Morgunblaðið - 10.01.2020, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2020
✝ SigurþórHjartarson
fæddist 3. ágúst
1937 í Dalbæ í
Gaulverjabæj-
arhreppi, sem nú
heitir Flóahreppur.
Hann lést á Hrafn-
istu Nesvöllum,
Reykjanesbæ 20.
desember 2019.
Foreldrar hans
voru Guðlaug
Narfadóttir úr Hafnarfirði og
Hjörtur Níelsson frá Bjarn-
eyjum á Breiðafirði. Sigurþór
var yngstur í sjö systkina hópi.
Öll eru þau látin nema Narfi,
fæddur 1932. Sigurþór fluttist
til Reykjavíkur ásamt fjölskyldu
sinni 10 ára gamall. Sigurþór
lærði rafvirkjun og hóf störf
sem rafvirki á Dettifossi og svo
Laxfossi. Árið 1965 kynnist Sig-
urþór eftirlifandi eiginkonu
sinni, Bergljótu Sigurvinsdóttur
frá Keflavík, fædd 13. ágúst
1942. Þau giftu sig 7. sept. 1968.
Þau eignuðust tvö börn: 1) Júl-
íus Sigurþórsson, f. 9 júlí 1973.
Sambýliskona Justyna Kos-
inska, f. 14. des.
1978. Júlíus var áð-
ur í sambúð með
Álfhildi Eiríks-
dóttur og á með
henni eina dóttur:
a) Jóhanna Dagný
Júlíusdóttir, f. 4.
ágúst 2003. 2)
Hulda Sigurþórs-
dóttir, f. 26. júní
1978. Eiginmaður
Guðjón Örn Em-
ilsson, f. 30. nóv. 1976. Börn
þeirra: a) Guðrún Erla Guðjóns-
dóttir, f. 8. des. 2000. b) Sig-
urþór Örn Guðjónsson. f. 11.
okt. 2005. Eftir að þau hjónin
hugðu á barneignir hætti Sig-
urþór á sjónum og hóf störf hjá
Landsvirkjun og vann þar til
eftirlaunaaldurs. Lengst af á
hjúskaparferlinum bjuggu þau
hjónin í Mosfellsbæ og var Sig-
urþór þar virkur í félagsstörf-
um, Rótarýklúbbi Mosfellsbæjar
og einn af stofnfélögum Golf-
klúbbsins Kjalar. Sigurþór verð-
ur jarðsunginn frá Keflavík-
urkirkju í dag, 10. janúar 2020,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Nú hefur pabbi minn kvatt
þessar veiðilendur og er haldinn
á vit nýrra ævintýra á nýjum
stað.
Ég er viss um að hann verður
fullar af áhugaverðum ævintýr-
um eins og við áttum saman.
Þar verða vötn sem eru eins og
litla leynivatnið okkar, þar sem
bændurnir hlógu að okkur þegar
við fengum leyfi til að veiða þar,
þarna hefði aldrei veiðst og væri
enginn fiskur, en bleikjurnar
reyndust svo vænar að vísinda-
menn fengu nokkrar hjá okkur til
að kanna hvort þar væri tækifæri
til að kynbæta eldisbleikju.
Ég er viss um að laxinn mun
taka eins og hrygnan sem tók
túpuna á breiðunni og allur hyl-
urinn ólgaði á meðan hún streitt-
ist við, þá brostir þú hringinn
þegar hún var komin á land.
Einnig skemmtilegar uppá-
komur eins og fjögurra punda
hængurinn sem tók í þriðja kasti
í Hafravatni þegar þú ætlaðir að
sýna okkur peyjunum, sem vor-
um búnir að vera við veiðar allan
daginn, hvað þú gætir kastað
langt með kaststönginni.
Þá er ég viss um að gæsalend-
urnar reynast gjöfular og flugið
eins og þegar við vorum saman í
rokinu og hóparnir komu svo ört
inn að ekki gafst tími til að safna
bráðinni.
Og nánast öll skot hittu í
mark.
Einnig verða iðjagrænir golf-
vellir sem bíða, eins og þegar við
fórum saman einn morguninn á
Spáni; logn, passlega hlýtt og við
höfðum völlinn fyrir okkur. Og
þeir slökktu bara á vökvunar-
kerfunum þegar við spiluðum
brautirnar.
