annað fólk lifir. En sér-
staklega er það erfitt þegar lífið
færir fólki í hendur það verkefni
að sinna og lifa með fötluðum ein-
staklingi á hverjum degi. Í fangið
á fólki er lagt líf manneskju sem
er algerlega ósjálfbjarga og á allt
sitt undir því að verða sinnt í stóru
sem smáu. Hvernig fer fólk að
þessu?
Við þessar aðstæður tefldi fjöl-
skylda Palla, og Palli sjálfur, fram
mannkostum sínum í þeirri skák
sem lífið er. Og þar var af nægu af
taka. Þar má fyrst nefna dugnað-
inn og svo léttu lundina. Strax var
ákveðið að láta þessa staðreynd
ekki taka gleðina úr lífinu, heldur
að gera eins gott úr erfiðum að-
stæðum og mögulegt er.
Það tókst svo sannarlega. Það
var yfirleitt alltaf gaman í kring-
um Palla og fjölskyldu. Og Palli,
sá gat hlegið.
Svo má nefna þær gjafir sem
Palli og fólkið hans færði okkur
hinum, hvað það er margt sem við
megum vera þakklát fyrir í lífinu.
Hvernig maður lætur ekki and-
streymi ræna sig gleði og ham-
ingju. Hvernig fólk tekur að sér
krefjandi verkefni og vinnur þau
svo vel að sómi er að. Aldrei var
kvartað undan hlutskiptinu, slíkt
var æðruleysið. Því líf Palla var
þeirra líf og þeirra líf var hans líf.
Líf þeirra var ofið saman sem
einn þráður væri. Alltaf var pass-
að upp á það að Palli væri með og
það virtist gerast fyrirhafnar-
laust. Þó ég viti að þannig var það
ekki.
Svo má ekki gleyma þeim sem
önnuðust Palla á þeim tveimur
sambýlum þar sem hann bjó. Þar
leið honum vel og eignaðist hann
marga vini sem önnuðust hann
langt umfram starfsskyldur sínar.
Mér er ofarlega í huga þakklæti
til þessa fólks sem vinnur þessi
óeigingjörnu störf og reyndist
honum Palla mínum vel.
Elsku Palli, Elsa, Óli, Tryggvi
og Magga. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð á erfiðum tímum.
Blessuð sé minning Páls Kristins
Pálssonar.
Sölvi Ólafsson.
Elsku Palli.
Þú varst alltaf minn besti
frændi og það var alltaf gaman að
koma í heimsókn til þín. Það var
líka alltaf gaman að hlusta á tón-
list heima hjá þér, spila, fara í
spjaldtölvuna og lesa fyrir þig.
Vona að þú hafir það gott á
himninum.
Þinn
Páll Sölvi.
Í dag verður kær mágur minn
borinn til grafar og við slíkar að-
stæður verður manni orða vant.
Gleði, kærleikur og æðruleysi ein-
kenndu Páll Kristin og þá góðu
eiginleika ættu allir að reyna að
tileinka sér. Ekkert á lífsins braut
er sjálfgefið eða sjálfsagt. Það
hefur Páll Kristinn kennt okkur
öllum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki er gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Fjölskylda og vinir kveðja Pál
Kristin í dag, en hann verður
áfram í hjarta okkar.
Helgi Valberg Jensson.
Elsku yndislegi Palli litli okkar.
Þó að það sé erfitt að þurfa að
kveðja þig er ómögulegt að minn-
ast þín án þess að fyllast þakklæti.
Þakklæti fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman, allan
hláturinn og gleðina. Þakklæti
fyrir allt sem þú kenndir okkur og
allt sem þú skilur eftir þig. Þú
stækkaðir í okkur hjartað, elsku
fallegi frændi okkar. Við vitum að
einhvers staðar er amma að snúa
þér í hringi í villtum dansi á ein-
hverju geggjuðu balli. Hvíldu í
friði, elsku Palli okkar, við elskum
þig.
Þínar frænkur,
Dagmar, Margrét
og Theódóra.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Palli var ætíð hvers manns
hugljúfi. Hann bjó í um 10 ár í
íbúðakjarnanum Hólmasundi og
það er enn óraunverulegt að
hugsa til þess að þau verði ekki
fleiri. Það var svo margt fram
undan; stórafmælisveisla, nýr og
glæsilegur stóll, alls kyns tón-
leikar og leiksýningar og fleiri
upplifanir sem við hlökkuðum til
að deila með honum.
