Morgunblaðið - 10.09.2020, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2020
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
✝ Magnús ReynirJónsson fæddist
í Ames í Iowa BNA
22. október 1956.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 28. ágúst
2020.
Foreldrar hans
voru Jón Reynir
Magnússon, for-
stjóri SR, f. 19. júní
1931, d. 25. janúar
2020, og Guðrún Sigríður Björns-
dóttir húsmóðir, f. 30. júlí 1930, d.
24. janúar 2009.
Systur Magnúsar Reynis eru
Birna Gerður, f. 16. október 1958,
maki Guðlaugur Gíslason, f. 11.
febrúar 1956, og Sigrún Dóra, f.
22. júlí 1966, maki Jóhann Gunnar
Stefánsson, f. 21. apríl 1964.
Eiginkona Magnúsar Reynis er
Bjarnveig Sigríður Guðjónsdóttir,
f. 25. nóvember 1966. Foreldrar
hennar eru Sigurlaug Una
Björnsdóttir, f. 25. febrúar 1943,
og Guðjón Bjarnason, f. 15. októ-
ber 1944, d. 18. júlí 2006.
Börn Magnúsar Reynis og
Bjarnveigar eru: Vala Rún, f. 27.
nóvember 1996, maki Hrafnkell
Ásgeirsson, f. 6. maí 1993, og Dav-
arblaðið og síðan Alþýðublaðið
og Pressuna. Hann tók að sér
verkefni í kvikmyndabransanum
við myndatökur og leik-
myndagerð og greip í ýmiss kon-
ar smíðavinnu. Fyrir tíma netsins
og meðan enn var tekið á filmur
var hann hirðljósmyndari Ikea
hér heima, tók lengi myndir fyrir
Húsfreyjuna og Uppeldi og fram-
kallaði filmur og ljósmyndir fyrir
Hafró. Í gegnum árin vann hann
mikið með og fyrir myndlist-
armenn, mest með þeim Birgi
Andréssyni heitnum og Birni
Roth í tengslum við Dieter Roth
estate.
Magnús Reynir bjó lengi á
Ljósvallagötu 32 en flutti þaðan
með fjölskylduna í Víðihlíð 12 ár-
ið 1997. Árið 2005 keyptu þau
hjónin gamla hlöðu á Hellnum á
Snæfellsnesi, gerðu hana upp og
innréttuðu sem sumarbústað.
Síðustu ár dvaldi Magnús Reynir
töluvert í Hlöðu enda hans uppá-
haldsstaður.
Útför hans fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 10. september
2020, klukkan 15, að viðstöddum
nánustu aðstandendum og vin-
um.
Vinir Magnúsar Reynis á
Seyðisfirði ætla að hittast í
Herðubreið og fylgjast með út-
förinni þar saman.
Streymt verður á www.so-
nik.is/magnus. Virkan hlekk á
streymið má nálgast á https://
www.mbl.is/andlat/.
íð Steinn, f. 10.
október 2005.
Magnús Reynir
eignaðist Jón Reyni,
f. 2. maí 1990, með
Maríu Jónsdóttur, f.
9. ágúst 1966, maki
Jóns Reynis er Aldís
Erna Pálsdóttir, f.
14. apríl 1992, sonur
þeirra er Gauti Páll,
f. 15. ágúst 2019.
Magnús Reynir
fór í MR og útskrifaðist þaðan
1976. Eftir að hafa prófað ýmsar
námsleiðir fann hann sig í
ljósmyndun og lauk námi í
auglýsingaljósmyndun frá
Bournemouth & Pool College í
Bretlandi vorið 1984.
Í ársbyrjun 1979 fór Magnús
Reynir austur á Seyðisfjörð til
vinnu í Síldarverksmiðju ríkisins,
þar vann hann þar til hann fór ut-
an til náms haustið 1980. Hann
festi rætur fyrir austan og eign-
aðist þar góða vini.