Á nýjum stað verða veitinga-
staðirnir eins flottir og þegar
Villi bauð okkur út að borða í
Kína; tuttugu þjónar í rauðum
jökkum að snúast í kringum okk-
ur og sjö manna hljómsveit sá um
dinnertónlistina.
Þau eru ótal fleiri skemmti-
legu ævintýrin og ferðirnar sem
við fjölskyldan fórum saman og
eru yndislegar sögur til að rifja
upp á köldum vetrarkvöldum um
ókomna tíð.
Er líða fer á morguninn
læðist hann inn
með koddann sinn
kötturinn hann Júlli minn
(Sigurþór Hjartarson)
Takk fyrir allt og takk fyrir
gott veganesti út í lífið.
Þinn sonur,
Júlíus.
Elsku besti pabbi minn er far-
inn. Ég hef alla tíð verið mikil
pabbastelpa. Pabbi var alltaf svo
hress og skemmtilegur og gaman
að spjalla við hann. Mér eru
minnisstæðar ferðirnar okkar á
ruslahauganna í Mosó þar sem
eitthvað nýtilegt fékk stundum
fljóta með heim. Pabbi var mikil
félagsvera og dellukarl, hann var
í Rótarýklúbbi Mosfellsbæjar og
einn af stofnendum golfklúbbsins
Kjalar í Mosfellsbæ. Hann eyddi
miklum tíma í sjálfboðavinnu við
golfklúbbinn og golfvöllinn, lagði
allt rafmagn í golfskálann og
plantaði tjám. Pabbi var fljótur
að tileinka sér nýjungar hér áður
fyrr. Þráðlaus sími, faxtæki,
tölva og gsm-sími var komið
strax inn á okkar heimili. Pabbi
kenndi mér að fara vel með pen-
inga og sagði oft: „Þetta heitir
ekki níska heldur hagsýni.“
Pabbi var alltaf orðheppinn og
með gælunöfn á marga. Fyrsta
gælunafnið sem ég fékk var
„heimasætan“ og svo kom „happ-
arófa“. Krakkarnir í götunni
voru „Hulduherinn“ og á gelgju-
skeiðinu urðum við vinkonurnar
„glæturnar“. Orðið „glætan“ var
ofnotað af okkur skvísunum.
Pabbi hafði einstaklega gaman af
að veiða, bæði silung, lax og gæs-
ir. Einnig þótti honum gaman að
ferðast. Við ferðuðumst mikið
sem fjölskylda bæði innanlands
og erlendis, og einnig ferðuðust
mamma og pabbi mikið saman
tvö. Eftir að ég stofnaði mína eig-
in fjölskyldu héldum við áfram að
ferðast með mömmu og pabba
innanlands. Sumarhúsið hjá
Steingrímsstöð var mikið leigt,
en þar var bæði hægt að veiða sil-
ung og spila golf. Ég gleymi því
seint þegar Guðjón minn var
kominn með stóran silung á öng-
ulinn hvað pabbi var stressaður
og reyndi eftir bestu getu að
kenna Guðjóni að þreyta og
landa honum, sem hafðist. Eftir
að við byrjuðum að byggja húsið
okkar hjálpaði pabbi Guðjóni að
leggja allt rafmagn í húsið, og
eftir að mamma og pabbi fluttu
nær okkur gátu krakkarnir okk-
ar komið heim til ömmu og afa
eftir skóla. Eitt sinn missti dóttir
mín stígvélið sitt í skafli á leiðinni
og kom heim til ömmu og afa
með eitt stígvél. Pabbi gekk leið-
ina í skólann í marga daga á eftir
að leita að stígvélinu og á end-
anum fann hann það. Pabbi sótti
líka son minn og nafna sinn í leik-
skólann, en pabbi var mjög stolt-
ur að fá nafna. Pabbi samdi vísu
um nafna sinn.
Flott eru barnabörnin,
brosandi út á kinn.
Þótt hann sé þriðji örninn,
þá er hann nafni minn.
