Morgunblaðið - 10.01.2020, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2020
✝ Ágústa Hans-dóttir fæddist
14. nóvember 1958
í Reykjavík. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 1. janúar
2020.
Foreldar hennar
voru Hans Ragnar
Sigurjónsson, f. 16.
júní 1927, d. 30.
desember 2013, og
Ingibjörg Guðbjörnsdóttir, f.
3. september 1929, d. 11. júlí
2008. Systkini hennar voru
Sigurjón, f. 28. febrúar 1950,
d. 6. júní 1964, Anna Scheving,
f. 6. ágúst 1952, Ása Björk, f.
6. febrúar 1957, Unnur Björg,
Börn Ágústu og Halldórs
eru Pétur, f. 7. júlí 1979, og
Arnar Már, f. 7. ágúst 1984.
sambýliskona Arnars er Birna
Ármey Þorsteinsdóttir, f. 3.
maí 1984, börn hennar eru
Hafdís Birta, f. 13. september
2004, Ármann Guðni, f. 22.
febrúar 2006, og Lilja María,
f. 7. apríl 2010.
Ágústa starfaði lengst af
sem bókari í fjölskyldufyr-
irtæki þeirra hjóna, H. Pét-
urssyni ehf. Ágústa var mikil
félagsvera og spilaði golf og
laxveiði. Henni þótti gaman
að ferðast og ferðaðist hún
mikið bæði hérlendis og er-
lendis. Útförin fer fram í dag,
10. janúar 2020, frá Útskála-
kirkju Garði og hefst athöfnin
klukkan 15. Einnig verður at-
höfninni útvarpað í Gerða-
skóla.
f. 27. apríl 1961,
og Sigurjón, f. 11.
maí 1965.
Ágústa giftist
7. október 1978
Halldóri Péturs-
syni, f. 8. janúar
1958. Faðir hans
var Pétur Ingva-
son, f. 4. ágúst
1933, d. 27. maí
2012, og móðir er
Elín Kristín Hall-
dórsdóttir, f. 11. desember
1938. Systkini Halldórs eru:
Ingvi, f. 4. desember 1959,
Þóra, f. 7. apríl 1962, d. 28.
júní 1965, Lilja, f. 13. mars
1963, Pétur, f. 4. ágúst 1969
og Þóra, f. 21. ágúst 1973.
Ágústa var alltaf kölluð Gústa
af þeim fjölmörgu sem hana
þekktu. Hún var ósérhlífin dugn-
aðarforkur, vinamörg og barngóð
sem sást best á því hve hún laðaði
að sér systkinabörn sín og Dóra.
Flest vildu þau koma og gista hjá
Gústu frænku og Dóra, ærslast í
pottinum úti á palli eða heim-
sækja hana í vinnuna í Fiskverk-
un HP sem hún rak með Dóra
sínum. Hún hafði alltaf tíma fyrir
börnin. Gústa var dýravinur og
átti um tíma Sókrates, boxer-
hund sem fylgdi henni öllum
stundum. Hún var mjög næm
fyrir Sókrates og fannst okkur
stundum hún geta lesið hugsanir
hans og túlkað.
Það var gott að koma til Gústu
og ávallt gistum við Ása hjá
henni og Dóra með börnin okkar
í lengri og skemmri tíma þegar
við eyjafólkið þurftum að dvelja á
fastalandinu. Það var aldrei neitt
annað í stöðunni en að gista hjá
Gústu, Dóra, Pétri og Adda þeg-
ar við vorum fyrir sunnan. Ása og
Gústa voru alla tíð mjög nánar og
urðu enn nánari eftir að við flutt-
um suður í des. 2005, en þær töl-
uðu nánast við hvor aðra daglega.
Þá eru börnin okkar mjög náin
frænku sinni og syrgja hana
mjög.