Magnús Reynir starfaði við
ljósmyndun mestalla sína starfs-
ævi og meðan honum entist
heilsa til. Eftir að námi lauk var
hann mest sjálfstætt starfandi en
um tíma vann hann fyrir Helg-
Elsku litríki, uppátækjasami,
orðheppni og skemmtilegi vinur
minn, Maggi Reynir, hefur
kvatt og skilið okkur eftir með
minningar og myndir til að ylja
okkur við.
Eldhúsið á Ljósvallagötu í
hlýjum grænum lit með kerta-
ljósum, KK í græjunum, rauð-
vín í glösunum, vinir að borða
saman og seinna um kvöldið
detta alls konar gestir inn, það
er pláss fyrir alla, glatt á hjalla,
mikið hlegið og Maggi er hrók-
ur alls fagnaðar.
Pabbahelgarnar, sem við
vorum fyrir löngu búin að sam-
stilla, við með strákana okkar í
bíó eða bústað eða stússa eitt-
hvað, hamingja hans þegar Jón
Reynir dvaldist hjá honum, um-
hyggja hans fyrir Atla mínum
sem entist fram á síðasta dag.
Veiga að koma heim úr
vinnu, Maggi búinn að bjóða
gestum í mat, von er á þeim
eftir klukkutíma, það á eftir að
vaska upp, taka til, kaupa í
matinn, elda og Maggi hlær að
stressinu í Veigu, hann er jú
búinn að setja kerti í stjaka og
fara í sturtu!
Litskrúðugu fötin hans í
skápnum, flauelsskyrtur, bolir,
sokkar og nærur, öllu raðað í
litapallettu, allt nema hvítt og
svart, því að það eru ekki litir.
Maggi með Völu Rún, skelli-
hlæjandi því stelpuanginn kall-
ar þau Veigu, mömmu og apa.
Símtölin frá Magga þar sem
hann reynir að plata mig og
gera at í mér en mistekst alltaf
og oftar en ekki næ ég að svara
honum með meira bulli svo
hann lætur blekkjast og heldur
að hann hafi hringt óvart í ein-
hvern annan.
Ein af mörgum veislum í
Víðihlíð, borðið uppdúkað og
kræsingar í eldun, gestirnir
mættir, Maggi kemur niður
uppápússaður, örlítið of seinn,
rekur augun í að einn gestanna
er ekki með drykk, grípur bjór-
flösku og það sem hendi er
næst til að opna hana og um
leið úðast grænt blek framan í
hann, yfir fötin hans, veislu-
borðið og gólfið í kring því upp-
takarinn reyndist vera tús-
spenni.
Maggi stoltur og meyr að
tala um öll börnin sín og hvað
þau eru vel heppnuð og góðar
manneskjur.
Brúðkaup Magga og Veigu í
Víðihlíð, gleðitár á hvarmi,
veisluborð og auðvitað frábært
partí sem stendur lengi nætur.
Maggi í Hlöðu að smíða pall
með Nafna, grilla, rökræða
gluggasmíði við Veigu, bulla við
Davíð, rifja upp gamla tíma,
segja endalausar sögur af sér-
vitringum og kverúlöntum,
spyrja fregna af fólki, sam-
gleðjast.
Síðasta sumarið, veðurblíðan,
Maggi úti í smók á Hælinu,
eins og hann kallaði Líknar-
deildina, að tana á svölunum
heima, fá sér lúr með Lúnu í
stofunni, gæða sér á kræsing-
um sem Veiga og vinir kepptust
við að reiða fram, Veiga að
hjúkra og dekra endalaust,
Maggi að spyrja um Veigu sína
ef hún bregður sér frá í nokkr-
ar mínútur, vill hafa hana hjá
sér alltaf!
Síðasta heimsóknin til mín,
sólin skín, Maggi kemur gang-
andi inn í garð í litríku fötunum
sínum, með hattinn og út-
breiddan faðminn, faðmar okk-
ur öll, helvítis Covidið farið í
bili og aftur hægt að hittast,
gott kaffi og með’ðí á pallinum,
Lúna að eltast við kettina,
stríðnisbros á andliti hans,
gleðistund í sólinni.
