Morgunblaðið - 23.01.2020, Side 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 2020
✝ SólveigHrafnsdóttir
fæddist 30. júní
1956. Hún lést á
Akureyri 10. jan-
úar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Gunn-
fríður Hreið-
arsdóttir, f. 6.
janúar 1932, d. 3.
október 2016, og
Hrafn Eiðsson, f.
8. desember 1922, d. 3. júlí
2012. Systkini Sólveigar eru
Lára Hrafnsdóttir f. 2. desem-
ber 1952, Eiður Örn Hrafns-
son, f. 24. maí 1954, Hreiðar
Þór Hrafnsson, f. 14. desember
1957, Björgvin Ingvi Hrafns-
son, f. 21. mars 1961, Bjarki
Ásgeir Hrafnsson, f. 27. maí
1963. Hálfbræður Sólveigar
samfeðra eru Hreinn Hrafns-
son, f. 16. september 1947, og
Birgir Hrafnsson, f. 9. júlí
1951.
og lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Akureyrar.
Árið 1981 fluttu Sólveig og
Kristján til Stavanger í Noregi
þar sem þau lögðu stund á nám
við háskólann þar í bæ. Sólveig
lauk þar námi 1985 með gráðu
í uppeldisfræðum. Í lok þess
árs fluttu hún og Kristján heim
til Akureyrar þar sem hún
vann sem sérkennari við Gagn-
fræðaskólann. Árið 1993 flutti
fjölskyldan til Syracuse í
Bandaríkjunum þar sem Sól-
veig og Kristján settust á ný á
skólabekk. Þeirri útgerð lauk
árið 1995 og kom Sólveig heim
með meistaragráðu í náms- og
starfsráðgjöf í farteskinu. Hóf
hún þar í kjölfarið störf við
Háskólann á Akureyri og
starfaði þar fram til dauða-
dags.
Á yngri árum stundaði Sól-
veig söngnám við Tónlistar-
skóla Akureyrar og Tónskóla
Sigursveins. Tónlist var henni
alla tíð hugleikin. Í október
síðastlinum fögnuðu hún og
Kristján 40 ára brúðkaups-
afmæli sínu.
Útför Sólveigar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 23. jan-
úar 2020, klukkan 13.30.
Hinn 5. október
1979 giftist Sól-
veig Kristjáni Jó-
steinssyni, f. 13.
febrúar 1954. For-
eldrar hans voru
Jónína Vilhelmína
Davíðsdóttir, f. 5.
mars 1931, d. 26.
ágúst 2005, og Jó-
steinn Konráðsson,
f. 19. nóvember
1923, d. 21. apríl
1994. Synir þeirra eru a)
Sindri Kristjánsson, f. 9. maí
1984, kvæntur Rannveigu
Magnúsdóttur, f. 25. febrúar
1984. Börn þeirra eru Sigrún
Margrét, f. 31. janúar 2013 og
Kristján Tómas, f. 20. mars
2018. b) Orri Kristjánsson, f.
25. mars 1989, sambýliskona
hans er Jónína Björt Gunn-
arsdóttir, f. 11. júní 1990. Dótt-
ir þeirra er Blædís Rún, f. 13.
nóvember 2018.
Sólveig ólst upp á Akureyri
Sólveig Hrafnsdóttir hefur
kvatt eftir hetjulega baráttu við
krabbamein. Ég vissi af þessari
frænku minni á unglingsárum.
Hún var dóttir Hrafns Eiðssonar,
frænda míns, en mæður okkar
Hrafns voru hálfsystur. Sólveig
fangaði strax athygli mína með
glæsilegri ásýnd fegurðardísar-
innar, hafði erft haukfrá augu
pabba síns sem létu fátt fram hjá
sér fara. Það gustaði líka af henni
og það fór ekkert á milli mála
hvaða skoðanir hún hafði á hlut-
unum. Síðar á lífsleiðinni tókust
frekari kynni með okkur frænk-
um. Mér þótti afar vænt um þau
kynni!