Gústa var mikill golfari og
ótrúlega dugleg að stunda golfið
þrátt fyrir að hún hafi verið með
aðeins eitt lunga en í nóvember
2012 greindist hún með illkynja
æxli í lunga. Hún gekkst undir
stóra aðgerð þar sem lungað var
fjarlægt en hún sýndi ótrúlega
hógværð og mikinn styrk á þeim
tíma og var fljót að jafna sig, slík-
ur var krafturinn í henni. Hún
naut sín best á Kirkjubólsvelli
Golfklúbbs Sandgerðis þar sem
þau Dóri eru félagsmenn. Hversu
oft höfum við ekki fengið snöpp
eða facebookfærslu frá henni í
sumarkvöldsól og fallegu veðri á
teignum á 8. braut á Kirkjubóls-
velli af útsýni til sjávar í átt til
Snæfellsjökuls sem engu er líkt.
Nánast á hverjum degi mátti sjá
þau hjónin á golfvellinum í Sand-
gerði ýmist eftir vinnu eða um
helgar ef þau voru þá ekki á
ferðalagi með hjólhýsið sitt.
Hún Gústa skynjaði fegurðina
í náttúrunni og var dugleg að
deila upplifun sinni á ferðalögum
á samfélagsmiðlum. Gústa og
Dóri voru alla tíð mjög samrýnd
enda búin að vera saman síðan
þau voru 16 ára og þau ferðuðust
mikið síðustu ár. Golfið gaf henni
Gústu minni mikið, hún var mikil
keppnismanneskja svo ótrúlega
dugleg en var jafnframt alltaf já-
kvæð og glöð á golfvellinum. Við
áttum með Gústu og Dóra dýr-
mætar stundir í Orlando nú síð-
ast í febrúar 2019 í rúmar 2 vik-
ur, og þá var spilað mikið golf,
tekið í spil á kvöldin og skemmt
sér. Gústa talaði aldrei niður til
nokkurs manns, var skemmtileg
og glaðvær og var ávallt fjör í
kringum hana og Dóra.
Gústa þessi litla ofurkona
ótrúlega hörð af sér tókst á við
mjög erfið veikindi af ótrúlegri
hógværð, stillingu og rósemd svo
að við lá að okkur fyndust veik-
indi hennar ekki eins alvarleg og
raun var. Hún lést að kveldi ný-
ársdags umvafin ástvinum sínum
á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja.
Hún var elskuð og yfir okkur öll
hellist mikil sorg. Elsku Dóri og
fjölskylda, við vottum ykkur
dýpstu samúð á erfiðum tímum
og megi góður guð styrkja ykkur
í sorginni.
John og Ása.
Okkur langar að minnast elsku
frænku okkar Ágústu Hansdótt-
ur eða Gústu frænku eins og við
kölluðum hana.
Orð mega sín lítils á þessari
stundu og segja þessar ljóðlínur
meira en mörg orð.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur
horfið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín
lifir.
Við kveðjum þig, frænka, með sökn-
uð í hjarta,
en minning um faðmlag og brosið
þitt bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur
dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Í huga okkar og hjarta mun
ávallt lifa minning um Gústu
frænku, takk fyrir allt, elsku
hjartans Gústa okkar.
Samúðarkveðjur sendum við
til Dóra, Péturs, Adda, Birnu,
Hafdísar, Ármanns, Lilju, systk-
ina Gústu og fjölskyldna og
tengdafjölskyldu á þessari sorg-
arstund.
Þínar frænkur,
Hlíf Berry og Sigríður
Inga Aðalsteinsdóttir
(Hlíf og Sigga).
Það var að kvöldi nýársdags að
okkur bárust þær sorgarfréttir
að elskulega Gústa okkar, æsku-
vinkona og skólasystir, væri lát-
in. Stórt skarð er höggvið í okkar
vinkonuhóp og verður hennar
sárt saknað.
Elsku Gústa sem alltaf var
hrókur alls fagnaðar, hvort sem
var í saumaklúbbnum eða í golf-
inu.
Með söknuði kveðjum við
kæra æskuvinkonu.
Elsku Dóri, Pétur og Addi,
megi Guð styrkja ykkur á þess-
um sorgartímum.