Elsku hjartans vinur minn,
góða ferð og takk fyrir sam-
fylgdina. Allt í lagi bless!
Aðalheiður Björk
Olgudóttir.
Í dag kveðjum við Magnús
Reyni með hlýju og söknuði.
Maggi eða Kútur eins og við
bekkjarfélagarnir kölluðum
hann var einn fyndnasti maður
sem ég hef kynnst. Ég var
einnig svo heppinn að eiga
hann sem minn nánasta vin.
Það segir mikið um Kút að oft
þegar maður hitti fólk og komst
að því að það þekkti hann einn-
ig byrjuðu allir að brosa og
hlæja. Þetta var sú gleði sem
Kútur gaf frá sér.
Ég kynntist Kút í 3. bekk í
MR. Við fyrstu kynni urðum
við strax góðir vinir. Ég man að
fljótlega eftir þetta vorum við
að fara í lokapróf í efnafræði.
Kútur hringdi í mig daginn fyr-
ir próf og stakk upp á því að
við læsum saman. Þetta voru
skemmtileg mistök. Við byrj-
uðum alvarlegir að fara yfir
einhver dæmi en fljótlega var
Kútur byrjaður að geifla sig og
gretta, segjandi brandara og í
lokin lágum við emjandi á gólf-
inu og próflesturinn fór fyrir
lítið. Ekki lagaðist agaleysi
okkar þegar leið á mennta-
skólaárin. í 5. bekk R varð til
Smándavinafélagið, sem var
stofnað af okkur bekkjarfélög-
unum og reyndist algjör mar-
tröð kennara og rektors. Þetta
reddaðist nú samt og vorið ’76
urðum við allir stúdentar.
Sögur af Kútnum eru marg-
ar og alveg ógleymanlegar.
Hann var hrókur alls fagnaðar,
glaðvær og hleypti alltaf stuði í
mannskapinn. Þessum karakt-
ereinkennum hélt hann alveg til
æviloka. Eftir stúdentspróf
vann Kútur mikið á Seyðisfirði
og tók ástfóstri við bæinn, sem
varði alla ævi. Seinna fór hann
til Englands og lærði ljósmynd-
un, sem alltaf var hans helsta
áhugamál. Eftir heimkomu
setti hann upp stofu og fyllti
hana af græjum af bestu gerð.
Hann vann auglýsingamyndir
fyrir fjölda fyrirtækja en
tengdist einnig listageiranum,
því Kútur var mjög listrænn í
sér og abstrakt hugsandi. Boð
og reglur voru honum alltaf
sem fjötrar og er hægt að segja
að hann hafi aldrei verið beint
9-5-maður. Kút skorti aldrei
dugnað en hann var vandvirkur
og tók sinn tíma. Það lýsir
einnig Kútnum að jafn fé-
lagslyndur og hann var þráði
hann einnig einveru. Sem dæmi
tók hann oft að sér veiðieftirlit
í Loðmundarfirði. Þar var hann
einn vikum saman í algjörri
kyrrð og undi sér vel í faðmi
náttúrunnar.
Eftir að ég lauk námi við HÍ
fór ég til Bandaríkjanna í fram-
haldsnám og ílengdist þar. Þó
svo að við Kútur byggjum víðs-
fjarri hvor öðrum voru vina-
böndin alltaf sterk. Fátt var
skemmtilegra en að fá Kút,
Veigu og krakkana í heimsókn.
Þegar við svo heimsóttum Ís-
land var það hápunkturinn hjá
sonum okkar að hitta Kút, þar
sem hann gantaðist í þeim og
sýndi þeim alls kyns mynda-
véladót.
Fyrir tæpum 10 árum
greindist Kútur með krabba-
mein. Það var erfitt að fylgjast
með þessu ferli. Þó svo að stað-
an væri alvarleg gerði Kútur
létt grín að öllu saman. Um-
hyggjan sem hann fékk frá
Veigu og fjölskyldu ásamt vin-
um þeirra var alveg sérstök.