(Sigurþór Hjartarson)
Elsku besti pabbi minn, takk
fyrir allt! Hvíl í friði. Þín elskandi
einkadóttir,
Hulda.
Sigurþór Hjartarsonleiksljós sem mun lýsa mér veg-inn um ókomna tíð.
Þegar pabbi veiktist fyrir rúm-
um tveimur árum sýndirðu okkur
ómetanlegan stuðning og stóðst
eins og klettur við hlið mömmu.
Við áttum mörg góð samtöl um
lífið og tilveruna og æsku ykkar
pabba. Þú talaðir um það hvernig
samband ykkar pabba varð sterk-
ara og sterkara með hverju árinu
sem leið. Þú saknaðir pabba og
hjarta þitt brast þegar hann lést
en ótrauð horfðirðu fram á veginn
og stóðst alltaf vaktina.
Ég er þér svo þakklát fyrir að
hafa átt þig að.
Lífið er þraut og leysa hana
þarf, en með bjartsýninni sem ég
fékk í arf frá ykkur pabba virðast
allir vegir færir. Vinátta okkar
var mér allt og stend ég uppi
sterkari vegna þín, með þín lífsins
gildi að leiðarljósi.
Ég elska þig.
Hjördís Harpa.
Munda samferðakona mín og
vinkona er látin. Um hana er
óhætt að segja að hún hafi ekki
fæðst með silfurskeið í munni, en
hún gerði það besta úr þeim gjöf-
um sem henni voru gefnar. Hún
gaf okkur líka til baka hina einu
sönnu gjöf, hún gaf af sjálfri sér.
Þegar ég kynntist henni í
gegnum sameiginlega vinkonu
okkar fyrir rúmum 40 árum tók
hún mér fagnandi með faðmlagi
og bauð mér inn til sín, hellti kaffi
í bollann minn og við fengum okk-
ur sígó og síðan var farið að
spjalla.
Hjá henni voru oftar en ekki
margar konur og börn og alltaf
nóg pláss fyrir alla. Þetta var
laugardagskaffispjall og þar var
púlsinn tekinn á öllu sem máli
skipti á mönnum og málefnum líð-
andi stundar.
Munda var Ólafsvík lyftistöng í
svo mörgu, hún vann ötullega að
því að bæta samfélagið okkar með
því að starfa í t.d. Slysavarna-
félaginu Sumargjöf þar var hún
að öðrum ólöstuðum ósérhlífin og
dugleg við að standa vaktina á
hverju ballinu á fætur öðru í fé-
lagsheimilinu okkar gamla og
selja blóm til fjáröflunar fyrir
byggingu Mettubúðar.
Hún kom að Vetrargleðinni,
Færeyskum dögum, Ólafsvíkur-
dögum og svo mörgu öðru enda
dugleg og með sína jákvæðu sýn á
að allt væri hægt ef við tækjum
saman höndum og létum hendur
standa fram úr ermum. Hún var
einnig í mörgum nefndum fyrir
bæjarfélagið.
Við unnum saman í 10 ár á
Heilsugæslustöðinni í Ólafsvík
hún var þar heilbrigðisritari og
var mjög fær í sínu starfi. Alltaf
var hægt að leita ráða og fá hjálp
frá henni og glaðværð hennar og
hlátur var svo beint frá hjartanu.
Þegar ég var flutt til Reykja-
víkur og Munda var komin með
blómabúðina sína var það vaninn
að stoppa í Blómaverki og fá
faðmlag og fréttir af fólkinu okk-
ar og rabba smá um stelpurnar
okkar lífið og tilveruna og gang
mála í bænum.
Ég kom aldrei að tómum kof-
unum hjá Mundu, hún var lausna-
miðuð og ráðagóð þegar leitað var
til hennar.
Munda og Siggi voru eitt, hún
studdi hann við tónlistina og hann
hana við það sem hún tók sér fyrir
hendur.
Öllu er afmörkuð stund, nú er
hún Munda okkar farin í Sumar-
landið þar sem fegurstu blómin
vaxa.
Vertu sæl og takk fyrir sam-
veruna,
Kolbrún (Kolla).