Palli kenndi okkur að það þarf
oft ekki orð til að segja svo ótal
margt. Með svipbrigðum og lík-
amstjáningu gat hann sagt okkur
allt milli himins og jarðar og bros-
ið eitt var nóg til að bræða alla í
kringum hann. Það er eftirsjá að
þessu yndislega brosi og eftir sit-
ur tómleiki í hjörtum þeirra sem
þekktu Palla. Þótt líkaminn hafi
ekki getað meir svífur andi hans
yfir öllu og við sjáum hann ljóslif-
andi fyrir okkur, hlaupandi um og
hlakkandi yfir öllum sögunum og
leyndarmálunum sem við deildum
með honum.
Blíðari sál er vart hægt að
hugsa sér og sama hvert ferð hans
er nú heitið vitum við að hann
mun halda áfram að heilla alla upp
úr skónum.
Um leið og við vottum fjöl-
skyldu og vinum Palla dýpstu
samúð okkar viljum við þakka
starfsfólki bráðamóttöku og
lungnadeildarinnar í Fossvogi
fyrir sýnda umhyggju og hlýhug.
Fyrir hönd starfsfólks og íbúa í
Hólmasundi 2,
Árni Viðar Þórarinsson.
Halló halló Hafnarfjörður!
Svona heilsuðumst við alltaf og
þér þótti það alltaf jafn fyndið!
Stuðpinninn sem þú varst, ófar-
asögur, slúður og leyndarmál
voru það besta og brostir þú alltaf
manna mest þegar talið barst að
þessum málum. Við kynnumst
fyrir tæpum sex árum en mér
finnst eins ég hafi þekkt þig miklu
lengur. Við erum búin að bralla
svo margt saman; bústaðir, tón-
leikar, leikhúsferðir og ekki má
gleyma lestrar- og tónlistarsöngs-
tundunum í sófanum þínum.
Endalausar minningar sem mér
þykir svo vænt um. Þú kenndir
mér svo ótal margt um lífið, sama
hvað bjátaði á, það leyndist alltaf
risastórt bros bak við allt og þú
sýndir og sannaðir hvað þú varst
mikil hetja í einu og öllu. Elsku
yndislegi og brosmildasti Palli
minn, ég trúi því varla að þú sért
búinn að kveðja okkur. Stórt
skarð höggvið í líf okkar sem
fengum að deila með þér ævidög-
unum. Margt var á döfinni hjá
okkur báðum sem við ætluðum að
fagna saman; þrítugsafmæli hjá
þér og ég að verða mamma. Ég
hlakkaði mikið til að kynna strák-
inn minn fyrir þér. Það gladdi mig
svo mikið að þegar ég hvíslaði að
þér óléttunni fyrir sex mánuðum,
brást þú við með risabrosi og
gleðihlátri sem ég mun aldrei
gleyma. Heimsóknirnar og stund-
irnar okkar saman verða ekki
fleiri í bili en eftir sitja allar minn-
ingarnar sem ég mun minnast og
segja litla stráknum mínum frá
þegar fram líða stundir.
Elsku Palli, Elsa og fjölskylda,
ég votta ykkur innilega samúð
vegna fráfalls Palla.
Takk fyrir allt saman elsku
prinsinn minn eins og ég kallaði
þig svo oft. Ég kveð þig með mikl-
um söknuði elsku Palli og enda
þetta á því sem ég sagði alltaf við
þig í lok hvers dags sem við eydd-
um saman:
Góða nótt og sofðu rótt í alla
nótt og dreymi þig vel.
Þín vinkona,
Guðbjörg Arney
Marinósdóttir (Gugga).
Páll Kristinn
Pálsson
✝ ArnhildurJónsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. febrúar 1931.
Hún lést á líknar-
deildinni í Kópa-
vogi 26. desember
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Arnþrúður
Bjarnadóttir hús-
freyja, f. 1898, d.
1955, og Jón Bergs-
son, búfræðingur á Korpúlfs-
töðum og síðar bifreiðastjóri í
Reykjavík, f. 1883, d. 1959.
Samfeðra systkini Arnhildar
voru Elín, Katrín og Bergur og
alsystkini Bjarni, Þórður og Er-
lingur. Þau eru öll látin.
Arnhildur giftist Sigurði
Kjartanssyni frá Höfn í Horna-
firði, f. 24. maí 1926. Þau eiga
þrjú börn, Helgu, f. 1951, Kjart-
an Örn, f. 1953, og Sigurborgu, f.
meðal frumbyggja Kópavogs.
Þau byggðu sér einbýlishús á
Þinghólsbraut 34 sem nú er
Þinghólsbraut 40. Í kjallara húss-
ins var Sigurður fyrstu árin með
raftækjavinnustofuna Rafgeisla,
sem hann stofnaði ásamt vini sín-
um. Arnhildur sá um börnin og
heimilið. Hún hafði mikinn
áhuga á leiklist og lék í nokkur
ár hjá Leikfélagi Kópavogs sem
var áhugamannafélag. Þegar
börnin þrjú uxu úr grasi hóf Arn-
hildur nám í Leiklistarskóla
Reykjavíkur (LR) hjá Sveini Ein-
arssyni. Hún útskrifaðist þaðan
1967.