Ég votta þeim öllum mína inni-
legustu samúð. – Rétt áður en
Kútur kvaddi þennan heim náði
ég að sjá hann í síðasta sinn á
facetime. Orkan var alveg farin
en hann náði þó að horfa beint
á mig, setti upp gamla glottið
og sagði: „Kalli, ég hringi í þig
á eftir!“ Ég bíð spenntur!
Karl Ragnarsson.
Fallinn er frá góður vinur og
bekkjarfélagi, Magnús Reynir
Jónsson, eftir margra ára bar-
áttu við illvígan sjúkdóm.
Magnús nam við Menntaskól-
ann í Reykjavík og í 5. bekk
kom hann í R-bekkinn, sem
varð að hinu fjörmikla Smánda-
vinafélagi. Í þeim hóp vorum
við sameiginlega nefndir
Smándar og var Maggi þar
kallaður „Kútur“ enda báru þar
allir viðurnefni. Hann var
manna skemmtilegastur, sögu-
maður góður, vinmargur og
gleðigjafi hvar sem hann kom.
Maggi var mikill grínisti og í
þurrum kennslustundum hafði
hann gaman af að gantast í
kennurum og vorum við fé-
lagarnir ekki lengi að taka und-
ir gauraganginn, sem oftar en
ekki endaði með kómísku upp-
þoti og kennarar flúðu á brott
við mikinn fögnuð Smánda. Því
miður fylgdi því þó oft að rekt-
or, Guðni kjaftur, mætti í bekk-
inn og las yfir okkur skamm-
irnar, hótaði okkur jafnvel
brottrekstri en við Smándar
lofuðum bót og betrun, sem
hvarf þó fljótt út í veður og
vind.
Eftir hin spræku mennta-
skólaár vann Maggi mikið á
Seyðisfirði og átti þar ætíð
griðastað. Seinna lærði hann
ljósmyndun í Englandi og
starfaði við það án þess þó að
festa sig á fastlaunaklafa. Má
segja að lífsstíll hans hafi verið
allt að því bóhemískur á köflum
og þótt hann hafi orðið ráðsett-
ari eins og við hinir, er vart
hægt að segja að hann hafi lifað
í hefðbundnum stíl daglauna-
manna. Hann vann mikið með
listamönnum við uppsetningu
sýninga, m.a. fyrir Dieter Roth
Akademíuna. Hann ferðaðist
víða vegna verkefna, bæði inn-
anlands og utan og var alla tíð
sinn eigin herra. Ferðir hans
báru hann til ýmissa landa í
þessum verkefnum, m.a. í mikla
ævintýraferð til Mongólíu.
Maggi stundaði útivist enda
gamall skáti og hafði gaman af
slarki ferðamannsins. Ásamt
ljósmyndun hafði hann yndi af
smíðum og vann slík verkefni,
enda afi hans smiður og pabb-
inn verkfræðingur og verkeðlið
líklega í blóðinu.
Maggi bjó fjölskyldunni litla
paradís á Hellnum á Snæfells-
nesi þar sem þau áttu góðar
stundir og þangað var gott að
fara þegar þrekið fór þverr-
andi. Þrátt fyrir erfiða baráttu
glitti alltaf í góða skapið þegar
gamlir vinir áttu í hlut. Það er
með miklum söknuði sem við
kveðjum okkar góða skóla-
félaga en hann er sá þriðji sem
hverfur úr þessum samheldna
hópi Smánda úr 6-R í MR. Það
er huggun í því, að á hvaða til-
verustigi sem hann kann að
vera nú, mun þar birta upp með
gleði og góðri nærveru. Við
bekkjarfélagar sendum Veigu,
börnum og fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. bekkjarfélaga
6-R MR 1976,
Bjarki Júlíusson.