Elsku Munda. Lífið getur verið
óútreiknanlegt. Erfitt er að horfa
á eftir einstakri mágkonu og vin-
konu eins og þér. Vinátta þín og
stuðningur var mér mikils virði
og þakklát er ég þér fyrir allt sem
þú gerðir fyrir okkur Lauga og
mun ég ávallt minnast þess. Miss-
irinn er mikill og votta ég Sigga,
dætrum og barnabörnum mína
dýpstu samúð. Megi allar góðar
vættir vaka yfir ykkur kæra fjöl-
skylda.
Með þessum orðum kveð ég
þig að sinni:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hjördís Jónsdóttir.
Fyrir rúmlega hálfri öld varð
þorpið okkar Ólafsvíkinga svo
lánsamt að í það flutti falleg, góð,
greind, kærleiksrík, kraftmikil,
ósérhlífin og umfram allt glöð ung
stúlka. Þetta var hún Munda Wí-
um. Ég var ein þeirra heppnu
sem eignuðust vináttu hennar.
Við byrjuðum að vinna saman í
sundlaug Ólafsvíkur árið 1972 og
þá varð ekki aftur snúið. Harð-
fiskur með miklu smjöri var byrj-
unin. Steinbíturinn beit okkur
saman. Fimmtán ára krakkinn ég
kynntist og eignaðist strax vin
sem aldrei brást. Munda var allt-
af með opinn faðminn. Margar á
ég minningarnar um samveru-
stundir sem einkenndust af gleði
og kraftmiklum umræðum. Hún
gat verið beinskeytt þegar við átti
og lét mig þá stundum heyra það.
Það var alltaf rétt hjá henni.
Enda hokin af reynslu þrátt fyrir
ungan aldur.
Hún umvafði mig kærleika og
krafti þegar ég gekk með frum-
burðinn minn hann Hermann
Marinó sem síðan varð samstarfs-
maður og vinur Mundu á Heilsu-
gæslustöðinni í Ólafsvík. Krafta-
konan og gleðigjafinn stóð fyrir
mörgum lista- og menningarvið-
burðum í Ólafsvík. Munda vildi
hafa það skemmtilegt og hún lét
aldrei sitt eftir liggja í orði og
verki. Vann af ósérhlífni þau
verkefni sem hún tók sér fyrir
hendur og landaði þeim með
reisn.
Munda er dáin. Það er óraun-
verulegt. Munda kvaddi á sjúkra-
húsinu á Akranesi með ástina í lífi
sínu sér við hlið. Sársaukafull en
falleg mynd.
Nú horfi ég á eftir elsku
Mundu minni. Ég sé hana fyrir
mér í Sumarlandinu, þeytast um í
skrautlegri skyrtu og leggings-
buxum, með bros á vör, berfætta
og alltaf sjóðandi heitt.
Ég kveð elsku Mundu og
þakka fyrir mig. Ljósið þitt lifir.
Sigga, Guðlaugu, Siggu, Eygló,
barnabörnunum öllum sendi ég
samúðarkveðjur. Guð veri með
ykkur.
Hvers virði er allt heimsins prjál
ef það er enginn hér sem stendur kyrr
er aðrir hverfa á braut, sem vill þér
gjarnan vel
og deilir með þér gleði og sorg.
Þá áttu minna en ekki neitt ef þú átt
engan vin.
Hvers virði er að eignast allt
í heimi hér, en skorta þetta eitt
sem enginn getur keypt? Hversu ríkur
sem þú telst,
hversu fullar hendur fjár,
þá áttu minna en ekki neitt ef þú átt
engan vin.
Það er komin vetrartíð með veður köld
og stríð,
ég stend við gluggann, myrkrið streym-
ir inn í huga minn.
Þá finn ég hlýja hönd, sál mín lifnar við
eins og jurt sem stóð í skugga en hefur
aftur litið ljós,
mín vetrarsól.
(Ólafur Haukur Símonarson)
Maggý Hrönn.
okkar krakkanna sem ég nýt
ennþá í dag og höfum við Jó-
hanna til dæmis alltaf verið sér-
staklega góðar vinkonur enda
jafnaldrar.