Oft er sagt að augun séu spegill
sálarinnar. Þessi leiftrandi augu
dönsuðu þegar Sólveig var í ess-
inu sínu, leituðu, sköpuðu,
græddu sár og gáfu, en að sama
skapi dimmdi yfir þeim þegar hún
varð sorgmædd. Hún var rík í
andanum, fljót að hugsa og snögg
til svars, flugmælsk enda ljóða-
unnandi og bókaormur og tónelsk
með afbrigðum. Hafði erft fagra
söngrödd móður sinnar og var fé-
lagi í kór þar sem rödd hennar
fékk að njóta sín. Í starfi sínu var
hún dáð og bera nemendur og
starfsfólk Háskólans á Akureyri
henni fagurt vitni. „Lífskúnstner“
er orð sem lýsir henni vel og
kunnu þau hjónin listina að lifa og
njóta. Þau ræktuðu ástina, kær-
leikann, synina, tengdadæturnar
og barnabörnin vel. Gagnkvæm
virðing þeirra og ást á hvort öðru
sást langar leiðir á því hvernig
þau töluðu um hvort annað og
komu fram hvort við annað. Þau
nutu þess að ferðast innanlands
og utan og drukku þau á ferðum
sínum í sig allt sem fyrir augu bar
sem og matar- og vínmenningu
þeirra landa sem leið þeirra lá um
í hvert skipti. Undur Ítalíu voru í
sérstöku uppáhaldi. Áttu slík
ferðalög afbragðs vel við fagur-
kerana, listakokkana og matgæð-
ingana Sólveigu og Kristján.
Gesturinn illvígi hefur haft bet-
ur í baráttunni við lífsvilja og lífs-
þorsta elskulegrar frænku. Hún
tókst á við þennan óvelkomna
gest af andlegum styrk, æðruleysi
og bjartsýni, ætlaði svo sannar-
lega að standa uppi sem sigurveg-
ari. Það eitt segir heilmikið um
hvern mann hún hafði að geyma!
Skarðið sem hefur verið höggvið
við lát hennar er mikið og sárt fyr-
ir fjölskyldu og vini. Kæru Krist-
ján, Orri, Sindri og fjölskyldan öll.
Sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur þar sem ég á þess
ekki kost að fylgja frænku minni
síðasta spölinn. Hún var „stór“
hvernig sem á það er litið! Fínleg
líkamsbyggingin rúmaði alla
þessa stærð en stórlyndið, anda-
giftin og hjartarýmið voru aðals-
merki hennar. Það er svo sannar-
lega sjónarsviptir að henni! Megi
almættið vernda hana og geyma í
kærleiksríkinu þar sem ég trúi að
gengnir ástvinir hafi fagnað henni,
með Hrafninn í broddi fylkingar.
Megi góðu minningarnar allar,
ástin og kærleikurinn hugga ykk-
ur og sefa nístandi sorgina og
söknuðinn. Systkinum Sólveigar
og fjölskyldum þeirra sendi ég
sömuleiðis mína innilegustu hlut-
tekningu. Blessuð sé minning Sól-
veigar Hrafnsdóttur.
Sumarrós Sigurðardóttir.
Ég var viðstödd þegar þú varst
skírð, í stofunni hjá ömmu og afa á
Hulduhólum. Ég á meira að segja
mynd af þér, þú ert þar í hvítum
kjól, svo dæmalaust falleg með
svipuna í hendinni. Fínlegu silfur-
búnu svipuna, sem örugglega var
ættargripur og fylgdi nafninu.
Gott ef hún kom ekki upphaflega
frá henni Sólveigu langalang-
ömmu okkar, prestsdóttur frá
Þingvöllum. Það var alltaf gert dá-
lítið mikið með „ættirnar“ í okkar
stórfjölskyldu, kannski óþarflega
mikið?
Ég á líka af þér aðra mynd,
kannski orðin tveggja ára þá, sitj-
andi á túninu fyrir framan Huldu-
hóla. Á grænu grasi með stóru
brúnu augun, fallegasta barnið
sem ég vissi um. Auðvitað eru aug-
un brúnu og græna grasið bara
hugarburður, á þessum tíma voru
allar myndir svarthvítar, en ég
veit alveg hvernig þessi mynd
væri í lit. Alltaf jafn falleg.
Við vorum systradætur, Huldu-
hólar voru sameiginlegi staðurinn
okkar á þessum árum. Þar voru
amma og afi og þar var systir þín
Lára og svo áttum við saman
bróður, hann Eið Örn, eða Ödda,
sem kom til okkar að Garði þegar
hann var bara ósköp lítill. Hann
var bróðir þinn og varð líka bróðir
minn. Eiginlega hefði hann átt að
vera að hjálpa þér með litlu bræð-
urna þegar þú, um tíu ára aldur-
inn, varst að passa þá heima á
meðan mamma ykkar vann. En þá
var hann farinn að bera kál og
keyra traktor suður í Hruna-
mannahreppi.