Maggi litli var einn af þeim
fyrstu sem við Þóra kynntumst
eftir að við fluttumst til Seyð-
isfjarðar 1984. Síðan er mikið
vatn runnið til sjávar og sam-
verustundirnar óteljandi. Við
höfum verið saman í svo mörg-
um verkefnum að erfitt er að
greina þau í sundur og ástæðu-
laust að telja þau upp í þessu
samhengi. Á þessum tæpu
fjörutíu árum sem við þekkt-
umst urðum við aldrei sundur-
orða.
Maggi gat léttilega komið
býsna mörgu í kring sem öðr-
um fannst flókið. Sem ljós-
myndari var hann snillingur í
að draga fram eiginleika fólks,
hluta og náttúru sem ekki voru
augljósir en samt afgerandi til
að ná réttum „fíling“. Ljós-
myndaferðir Magga voru æv-
intýri þar sem ekki var augljóst
að ljósmyndun hefði nokkuð
með neitt að gera þótt árang-
urinn sýndi greinilega að það
var tilgangurinn. Málið var
ekki að ljúka hlutunum af einn
tveir og þrír. Með Magga
fannst manni eðlilegt að tilver-
an væri ferðalag, sögur, samtöl,
sagnfræði, ættfræði, pólitík,
drama, kómedía, skemmtiferð-
ir, trúðaháttur og síst af öllu
íþyngjandi vinna. Maggi trúði
því nefnilega að mikilvægast
væri að hafa gaman af því sem
maður gerir ef almennilegur og
áhugaverður árangur ætti að
nást.
Fyrir mér var Maggi maður
ljóssins, ljósfangarinn sem
geymdi bráðina í skrínu og
galdraði síðan fram myndir í
myrkrakompunni sinni svo úr
urðu eilíf augnablik.
Hann var hugfanginn af
óendanlegum tilbrigðum ljóss-
ins. Stundum í miðjum klíðum
átti hann til að hætta öllu og
horfa eins og dáleiddur út í
loftið þannig að í augum manns
vaknaði spurn. Þá sagði hann
lágt „sjáðu“ og sem snöggvast
vorum við einir með öllu og
skildum allt.
Engin orð ná yfir svona upp-
lifun, en eitt er víst, að það þarf
næman kennara til að opna
þessar dyr. Hann var einlægur,
ástríðufullur listamaður og
yndislegur vinur. Hans verður
sárt saknað og minnst með
hjartahlýju.
Svo dreymdi okkur drauminn um
ljósið
eina nótt, þegar myrkrið var
þyngra og svartara
en nokkurt sinn áður.
Það var eitthvað,
sem streymdi og rann
með sælutitrandi sársauka
gegn um sál okkar.
Og augu okkar störðu
sturluð og undrandi
á fölleitan glampa,
sem flökti um sviðið
í óra fjarlægð.
Og einn okkar spurði
í feiminni ákefð:
Hvað er það?
Og annar svaraði
fagnandi rómi:
Ljósið, ljósið!
(Steinn Steinarr)
Við í Gíslahúsi sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
fjölskyldu Magga og aðstand-
enda.
Petur Kristjánsson
Seyðisfirði.
Ástkær og tryggur vinur
okkar, Maggi litli ljós, hefur nú
haldið á vit feðra sinna og áður
fallinna félaga. Það duldist eng-
um að undir það síðasta var
musteri hans farið að láta á sjá
en ljósið sem einkenndi nær-
veru Magga mun lýsa áfram í
hjörtum okkar sem urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að kynnast honum.
Leiðir okkar lágu fyrst sam-
an fyrir 30 árum þegar ég fékk
hann í ljósmyndaverkefni fyrir
mig og á ótrúlega stuttum tíma
tókst með okkur vinskapur sem
einkenndist af gagnkvæmri
virðingu, oft barnslegri forvitni
og óendanlegum fíflaskap. Það
var nánast sama hvað við tók-
um okkur fyrir hendur; ástríða
okkar beggja fyrir því hvernig
væri hægt að finna og fara
óhefðbundnar leiðir.
