Morgunblaðið - 10.09.2020, Blaðsíða 39

amma mín og afi og svo afi Torfi
létust með nokkurra mánaða
millibili árið 2015.
Það er gott að elska eftir
Bubba Morthens er eitt uppá-
haldslag fjölskyldunnar og afi
vildi að það yrði sungið til þín í
veislum, enda var augljóst að
hann elskaði þig afar heitt. Í þeim
texta kemur þessi lína „og ef það
er líf eftir þetta líf, þá mun ég
elska þig líka þar“ en ég er þess
fullviss um að afi hefur tekið vel á
móti þér og elskar þig líka þar.
Hvíl í friði.
Þín nafna og fjölskylda,
Aðalbjörg, Halldór
Logi, Sigurbjörg Hall-
dóra, Guðbjörg Ósk
og Friðgeir Logi.
Þegar ég settist niður að skrifa
minningarorð um einstaka móður
fór ég að hugsa hvað það var sem
mótaði hana sem einstakling. Þá
reikar hugurinn yfir heiðar og
fjöll og staðnæmist í sveit við ysta
haf, fyrst við mínar bernsku-
minningar undir verndarvæng
móður minnar og svo áfram inn í
hennar bernskuheim þar sem
hún naut verndar sinna foreldra.
Sá andi sem einkenndi líf fólks
snemma á 20. öldinni var leitin að
sjálfstæði, þráin að byggja upp
bú og yrkja jörðina var svo rík að
þá vinnu sem því fylgdi taldi eng-
inn eftir sér því umbun fyrir þá
fyrirhöfn var tekin út í gleði yfir
þeim ávexti sem lífið hafði upp á
að bjóða. Mamma og hennar
systkini uxu úr grasi eins og hver
önnur jurt í Bæ í Trékyllisvík og
döfnuðu vel, og þó mikið væri
unnið var oft glatt á hjalla, sungið
og dansað og farið í leiki. Rúm-
lega tvítug ruglaði mamma sam-
an reytum með kennaranum
Torfa Guðbrandssyni og völdu
þau að búa í Trékyllisvík allt til
ársins 1983 er þau fluttu suður.
Eftirminnilegt var að áður en
hún fór suður gengum við saman
fram á dal í síðasta sinn og fann
ég þá hve dalurinn gjöfuli átti
stóran hluta í hjarta hennar,
þarna var lífæð bændanna sem
stungu upp mó og þurrkuðu til að
eiga brenni á köldum vetrarnótt-
um. Þeir slógu engjarnar frammi
á dal og allt hét þetta sínum nöfn-
um, t.d. Sólteigar, Bolapartur og
Kálfakrókur. Og þú sagðir mér
frá þeysireið á Víkingi hans Guð-
mundar afabróður er þú færðir
vinnumönnum góðgæti á engj-
arnar en í töskunni voru hnífapör
í bland við bolla og losnaði um
þetta í hnakktöskunni þannig að
hesturinn rauk af léttu brokki yf-
ir á harðastökk og þú slóst öll met
að halda þér á baki í þessari eft-
irminnilegu ferð.
Sumarið kom og þá styttist í
afa Albert, hann kom oftast í júlí
og nú þurfti hann sífellt meiri
hjálp því hann færðist smám
saman í að vera bundinn við
hjólastól því lömunarveikin fór
sínu fram, en aldrei heyrði ég þig
kvarta yfir því að þín biði mán-
aðar umönnun í húsnæði sem
hafði t.d. klósettið á palli við enda
gangsins, þetta ber að þakka og
víst er að afi beið eftir þessum
mánuði eins og börn bíða jólanna,
hann gerði líf okkar allra betra
með nærveru sinni og þá var til-
ganginum náð og það sást þú.
Svo kom að því að þið pabbi
fluttuð suður og þá hófst þáttur
okkar Dóru og vart er hægt að
hugsa sér betri stuðning fyrir
unga foreldra en þig þegar kom
að barnapössun og veislum.
Pönnukökurnar þínar og risa-
uppskriftir að kleinum bakað á 3.
h. í blokk, sláturgerð var ómiss-
andi þáttur og fylgdi hverju
hausti þar til þú lagðir uppskrift
og áhöld í okkar hendur.
Kæra móðir, ég hef reynt að
varpa ljósi á lífshlaup þitt og víst
er að þú hefur snert mörg hjörtu
með lífi þínu, um það vitna ótal
fallegar kveðjur og símtöl til okk-
ar systkinanna.