Lillý, Rósa, Lilja, Guðný og
Matthildur (Mæja).
Lífið er hverfult og alls ekki
hægt að segja að það sé sann-
gjarnt. Ágústa Hansdóttir gekk
fyrir ætternisstapann á fyrsta
degi ársins eftir langvinna bar-
áttu við illvígan sjúkdóm, langt
um aldur fram, aðeins 61 árs að
aldri.
Gústu, eins og hún var jafnan
nefnd, kynntist ég fyrir um 45 ár-
um þegar hún krækti í æskuvin
minn Halldór Pétursson, eða
reyndar þau hvort í annað. Þau
voru í raun unglingar, aðeins 16
ára bæði. Gústa nam þá hús-
stjórnarfræði á Laugarvatni.
Ekki er laust við að ég hafi verið
afbrýðisamur út í Gústu í upphafi
þar sem tími vinar míns varð nú
mun minni mér til handa. En það
breyttist fljótt er ég uppgötvaði
hvílík mannkostastúlka hún var.
Þau giftu sig árið 1978.
Athafnasemi var þeim hjónum
í blóð borin. Eftir að þau höfðu
komið sér vel fyrir í eigin íbúð og
eignast frumburðinn, Pétur,
ventu þau sínu kvæði í kross og
keyptu eitt stærsta kúabú lands-
ins, Ármót í Rangárvallasýslu,
ásamt vinahjónum sínum. Þar
fæddist þeim seinni sonurinn,
Arnar Már. Eftir nokkur ár í
sveitinni flutti fjölskyldan í Garð-
inn á Reykjanesi þar sem Hall-
dór hóf störf við verkstjórn í fisk-
vinnslu en Gústa við
skrifstofustörf. Að nokkrum ár-
um liðnum, er þeim óx fiskur um
hrygg, hófu þau eigin rekstur og
ráku um árabil öfluga fiskvinnslu
í Garðinum og einnig útgerð, í
minni mæli þó. Gústa og Halldór
voru afar góðir vinnuveitendur
og til marks um það var sama
starfsfólkið hjá þeim árum og
áratugum saman. Þau hjónin
voru máttarstólpar í sínu sveitar-
félagi. Gústa og Halldór byggðu
sér fallegt heimili að Klappar-
braut 9 í Garðinum þar sem allir
voru alltaf velkomnir. Bæði komu
þau úr stórum fjölskyldum og var
því oft glatt á hjalla þegar ætt-
ingjar og vinir komu í heimsókn.
Gústa greindist með alvarleg-
an sjúkdóm árið 2012 og við tók
erfiður tími hjá fjölskyldunni.
Svo fór að Gústa náði sér furð-
anlega vel og vonir voru bundnar
við að meinið væri að baki. Seinni
árin stunduðu þau ferðalög og
golf af miklum móð. Voru þau tíð-
um erlendis að skoða heiminn og
spila gólf, oftar en ekki með ætt-
ingjum og vinafólki sínu.
Upplifun minni af Gústu í
gegnum áratugina kýs ég að lýsa
á eftirfarandi hátt; Raunsæ, góð-
lynd og endalaus gæði. Hlýjan
streymdi frá henni. Hún hugsaði
vel um fólkið í kringum sig og
sýndi ótrúlegt æðruleysi gagn-
vart máttarvöldunum. Alltaf var
einstaklega ljúft að heimsækja
og vera samvistum við þau heið-
urshjónum, rifja upp liðna tíð,
nútímann og hvað væri framund-
an. Samheldni þeirra, dugnaður
og eljusemi var aðdáunarverð og
þá ekki síst þegar á móti blés í til-
verunni. Ég er ákaflega þakklát-
ur fyrir að hafa kynnst Gústu og
átt samleið með henni og Hall-
dóri, meira og minna í 45 ár.