Við þekktumst ekki mikið á
uppvaxtarárunum, eða þeim sem á
eftir komu. Þá var ekkert verið að
fara mikið á milli landshluta í
heimsóknir og það var alls ekki
hægt frá okkar heimili, sem átti
alla lífsafkomu undir sumrinu. En
við þekktum ykkur í fjarlægðinni,
af umtali og örfáum heimsóknum.
Hann Öddi vissi alltaf að hann
væri ríkari en við, að hann ætti
líka foreldra fyrir norðan og
systkini. En hann var ekkert að
gera veður út af því blessaður,
frekar en öðru. Eftir að ég flutti að
heiman og eignaðist eigin fjöl-
skyldu fórum við í ferðir á sumrin
og heimsóttum þá mömmu þína á
Akureyri, en þið systkinin voruð
þá út um allt og annað að gera en
að sinna frænkuheimsóknum að
sunnan. Svoleiðis var þetta bara.
Það er ekki fyrr en á fullorðins-
árum sem maður fær löngun til að
rækta sinn frændgarð. Á síðustu
árum var allt að færast í betra
horf. Loksins gat ég heimsótt ykk-
ur Kidda, í Vanabyggðinni, en það
varð bara einu sinni. Of seint.
Því miður get ég ekki komið
norður til að fylgja þér, eða þá
bræður mínir heldur. Fyrir okkar
allra hönd, systkinanna frá Garði,
votta ég innilega samúð, fjölskyld-
unni þinni og systkinum.
Við hittumst seinna, Sólveig,
einhvers staðar í eilífðinni.
Helga R. Einarsdóttir.
Í dag kveðjum við Sólveigu með
miklum trega og söknuði í hjarta.
Hún var einstök, alltaf brosmild
og yndisleg í alla staði. Sólveig
skilur eftir sig stórt skarð í fjöl-
skyldunni og okkur er orðavant í
sorginni. Við minnumst hennar
með þessu fallega ljóði:
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vinda leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
– láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
– segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku Sólveig, einhvers staðar
einhvern tímann aftur.
Sigríður, Jónas,
Hjördís, Svavar Haukur,
Svava, Hildur, Bjarni
og fjölskyldur
Það vantar orð yfir snjóinn sem
sest á örgranna grein bjarkar í
stingandi stillu, segir í ljóði Gerð-
ar Kristnýjar og mig vantar orð til
að lýsa hvernig hjarta mínu blæð-
ir eftir að mín hjartans vinkona
Solveig Hrafnsdóttir kvaddi þetta
jarðlíf 10. janúar og hélt á vit
Gyðjunnar.
Fyrstu minningarnar um Sol-
veigu eru þegar tvær ungar telp-
ur, önnur svarthærð með brún
augu og hin ljóshærð og bláeygð,
arka ákveðnar á leikvöllinn við
Grenivelli á Eyrinni.
Í minningunni voru þær þá
þegar orðnar kennslukonur og
settust að hjá gæslukonunni í hús-
inu á leikvellinum og fljótlega
höfðu þær skipulagt verkefni fyrir
börnin sem komu á gæsluvöllinn.
Gæslukonan var ánægð með þess-
ar aðstoðarkonur og Solveig og
Odda systir mín litu á þetta sem
starf sem þær sinntu með miklum
sóma. Ég vissi ekki þá að þessi
undur fallega dökkhærða telpa
yrði löngu síðar ein mín allra
besta vinkona.
Árin liðu og við héldum óreglu-
legu en ótrúlegu sambandi milli
Noregs og Íslands. Kiddi frá Nor-
egi eins og Nick kallaði hann
hringdi stundum um nætur og
þeir tóku spjall saman. Næsta
minning sem stekkur fram í huga
mér er mörgum árum síðar og við
höfðum búið sín hvorum megin
Atlantsála lengi. Þá hittumst við í
New Hampshire í Bandaríkjun-
um. Solveig og Kristján bæði í
framhaldsnámi við háskólann í
Syracuse gerðu sér lítið fyrir og
keyrðu til okkar og við áttum ynd-
islegar samverustundir að vanda.
Hugsanlega er ein besta minn-
ingin frá þessum löngu liðnu tím-
um að brúðkaupsveisla þeirra Sol-
veigar og Kidda var haldin í
Sólvöllunum og brúðarvöndurinn
úr garðinum hans Júlla pabba og
nú falla tár.