Arnhildur vann síðan sem leik-
kona, bæði á sviði, í sjónvarps-
þáttum og kvikmyndum. Hún lék
í kvikmyndinni Paradísarheimt
1980, Húsinu 1982, Dagvaktinni
2008, Ófærð 2018 og í stuttmynd-
inni Nema hvað 2019. Auk þess
vann hún við að leikstýra úti á
landi og hélt námskeið í fram-
sögn og leiklist í skólum. Í nokk-
ur ár vann hún sem kennari í
lestri í Kársnesskóla í Kópavogi.
Útförin fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 10. janúar 2020,
klukkan 15.
1957. 1) Helga á
þrjú börn, Kolbein,
Jökul og Arnhildi
Evu, með fyrrver-
andi eiginmanni
sínum Steinþóri
Steinþórssyni. 2)
Kjartan Örn á fimm
börn, Gretti og Sig-
urð, með fyrrver-
andi eiginkonu
sinni, Margréti
Grettisdóttur,
Tinnu Dögg, með fyrrverandi
sambýliskonu sinni, Herdísi
Karlsdóttur, og Matthías og
Hjálmar Inga, með núverandi
eiginkonu sinni Svanborgu Matt-
híasdóttur. 3) Sigurborg á þrjú
börn með eiginmanni sínum Sig-
urði Þorsteinssyni, Arnar, Sig-
urlaugu og Elvar Pál.
Barnabarnabörnin eru tólf að
tölu.
Arnhildur og Sigurður voru
Tíminn flýgur, minningar verða
til, sumt festist betur í minni en
annað. Ég á bara góðar minningar
um góða tengdamóður, góða
ömmu og góða langömmu. Það er
ekki sjálfgefið. Það sem skipti
Arnhildi mestu máli var mikilvægi
þess að halda vel utan um fjöl-
skylduna, lifa fyrir þá sem standa
manni næst, elska og virða áhuga
hvers og eins, hvað sem hann tek-
ur sér fyrir hendur – ef metnaður
og staðfesta fylgir.
En eitt var það sem tengda-
móðir mín gat aldrei skilið. Henni
var fyrirmunað að skilja að nokk-
ur maður hefði áhuga á fótbolta,
hvað þá að spila hann. Þar stóð
hún fast á sínu. Hún stóð reyndar
oft fast á sínu. Og það var hennar
styrkur. Ég rökræddi aldrei við
hana. Vissi alltaf að þar myndi ég
bíða lægri hlut.
Leiklist var ástríða Arnhildar.
Þær voru ófáar sýningarnar sem
hún setti upp fyrir hin ýmsu leik-
félög. Mörg voru hlutverkin á leik-
sviði, í kvikmyndum og sjónvarps-
þáttum, nú síðast í Ófærð II.
Alltaf var hún til í að lesa upp við
hin ýmsu tækifæri, ljóð eða kafla
úr skáldsögu. Það var ljúft að
hlusta á hana.
Það eru rúmlega 40 ár frá því
að ég var boðinn velkominn á
heimili Arnhildar og Sigurðar á
Þinghólsbrautinni. Þau tóku mér
einstaklega vel. Þau hafa stutt
fjölskyldu mína af heilindum. Og
hvað getur maður beðið um
meira? Tengdapabbi; megi Guð
styrkja þig í þinni sorg og það veit
ég að börn þín og tengdabörn
verða til staðar fyrir þig.
Höfðingsskapur öll þín ár,
ávallt trú varst þínu.
Þig ég kveð og þerra tár
þakkar sendi línu.
Sigurður Þorsteinsson.
Kær vinkona okkar, Arnhildur,
hefur fengið hvíldina eftir erfið
veikindi.
Við höfum verið samferða henni
í rúm 35 ár. Það byrjaði með leik-
fimi í Kramhúsinu ásamt stórum
hóp kvenna sem smám saman
dróst saman í 25 manna hóp, „Lell-
urnar“. Adda kom ásamt leiklist-
arskólasystrum sínum inn í hóp-
inn, aðrar komu inn með ýmsum
vinkonum sínum. Hópurinn er því
samansettur af ólíkum, skemmti-
legum og sterkum konum.
Við höfum ásamt mökum okkar
farið í fjölmargar ógleymanlegar
ferðir, bæði innanlands og utan.