Það er skarð fyrir skildi að sjá
á eftir Ágústu Hansdóttur yfir
móðuna miklu. Eftirlifandi eigin-
manni, Halldóri Péturssyni, sem
stóð eins og klettur við hlið eig-
inkonu sinnar alla tíð, og sonun-
um Pétri og Arnari votta ég mína
dýpstu hluttekningu vegna miss-
is þeirra sem og stórfjölskyldu og
vinum Gústu. Nú er dapurlegur
tími en öll él birtir um síðir. Eigi
má sköpum renna.
Kristinn Dagur Gissurarson.
Elsku Gústa mín.
Erfitt er að byrja fátæklega
umfjöllun um þig því að raun-
veruleikinn er nokkuð fjarlægð-
ur, að þú sért flogin í burtu frá
okkur á annað tilverustig … tek-
in frá okkur, flýgur með djúpri
veðurlægð sem herjar þessa dag-
ana, hafið, hólma og sker.
Margs að minnast …
Þú og Dóri hafið verið svo stór
þáttur í lífshlaupi okkar fjöl-
skyldunnar, ávallt mikið fjör,
söngur, tjald- og utanlandsferðir
og góðar samverustundir frá því
að við hittumst fyrst í Bjarma-
landinu fyrir nokkuð mörgum ár-
um, en samt svo stutt síðan. Svei
mér þá, ég var ekki kominn með
skeggrót. Þið í hrútakofanum
(eins og Hans tengdapabbi kall-
aði herbergið í forstofunni) mikið
spjallað um alla heima og geima,
grín og glens, og áfram sungið:
„Season sin the Sun.“ Snilling-
urinn þú með kassagítar, og
söngst af tilfinningu: „Goodbye
Papa please prey for me.“ Eða
skátasöngva og auðvitað breyta
textanum, Dóri orðinn aðalper-
sónan í textanum, enda skátafor-
ingi. Söngurinn ómaði um,
stræti, móa og torg.
Árin liðu, boltinn byrjar að
rúlla, þið Dóri stofnið heimili og
drengirnir ykkar og okkar Unn-
ar fæðast, flutningar með barna-
vagnana upp og niður á milli
hæða. Þú og Unnur töluðuð sam-
an allan daginn og langt fram á
kvöld … Ó elsku besti síminn, ó
síminn … allt í gangi.
Þú hafðir æðislegan húmor. Ef
maður labbaði á staur, eða datt í
stiga, eða lamdi á vísifingur þá
hlóst þú stemningshlátri, áður en
þú læknaðir sárið auðvitað – allir
glaðir.
Ég veit að þér finnst þetta orð-
ið ágætt hjá mér, bla, bla, bla.
Um þig væri hægt að skrifa góða
bók, margt hefur á daga þína og
þinna drifið. Þú nennir ekkert að
ræða það, þú mundir ekki lesa
bókina.
Að lokum þetta, Gústa mín,
takk fyrir allt, vináttu, tryggð og
kærleik. Þín verður sárt saknað.
Megi góði guð halda þétt utan
um Dóra, Pétur, Arnar Má,
systkini þín og fjölskyldur.
„Goodbye to you my trusted
friend. Æi, hættu nú, Piddi.“
Pjetur Árnason.
Ég veit ekki hvernig mér líður,
mér fannst þú fara alltof fljótt úr
lífi mínu. Ef ég gæti fengið að
hitta þig einu sinni enn myndi ég
vilja fá knús frá þér, en ég myndi
ekki vita hvað ég ætti að segja
þér.
Við gerðum margt skemmti-
legt, útilegan þar sem ég fékk að
róa bátunum og bjóða öllum í
siglingu var skemmtileg, ferðirn-
ar í heita pottinn og klakastríðin
og þegar ég fékk að sjá safnið
ykkar á skrifstofunni þar sem
krókódílahausinn var, vopnin og
Afríkudótið. Náttfatajólin okkar í
fyrra og sparijólin núna voru
skemmtileg og áramótin mín í
fyrra voru þau bestu.