Þegar Solveig greindist með
krabbameinið sem dró hana til
dauða tókst hún á við veikindin af
æðruleysi og sýndi vel þann
þroska sem hún bjó yfir. Hún var
mjög opinská um tilfinningarnar
sem bærðust sannarlega innra
með henni. Við fórum mikið í
gönguferðir saman og hún talaði
eðlilega um það sem hún vissi að
beið hennar og var aldrei bitur,
heldur alltaf þakklát fyrir lífið. Ég
þakka henni fyrir gönguferðirnar
og alla hennar vináttu í gegnum
árin.
Ég kallaði Solveigu vinkonu
mína yndislegust mín og það voru
orð að sönnu. Hún var eyrarpúki
eins og ég og ég svo lánsöm að
hún varð besta vinkona Oddu
systur minnar og því fékk ég hlut-
deild í þeirri vináttu sem síðar átti
eftir að þróast í okkar kærleiks-
ríku vináttu til margra ára, en þó
urðu árin of fá. Solveig kvaddi
þessa jarðvist þann 10. janúar og
hefur án efa haldið á vit Gyðjunn-
ar, hún hafði þrefað nóg við al-
mættið og lét loks í minni pokann
en með reisn og tilbúin til næstu
dvalar á öðru plani. Far þú í friði
elskulegust, tárin mín sem fylgja
þér eru glitrandi kristallar sem þú
munt setja í fallegan poka eins og
smáu rúnasteinana sem þú mál-
aðir handa mér og settir í fallegan
poka fyrir margt löngu.
Í úrdú er til orð um gleðina að einhver
elski okkur af öllu hjarta
Það vantar orð yfir kvíðann þegar við
óttumst að fenni yfir minningarnar.
(Úr Sálumessu Gerðar Kristnýjar)
Rósa Kristín Júlíusdóttir.
Vinkona okkar kær, Sólveig
Hrafnsdóttir, er látin. Jarðvistina
yfirgaf hún alltof snemma og
verður hennar sárt saknað. Okkur
er efst í huga þakklæti fyrir góðan
og traustan vinskap síðastliðin 20
ár, allar götur frá því við fluttum
til Akureyrar.
Við störf fyrir Háskólann á Ak-
ureyri kynntust Bjarni og Sólveig
og fljótlega myndaðist góður vin-
skapur með okkur hjónunum og
Sólveigu og Kristjáni Jósteins-
syni eða Kidda, eiginmanni Sól-
veigar. Sólveig var stórkostleg
kona með stórt hjarta og sterka
réttlætiskennd. Örlát, fylgin sér
og hugrökk var hún einnig, bæði í
leik og starfi, og dugnaðarforkur
mikill.
Þær óteljandi stundir sem við
áttum á heimili Kidda og Sólveig-
ar í Vanabyggð eru nú dýrmætar
minningar sem við munum geyma
eins og fjársjóð í gullakistu. Sól-
veig var afar gestrisin og heim-
sóknir til þeirra hjóna voru alltaf
yndislegar. Samtölin við matar-
borðið, sem alltaf var krásum
hlaðið, voru gefandi og áhugaverð
enda höfðu flestir í vinahópnum
sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum og létu sig varða þróun
samfélagsins. Það var skipst á
skoðunum um stjórnmálin og ým-
islegt var látið flakka í sterkum yf-
irlýsingum og hástemmdum lýs-
ingarorðum – það var óhætt að
blása út í þessum félagsskap.
Sérstaklega minnisstæð er ferð
til Ítalíu fyrir fáeinum árum þar
sem við urðum þeirrar ánægju að-
njótandi að halda upp á 60 ára af-
mæli Sólveigar með henni og
Kidda. Það var ógleymanleg veisla
á ítalskan máta á einstöku veit-
ingahúsi, í boði Sólveigar.
Sólveig hafði mikið yndi af tón-
list enda söngkona góð sem m.a.
söng með HA-bandinu og Kvenna-
kór Akureyrar. Hún hafði reyndar
áhuga á flestu því sem telst til
menningar þótt líklega hafi tón-
listin verið í fyrsta sæti. Ósjaldan
var setið og rætt um ljóðlist,
myndlist, bókmenntir eða kvik-
myndir og voru opnanir myndlist-
arsýninga í Listagilinu oftar en
ekki tilefni til að hittast. Eftir sýn-
ingaropnun var svo skundað yfir á
Kaffi Karólínu, sem var og hét, og
myndlistin krufin. Þetta voru góð-
ir dagar.