Þegar ég varð eldri og fór í
nám til Reykjavíkur stóð heimili
Siggu og Bjössa manns hennar
bæði mér og öðrum systkina-
börnum ávallt opið. Hún var
mjög gestrisin, ættrækin og
ávallt tilbúin til að styðja okkur
landsbyggðarkrakkana í fjöl-
skyldunni. Sigga var um margt
mjög merkileg kona. Hún var
fluggreind og námfús en ólst
upp á þeim árum sem ekki var
hlaupið að því að komast í nám.
Sigga náði þó með nokkru harð-
fylgi að komast í skóla á Laug-
um og svo á lýðháskóla í Svíþjóð.
Hún lærði líka til sauma, starf-
aði í fyrstu á saumastofum en
eftir að hún eignaðist fjölskyldu
vann hún við sauma heima hjá
sér. Þeir eru óteljandi fallegu
kjólarnir sem hún Sigga saum-
aði, þar á meðal nokkra á okkur í
fjölskyldunni. Suma þeirra hef
ég alls ekki tímt að gefa frá mér
vegna þess hversu fallegir þeir
eru. Hún var stöðugt að, saum-
aði til að mynda bútasaumsteppi
og óf fram á tíræðisaldur. Hún
lærði líka svæðanudd sem ég
ásamt fleirum naut góðs af. Síð-
ustu tvo áratugina bjó hún í
sama húsi og Jóhanna dóttir
hennar, og fjölskylda hennar.
Var það gæfa beggja enda voru
þær samrýndar.
Ég er svo sérstaklega þakklát
fyrir okkar góðu vináttu sem við
áttum síðustu árin þrátt fyrir
talsverðan aldursmun. Sigga var
mjög góður og gefandi fé-
lagsskapur og við gerðum ým-
islegt saman, fórum til dæmis
eitt sumarið hringinn í kringum
landið með viðkomu hjá ættingj-
um. Það var gaman að ferðast
með Siggu því hún var fróð um
landið enda menntaður leiðsögu-
maður. Hún var margfróð og
varpaði gjarnan fram vísum sem
tengdust tilefnum líðandi stund-
ar. Svo var gott að ræða við
hana um það sem hvíldi á huga
mínum því hún var mjög glögg,
skynsöm og jarðbundin, og ekki
má gleyma leiftrandi kímnigáfu
ásamt getu til að sjá spaugilegu
hlutina við lífið og tilveruna.
Hennar Siggu verður sárt sakn-
að en eftir situr þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta dýr-
mætra samverustunda með
henni öll þessi ár.
Jónína (Jonna).
Einstök kona er nú fallin frá
og ótal minningar leita á hug-
ann. Sigríður var mamma Jó-
hönnu, vinkonu minnar, og höf-
um við þekkst í meira en
fimmtíu ár. Við Jóhanna vorum í
Svíþjóð eitt sumar að vinna og
dvöldum þá hjá vinkonu Siggu
sem var með henni á lýðháskóla
í Bollnäs, úr því varð mikill vin-
skapur. Það var alltaf ljúft að
koma í Ljárskóga til Siggu og
Björns, sannkallað fjölskyldu-
hús. Sigga gaf mér svæðanudd
ef henni fannst þörf á, ljúft te og
spjall. Hún var spaugsöm og
hagmælt og fór gjarnan með vís-
ur. Hún var mikil hannyrðakona,
óf mikið, saumaði og prjónaði,
oft seldi hún handavinnu sína í
sölubás í Mjóddinni. Garðurinn
hennar er einstaklega fallegur,
sannkölluð paradís og var rækt-
un hans mikið áhugamál hennar
og sinnti hún honum af alúð.
Hún gróðursetti fjölda trjáa og
blóma. Þangað sótti hún jurtir í
te og jurtakrem sem hún bjó til.
Í Ljárskógum vekur athygli
mikið steinasafn sem þau Björn
höfðu komið sér upp á ferðalög-
um sínum um landið. Síðastliðin
ár hafa Jóhanna og Óskar búið
með Siggu og drengjunum í
Ljárskógum. Þar voru haldnir
saumaklúbbar og lesklúbbar að
ótöldum öllum matarveislunum
þar sem mikið var spaugað og
spjallað. Samband þeirra
mæðgna, Jóhönnu, Maríu og
Sigríðar, var einstaklega fallegt
og náið. Ég votta þeim systrum
og fjölskyldum þeirra innilega
samúð.