Elsku mamma, við þökkum
fyrir líf þitt og biðjum Guð að
blessa þína minningu.
Guðbrandur Torfason.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2020
✝ Ásta KristínÞorleifsdóttir
fæddist 7. október
1926 á Norðfirði.
Hún lést 1. sept-
ember 2020 á
hjúkrunarheim-
ilinu Hlévangi í
Reykjanesbæ.
Foreldrar henn-
ar voru Þorleifur
Ásmundsson út-
vegsbóndi, f. á
Karlsstöðum í Vöðlavík 11.8.
1889, d. 10.10. 1956, og María
Jóna Aradóttir húsfreyja, f. í
Naustahvammi 4.5. 1895, d.
15.12. 1973. Ásta Kristín var 10.
í röð 14 systkina. Þau eru: Þóra
Aðalheiður, f. 18.10. 1912, d.
12.7. 2006, Ari Ásmundur, f.
3.11. 1913, d. 24.1. 2005, Guðni,
f. 3.10. 1914, d. 10.10. 2002,
Stefán Guðmundur, f. 18.8.
Seyðisfirði. Kjartan og Ásta
voru barnlaus.
Skólaganga Ástu var ekki
löng eins og títt var á hennar
ungdómsárum. Hún var tvo vet-
ur í barnaskóla og einn vetur í
gagnfræðaskóla. Hún vann í
fyrstu sem vinnukona á heim-
ilum á Akureyri, síðan ýmis
störf í Neskaupstað áður hún
fluttist til Reykjavíkur árið
1951 ásamt tilvonandi eigin-
manni. Þar vann hún í fyrstu á
Landspítala í tvö ár en síðan við
ýmis störf m.a. um hríð á skó-
vinnustofu Kjartans að Bolla-
götu 6. Hún réð sig til starfa í
verslun Osta- og smjörsölunnar
1966 og vann þar í 6 ár. Síðan
starfaði hún í barnafataversl-
uninni Sísí á Laugavegi í um 10
ár. Þaðan fór hún aftur til Osta-
og smjörsölunnar og að þessu
sinni í ostapökkun. Þar vann
hún fram að eftirlaunaaldri.
Útför Ástu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 10. sept-
ember 2020, kl. 13. Vegna sam-
komutakmarkana munu aðeins
verða viðstaddir fjölskylda og
vinir sem boðað hafa komu sína.
1916, Ingvar, f.
8.10. 1917, d. 24.2.
1963, Gyða Fanney,
f. 20.7. 1919, d.
15.8. 2009, Lukka
Ingibjörg, f. 8.8.
1921, d. 11.5. 2016,
Lilja Sumarrós, f.
30.10. 1923, d. 28.2.
2014, Guðbjörg, f.
1.12. 1924, Friðjón,
f. 13.8. 1928, d.
26.1. 2004, Guðrún
María, f. 27.10. 1930, Sigurveig,
f. 14.2. 1933, d. 13.1. 2009, og
Vilhjálmur Norðfjörð, f. 18.1.
1936.
Hinn 27. júní 1953 giftist
Ásta Kjartani Jenssyni, f. 6. júní
1927, d. 10.11. 2013. Foreldrar
hans voru Jens Pétur Sveins-
son, f. 17. október 1905 á Seyð-
isfirði, og Esther Jóhann-
esdóttir, f. 24. maí 1907 á
Leiðir mínar og Ástu móð-
ursystur minnar hafa legið
saman frá fæðingu minni. Hún
og Kjartan eiginmaður hennar
bjuggu á heimili foreldra minna
á fyrsta æviári mínu og vorum
við síðan meira og minna ná-
grannar næstu 50 árin, þegar
þau bjuggu í Stóragerði, Háa-
gerði og Ásgarði og einnig í
sumarbústaðabyggðinni í landi
Klausturhóla í Grímsnesi. Að
auki vorum við vinnufélagar um
tíma hjá Osta- og smjörsölunni
á 10. áratugnum. Við bundumst
þá æ sterkari böndum sem
héldust allt til dauðadags henn-
ar.