Þú varst góð kona, ljúf og
fyndin og sérstaklega grettuand-
litið þitt með vörunum. Þú varst
alltaf góð við mig og ég sakna
þín. Ég hugsa mikið um þig, sér-
staklega þegar ég fer að sofa og
er alltaf með „Lífið er núna“-
armbandið mitt á mér.
Mér finnst leiðinlegt að þú
komist ekki í afmælið mitt og
ekki heldur í ferminguna mína,
en ég held að þú eigir eftir að
fylgjast með mér, hvar sem þú
ert.
Mér þykir vænt um þig.
Þinn
Ármann Guðni.
Hún Gústa mín var alltaf
elskuleg, alltaf svo blíð og góð við
alla í kringum sig. Ég á margar
góðar minningar um hana Gústu
sem mér þykir vænt um, ég er
mjög þakklát fyrir allt sem hún
gerði með okkur og fyrir okkur
og hefði viljað fá meiri tíma með
henni.
Ég ætla alltaf að halda áfram
að standa mig vel, hún var alltaf
dugleg að segja mér hversu vel
ég stæði mig og hversu stolt hún
væri af mér.
Þú verður alltaf í hjarta mínu
og ég sakna þín mjög mikið, allt
er svo tómlegt hér núna, ég á erf-
itt með að trúa að þú sért farin
frá okkur. Ég vona að þér líði vel
þar sem þú ert. Ég hugsa mikið
til þín; þegar ég vakna, í skól-
anum og þegar ég fer að sofa. Er
þakklát fyrir jólin okkar saman
og skemmtilegu myndina sem ég
á af okkur sem ég tók á nýju pol-
aroid-myndavélina mína sem ég
fékk í jólagjöf.
Kær kveðja, þín
Hafdís Birta.
Elsku Gústa.
Mig langaði að finna fallegt
ljóð handa þér um blóm. Ég fann
eitt fallegt með mömmu um blátt
blóm, þó að uppáhaldsliturinn
þinn hafi verið mosagrænn.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið: Gleymdu ei mér.
Væri ég fleygur fugl
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
(Þýsk þjóðvísa)
Sakna þín mjög mikið.
Þín
Lilja María.
Elsku Gústa vinkona okkar er
fallin frá, aðeins 62 ára að aldri.
Illvígur sjúkdómur sigraði þessa
lífsglöðu og jákvæðu konu.
Við kynntumst fyrir mörgum
árum þegar við vorum saman í
nefnd foreldrafélags Gefnar-
borgar, strákarnir okkar, Addi
sonur Gústu og Baddi sonur
minn, voru saman á leikskóla,
fæddir 1984. Dóri og Bergþór
hittust á hverjum degi á fisk-
markaðnum og við viðhengin fór-
um stundum saman að gera okk-
ur glaðan dag. Það var svo í maí
2010 að við fórum fjögur saman í
golfkennslu til Karenar og eftir
það fórum við að reyna okkar
besta á Sandgerðisvellinum það
sumar.
Haustið 2010 hringdi svo
Gústa í mig og sagðist hafa verið
að panta í golfferð og hefði óvart
pantað fyrir fjóra og bað okkur
að koma með þeim. Við slógum til
og var sú ferð alveg frábær í alla
staði þó svo að við kynnum varla
golf.
Þetta var fyrsta ferðin okkar
af fjöldamörgum sem við höfum
farið í, auk allra hinna ferðanna
bæði innanlands og erlendis.
Gústa var mikill gleðigjafi í öll-
um þessum ferðum og við eigum
eftir að sakna hennar mjög mik-
ið. Gústa og Dóri voru mjög sam-
rýnd hjón og gerðu nánast allt
saman.
Við viljum þakka elsku Gústu
okkar fyrir allar skemmtilegu
samverustundirnar í gegnum tíð-
ina og sendum Dóra, Pétri og
Adda og fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bryndís og Bergþór.
Ágústa Hansdóttir
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað
mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Mig langar að minnast Helga
bróður míns í örfáum orðum.