Þræðirnir sem vinátta okkar
var spunnin úr voru margvíslegir
og lágu víða – yfir lönd og höf.
Margir snertipunktar voru í
reynslubanka okkar hjónanna og
Sólveigar og Kidda og skoðanir
okkar lágu oft saman. Skilning og
samkennd var því auðvelt að finna
hjá þeim hjónum.
Við vottum Kidda og fjölskyld-
unni okkar dýpstu samúð við
þennan mikla missi. Sólveig mun
alltaf eiga sinn sess í okkar hjört-
um.
Þorbjörg Ásgeirsdóttir
og Bjarni Gautason.
Í dag kveðjum við einstaka,
ljúfa og góða konu, allt of snemma.
Ég kynntist Sólveigu nöfnu
minni þegar ég hóf fyrst störf inn-
an framkvæmdastjórnar SHA. Á
fyrsta fundi okkar var ljóst hversu
gott væri að leita til hennar, hún
átti svör við öllu og ef svörin voru
ekki á reiðum höndum grúskaði
hún í einhverjum gögnum og kom
svo askvaðandi til mín, „nafna, ég
er búin að finna út úr þessu“. Sól-
veig bar hagsmuni nemenda fyrir
brjósti og var lengi vel eini starf-
andi námsráðgjafi háskólans. Það
eru því margir stúdentar sem eiga
henni góð ráð og þjónustu að
þakka. Þegar okkur fannst sem
hlutirnir væru ekki eins og þeir
ættu að vera ræddum við málin.
Hún var tilbúin að ræða allt fram
og til baka, og það sem skipti
kannski hvað mestu máli er að hún
var hreinskilin, staðföst og sam-
kvæm sjálfri sér.
Í gegnum tíðina hefur SHA
unnið mikið og vel með Sólveigu
og mörg af stærstu verkefnum fé-
lagsins hafa verið unnin í sam-
vinnu og/eða samráði við hana.
Það má segja að hún hafi verið
einn af sérlegum ráðgjöfum
stjórnar SHA í fjölda ára. Þar ber
hvað helst að nefna þá breytingu
sem varð á félaginu þegar
áherslum þess var breytt úr
skemmtanafélagi í hagsmunasam-
tök og stofnun stúdentaráðs varð
loks að veruleika. Það stóra verk-
efni, sem unnið var í nánu sam-
starfi við Sólveigu og Sigrúnu
Magnúsdóttur, er eitt allra mik-
ilvægasta viðfangsefni SHA.
Vegna þess hefur félagið þroskast,
Sólveig
Hrafnsdóttir
Útför ástkærs föður okkar, stjúpföður,
tengdaföður og afa,
PÉTURS SVEINBJARNARSONAR,
verður gerð frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 24. janúar klukkan 13.
Guðm. Ármann Pétursson Birna Ásbjörnsdóttir
Auðbjörg Helga Guðmundsd.
Embla Líf Guðmundsdóttir Nói Sær Guðmundsson
Eggert Pétursson Malin Svensson
Freyja C. Eggertsdóttir Einar Pétur Lars Eggertsson
Friðrik Örn Hjaltested
Úlfhildur L. Friðriksdóttir Skorri Ísleifur Friðriksson
Óli Rafn Jónsson Valgerður Magnúsdóttir
Edda Sól Óladóttir Atli Þór Ólason
Okkar ástkæri,
JÓN AÐALSTEINN VILBERGSSON,
Alli,
andaðist sunnudaginn 12. janúar á
hjúkrunarheimilinu Hlévangi.
Útförin fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
föstudaginn 24. janúar klukkan 15.
Starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Hlévangi eru færðar þakkir fyrir
einstaklega góða umönnun.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Björgunarsveitina Sæbjörgu á Flateyri.
Kt. 470290-2509, reikn. 0154-26-10272.
Vilberg Vilbergsson
og aðrir aðstandendur
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
NÍELS A. ÁRSÆLSSON
skipstjóri,
Skógum, Tálknafirði,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 14. janúar.
Hann verður jarðsunginn frá Tálknafjarðarkirkju laugardaginn
1. febrúar klukkan 13.
Sigurlaug Guðmundsdóttir
Arnar Geir Níelsson
Ársæll Sigurlaugar Níelsson Marzibil Sæmundardóttir
Egill Níelsson Eygló María Björnsdóttir
Guðmundur Níelsson
Styrmir Níelsson
og afastrákar