Haldið upp á mörg tilefni eins og
afmæli, jól, þorrann og sumarið á
Íslandi um allar sveitir. Þar hefur
Adda margsinnis komið fram, lesið
upp falleg ljóð og sögur. Síðasta
ferðin okkar í ágúst sl. var að Flúð-
um og fannst henni ekkert mál að
keyra sjálf austur ef á þyrfti að
halda.
Síðasta jólagleðin okkar var 14.
desember sl. Þar mætti hún og las
upp m.a. kvæðið Ferðalok. Ekki
grunaði okkur að hún væri orðin
svona veik, en eftir á að hyggja
hefur hún líklega verið að kveðja.
Nú væri komið að lokum ferðar-
innar á þessari jörð.
Adda og Siggi voru afar gestris-
in og höfum við nokkrum sinnum
verið boðin í mat í bústaðinn upp
við Esjurætur en þar áttu þau fal-
legt og notalegt skjól fyrir sig og
hesta sína. Þau voru mikið hesta-
áhugafólk og fóru í langa reiðtúra
með þeim vinahóp. Kjötsúpan
hennar Öddu í bústaðnum var vin-
sæl, brauðin hennar sem hún bak-
aði fyrir þorrablótin okkar var
bara hægt að fá frá Öddu.
Síðasta matarboð hjá þeim
hjónum var þegar við „Lellurnar“
komum heim úr tveggja daga ferð
fyrir þremur árum, þau hjónin
voru búin að undirbúa glæsilegan
kvöldverð og þannig lukum við
þessari dásamlegu ferð um Borg-
arfjörðinn.
Adda var andlega þenkjandi og
marga hefur hún nuddað til að
létta á ýmsum kvillum þeirra.
Þótti mörgum notalegt að koma til
hennar og fengu um leið talnaspá
sem hún hafði mikinn áhuga á. Það
var einhver ævintýrablær yfir
Öddu sem klæddist vanalega síð-
um pilsum, með sitt síða dökka hár
og fór ekki troðnar slóðir. Mál-
verkið sem Baltasar málaði af
henni sýnir vel karakterinn.
Nú kveðjum við hana með sökn-
uði og minnumst hennar með
hlýju. Vottum Sigurði og fjölskyld-
unni innilegustu samúðarkveðjur.
Heba og Guðný.
Heba Guðmundsdóttir.
Arnhildur var elst okkar stelpn-
anna sem útskrifuðumst úr Leik-
listarskóla Leikfélags Reykjavík-
ur vorið 1967. Nú er hún þriðja úr
hópnum sem fellur frá, áður voru
látnir Daníel og Guðmundur. Hún
var alltaf eins konar móðir hóps-
ins, bauð öllum heim til sín og Sig-
urðar þegar við útskrifuðumst og
líka síðar þegar við héldum upp á
útskriftarafmælið. Hún var alin
upp í áhugaleikhúsinu í Kópavogi
og tók þar þátt í mörgum sýning-
um. Einlægur áhugi hennar á leik-
húsi var smitandi og djúpstæður
og stór hluti af lífi hennar alla tíð.
Þessi hópur var frekar uppi-
vöðslusamur og mörg okkar til-
heyrðu róttækum stefnum þessa
tíma. Arnhildur átti ekkert endi-
lega heima þar, en eigi að síður
var hún alltaf ákveðið akkeri í
hópnum, hlý og áhugasöm og allt-
af tilbúin í umræður um sam-
félagsmál. Það var hún líka síðast
þegar við hittumst, þ.e. þau af
okkur sem voru á landinu árið
2017, þegar við héldum upp á 50
ára útskriftarafmælið. Sannarlega
hafði hún margt að segja; um sam-
félagið, lífið og tilveruna, og þessi
kvöldstund okkar er ógleymanleg.
Hún var líka býsna hress þegar
þau Siggi mættu í afmæli skóla-
stjórans okkar Sveins Einarsson-
ar niðri í Tjarnarbæ sl. haust.
Ekki átti maður von á því þá að
hún ætti svona skammt eftir.
Arnhildur tók þátt í fjölda-
mörgum sýningum, kvikmyndum
og sjónvarpsþáttum. Mér er
minnisstæðast þegar hún var með
okkur í Poppleiknum Óla, því
brautryðjandaverki, þar sem hún
tók einlægan þátt í allri vitleys-
unni sem okkur datt í hug. Hún
var alltaf heil og sönn í hverju sem
hún tók sér fyrir hendur. Við sem
útskrifuðumst með henni sendum
Sigurði og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur og minnumst
Arnhildar með hlýju og virðingu.
Nú er höggvið skarð í þennan hóp.
Blessuð sé minning Arnhildar.
Fyrir hönd útskriftarárgangs
LR 1967,
Þórunn, Edda, Jóhanna,
Solveig, Soffía og Erlendur.
Arnhildur
Jónsdóttir