Hann lést á Höfða, hjúkrunar-
heimilinu á Akranesi, skömmu
fyrir jól eftir erfið veikindi. Heila-
bilun er nokkuð sem enginn óskar
sér. Óvæginn sjúkdómur og getur
varað í mörg ár og þar af leiðandi
er sorgarferlið langt og strangt.
En við fáum engu um það ráðið,
þetta var hlutskipti Helga. Fyrstu
árin eftir að heilsan fór að bila
dvaldi hann heima og fór í dagvist-
un. Síðustu tvö æviárin dvaldi
hann á Höfða, sem var mikil gæfa
fyrir bæði hann og fjölskylduna,
sérstaklega Fríðu.
Helgi var næstelstur okkar
systkinanna, hæglátur, vinnusam-
ur og fastur fyrir, eiginlega bara
þrjóskur að því er mér fannst
Helgi Skúlason
✝ Helgi Skúlasonfæddist 26.
febrúar 1945. Hann
lést 17. desember
2019.
Útför hans fór
fram 7. janúar
2020.
stundum. Hafði alltaf
rétt fyrir sér hvaða
rökum sem maður
beitti, þetta gat auð-
veldlega pirrað mann
þegar við vorum
yngri.
Eftir að barna-
skóla lauk má segja
að hann hafi flutt al-
farið að heiman, fyrst
fór hann í Skógaskóla
í tvö ár og þaðan lá
leið hans í Iðnskólann í Reykjavík
til að læra trésmíði sem varð hans
ævistarf. Það kom aldrei til greina
hjá honum að búa í sveit, honum
leiddust sveitastörf.
Helgi hafði mikinn áhuga á
bridge og stundaði þá iðju í fjölda
ára, einnig safnaði hann frímerkj-
um frá barnsaldri og fram á full-
orðinsár. Hin síðari ár tók stang-
veiði hug hans allan og dvaldi hann
löngum stundum við Hvítá þar sem
hann byggði ásamt fleirum aðstöðu
til að geta dvalið í ef svo bar undir.
Það getur tekið á að stunda veiði-
mennsku enda laxinn ekki alltaf
tilbúinn að „bíta á“. Þá var gott að
eiga nóg af þolinmæði og af henni
átti Helgi nóg, a.m.k. þegar að
veiðinni kom. Sagði gjarnan: „Það
er lengi von á einum“ og það var
rétt því oftast kom hann heim með
fisk þótt allir aðrir færu heim með
„öngulinn í rassinum“. Gott dæmi
um veiðiáhuga Helga er að þegar
heilsan fór að bila og jafnvægið
var ekki upp á sitt besta þá smíð-
aði hann pramma og festi á hann
stól. Þar ólaði hann sig niður, batt
spotta í prammann og festi í landi
og þarna gat hann setið úti í ánni
og veitt. Svo fór þó svo að síðustu
árin dugði þetta snilldarráð ekki
og Fríða tók alfarið við veiði-
skapnum en hann fylgdist vel með
alveg fram undir það síðasta.
Helgi var tvígiftur, hann skildi
við fyrri konu sína, Elsu Aðal-
steinsdóttur, sem nú er látin, en
með henni eignaðist hann Helga
Skúla.
Mikið var hans gæfuspor þegar
hann kynntist Fríðu sinni. Nánast
annan hvern dag ók hún upp á
Akranes þann tíma sem hann
dvaldi þar.
Mikið var gaman að við afkom-
endur mömmu og pabba skyldum
hittast í september sl. á Akranesi
og eiga þar góða stund í tilefni af
aldarafmæli pabba. Helgi var al-
veg ótrúlega meðvitaður um þessa
samveru og talaði um veisluna,
þekkti alla og hafði gaman af.
Þarna kvöddum við hann mörg
okkar í hinsta sinn.
Ég vil færa starfsfólkinu á
Höfða þakkir fyrir einstaka
umönnun fyrir hönd okkar fjöl-
skyldunnar.
Elsku Fríða mín, Helgi Skúli og
fjölskyldur, hugurinn er hjá ykk-
ur.
Hvíldu í friði kæri bróðir.
Sólveig Jóna.