Að kanna hinar ótroðnu slóð-
ir kom okkur vissulega stund-
um í klandur, en þegar vel
tókst til þá var það sannarlega
allt þess virði. Stóra myndin
var okkar leikvöllur og við viss-
um að leiðirnar sem við völdum
að markmiðum okkar lágu oft
að jaðri skynseminnar.
Maggi var einstakur vinur
vina sinna og í síðasta mat-
arboði sem við áttum með
Magga og Veigu rifjuðum við
upp sögu sem lýsir því svo ein-
staklega vel.
Það eru komin 20 ár síðan ég
gekk í gegnum erfið veikindi og
það kemur oft í ljós þegar eitt-
hvað bjátar á hverjir eru vinir
manns og hverjir ekki.
Maggi kom til mín oft í viku,
sat og spjallaði um allt og ekk-
ert. Svo gerist það einn laug-
ardagseftirmiðdag að ég hringi
í Magga og spyr hvort hann
geti farið fyrir mig á KFC því
ég sé orðinn þreyttur á sjúkra-
fæðinu.
Hann sagði að það væri nú
lítið mál að bjarga því og
klukkutíma síðar kom hann
móður og másandi með kræs-
ingarnar en sagðist ekki getað
stoppað lengi því hann var með
þorrablót heima hjá sér.
Ég frétti síðar að Maggi hafi
verið í verslunarferð fyrir
Veigu þegar ég hringdi í hann.
Hann hafði verið sendur í snar-
hasti til að bjarga Veigu með
það sem upp á vantaði svo hún
gæti klárað að útbúa matinn
fyrir veisluna. En í stað þess að
bjarga konunni úr hremming-
um skildi hann innkaupakörf-
una eftir í búðinni þar sem
hann stóð og fór beinustu leið á
KFC fyrir mig. Hann kom svo
heim til sín góðum hálftíma eft-
ir að allir gestirnir voru mætt-
ir.
Hann var stórkostlegur vin-
ur en þarna fann ég til sam-
kenndar með Veigu og hugsaði
ég með mér að það gæti mögu-
lega stundum verið þrautin
þyngri að búa með honum.
Það sem einkenndi Magga
var sköpunarkraftur sem átti
sér engin landamæri, vand-
virkni og þrautseigja markaði
allt sem frá honum kom, hann
sá tækifæri og lausnir þegar
aðrir gáfust upp og síðast en
ekki síst hafði hann einstaka og
hlýja nærveru. Hann sýndi
öðru fólki ósvikinn áhuga og
umhyggja hans fyrir samferða-
fólki sínu gerði að öllum þótti
vænt um Magga.
Ég kýs því að trúa því að
viðurnefnið sem hann fékk
snemma á sínum ferli, „Maggi
litli ljós“, hafi minna haft að
gera með þá staðreynd að hann
starfaði sem ljósmyndari held-
ur hafi það fest við hann vegna
þeirrar hlýju og ljóss sem
fylgdi honum og snerti okkur
öll sem fengum að njóta sam-
vista hans og vináttu.
Innilegar samúðarkveðjur til
Veigu og barna þeirra!
Ingvar Jónsson
og fjölskylda.
Magnús Reynir Jónsson
Eitt síðasta samtalið, sem við
Kútundurrrrr áttum saman.
„Hvernig er það með þig
Pétundurrrrr, ætlar þú ekki að
fara að koma þér upp kellingu?
Búinn að vera guðsgeldingur í
nær 19 ár?“
„Kellingu,“ svaraði ég.
„Hvaða kelling heldur þú að
vilji svona gamalmenni eins og
mig. Kominn á elliheimilisald-
urinn?“
„Heyrðu, þegar ég er kom-
inn handan yfir til Herrans, þá
skal ég senda þér eins og eina
kellingu. Vertu viðbúinn.“
Þar sem Kútundurrrrr var
skáti í hundgamla daga og
ávallt viðbúinn, þá er ég bara
ávallt viðbúinn núna, svo tengsl
Magnús Reynir
Jónsson