Sigríður Stefánsdóttir.
Hartnær 97 ára gömul fékk
elsku Sigga okkar hinstu ósk
sína uppfyllta: að sameinast
gengnum ástvinum og hlaupa
með þeim léttfætt um engi og
blómabreiður á himnum. Hvíldin
nú er henni blessun en söknuð-
urinn er sár. Það er erfitt að lýsa
þeim djúpstæðu áhrifum sem
Sigga hafði á okkur öll. Hún var
einstök manneskja sem miðlaði
af gáfum sínum og gæsku til
allra sem á vegi hennar urðu.
Sigga sameinaði margt sem
nútíminn þarf á að halda. Hún
var náttúrubarn sem þekkti all-
ar plöntur og blóm. Löngu áður
en almenn umræða vaknaði um
umhverfismál miðlaði Sigga
virðingu fyrir náttúrunni og
hennar stórbrotnu gjöfum. Só-
un, vanvirðing og eyðilegging
var ekki til í hennar gjörðum.
Hún ræktaði allt sem lifði af al-
úð, nærði, endurnýtti, endur-
vann, umbreytti, gerði betra og
gaf nýtt líf. Áratugum áður en
það þótti til siðs fóru Sigga og
Bjössi hvert sumar með börnin
sín kornung um fjöll og firnindi
á hálendi Íslands, þveruðu ár og
ræktuðu gleðina í ósnortinni
náttúru. Mér fannst þau ævin-
týraleg á gamla jeppanum og
langaði einhvern tímann að
verða eins og þau.
Gönguleiðin til Ljárskóga í
æsku á hið fallega heimili þeirra
hjóna – nú þeirra Jóhönnu og
Óskars – var greið í öllum veðr-
um því maður vissi hve hlýjar
móttökurnar yrðu. Við fórum frá
heimili þeirra betri en við kom-
um. Mamma mín er ævinlega
þakklát Siggu, m.a. fyrir trún-
aðarsamræður þeirra á langri
samleið þar sem þær gáfu hvor
annarri styrk í ólgusjó lífsins.
Þegar mamma lýsir Siggu segir
hún einfaldlega: Hún gat allt.
Allt lék í höndum hennar. Hún
saumaði, prjónaði og óf, hún
leiddi okkur í sláturgerð, hún
kenndi okkur að skera út laufa-
brauð, hún gerði uppáhalds
kleinurnar og pönnukökurnar
hans pabba, hún tók okkur í heil-
andi svæðanudd, hún gaf okkur
te með læknandi eiginleikum,
hún hlustaði á okkur og gaf ráð,
hún sagði sögur og kom okkur
til að hlæja enda húmoristi af
guðs náð.
Sigga var frjó í hugsun og
hagmælt, víðlesin og margfróð.
Hún leiftraði af frásagnargleði
með dillandi en hljóðlátum hlátri
án þess að þykjast vita nokkuð
betur. Sigga hafði stálminni og
það er fyrst og fremst frá henni
sem við systkinin þekkjum sög-
ur af okkur sjálfum og hvert
öðru frá því við vorum lítil, sög-
ur sem koma okkur enn til að
hlæja. Hún var öðrum fremur
uppspretta sameiginlegra minn-
inga því að hún mundi betur en
aðrir. Sigga varð fræg í frönsk-
um skóla þegar börnin mín sögð-
ust eiga frænku á Íslandi sem
væri „bráðum hundrað ára og
ótrúlega gömul og ótrúlega lítil
en alltaf góð“.
Sigga uppskar eins og hún
sáði í kærleik því samheldnari
systur en dætur hennar eru
vandfundnar. Umhyggja þeirra,
ræktarsemi, vinátta og stuðn-
ingur við móður sína í gegnum
árin er fyrirmynd fallegra fjöl-
skyldubanda. Við vottum Jó-
hönnu, Maríu, tengdasonum,
barnabörnum og öðrum ástvin-
um innilegustu samúð. Minning-
in um merka og góða konu lifir í
hjörtum okkar.
Guðfríður Lilja
Grétarsdóttir.