Ásta var myndarkona á allan
hátt. Hún vildi ávallt vera vel
til höfð hvort sem var við heim-
ilisstörfin, í vinnu og frístund-
um hvað þá ef tilefnin voru að
fara út á meðal fólks, í búðir,
heimsóknir eða veislur. Hún og
Kjartan bjuggu sér fallegt
heimili sem var meðal annars
prýtt nokkrum útsaumsverkum
Ástu, s.s. stólum og veggmynd-
um. Það var alltaf tilhlökkun að
mæta í kaffihlaðborðin til henn-
ar því hún var góð og iðin við
bakstur. Litla fjölskylda mín
naut oft góðs af því að vera í
næsta nágrenni við Ástu, ekki
síst við sumarbústað þeirra á
okkar fyrstu árum í Klaustur-
hólalandinu. Stutt var að
skreppa í heimsókn til þeirra í
Fögrubrekku og oft kíktu þau
við hjá unga fólkinu til að at-
huga hvernig gengi með gróð-
urinn og annað vafstur. Þau
voru sjálf mjög natin við garð-
yrkjuna í Grímsnesinu og gáfu
okkur tugi græðlinga sem í dag
eru orðin myndarleg tré.
Fyrir nokkrum árum áttum
við Ásta langt samtal um lífs-
feril hennar. Flest börn og ung-
lingar í dag geta vart ímyndað
sér þann mun sem var á lífs-
kjörum og aðstöðu þá og nú.
Æskuárin einkenndust af vinnu
frá unga aldri, fyrst við barna-
pössun og heimilisstörf á ýms-
um heimilum í Neskaupstað og
nærsveitum. Þetta létti rekstur
stóru fjölskyldunnar í Nausta-
hvammi þótt laun væru ekki
annað en fæði og húsaskjól hjá
þeim fjölskyldum sem hún vann
hjá. Þetta þótti eðlilegt hjá
flestum börnum á þessum ár-
um, vinna og aftur vinna og oft
á kostnað skólagöngu.
Ásta veiktist nokkrum sinn-
um á ævinni það mikið að hún
þurfti að leita lækninga í lengri
eða skemmri tíma. Það var
aðdáunarvert hvernig hún tókst
á við eigin áföll og vildi sem
minnst gera úr veikindum sín-
um. Var henni frekar umhugað
um heilsu annarra, einkum eig-
inmanns síns, sem hún veitti
alla athygli, alúð og umhyggju
sem hún taldi hann þurfa með-
an hans veikindi stóðu yfir. Síð-
ustu tvö árin voru Ástu erfið
þegar heilabilun tók smá saman
af henni öll völd. Hún fékk inni
á hjúkrunarheimilinu Hlévangi
í lok janúar á þessu ári.
Skömmu síðar voru teknar upp
aðgangstakmarkanir vegna
kórónuveirufaraldursins og var
það erfitt fyrir Ástu að missa á
þessum tímapunkti sambandið
við sína nánustu, sem í langan
tíma var eingöngu í gegnum
síma og glugga Hlévangs.
Starfsfólk Hlévangs á miklar
þakkir skilið fyrir þá alúð og
umhyggju sem þau sýndu Ástu
á þessu erfiða tímabili.
Minnar kæru frænku verður
sárt saknað. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Halldór Ó. Sigurðsson.
Elsku nafna mín.
Það smá tínist úr systkina-
hópnum frá Naustahvammi í
Norðfirði, flest hafið þið náð
háum aldri. Ég tók eftir því
strax sem krakki hve mikill
kærleikur var á milli ykkar, ef
eitt var veikt þá sá einn á
hverjum stað um að upplýsa
hin sem bjuggu fjarri. Þar sem
mamma var elst í þessum fjór-
tán systkina hópi sagði hún
okkur krökkunum oft sögur af
ykkur systkinunum, sem gaf
okkur tækifæri til að kynnast
ykkur enn betur, þið áttuð til
dæmis aldrei að hafa rifist sem
við lögðum takmarkaðan trún-
að á.
Það liggja ófá útsaumsstykk-
in eftir þig, nafna mín, sem
vekja góðar minningar, öll jafn
fallegt á réttu sem röngu, enda
vandaðir þú allt sem þú tókst
þér fyrir hendur.
Nú ertu komin til Kjartans
þíns sem þú syrgðir mjög, og
allra hinna og eflaust glatt á
hjalla í Sumarlandinu, þar sem
þið systkinin eruð sem þangað
eruð komin.
Mikið hefði ég viljað kveðja
þig með stóru tertuhlaðborði
að þínum hætti en því miður
leyfir ástandið í þjóðfélaginu
það ekki.
Takk fyrir samfylgdina,
elsku nafna mín, og hve góð þú
varst mér alla tíð.
Ásta Eggertsdóttir.
Ásta frænka er nú búin að fá
hvíldina sem hún hefur þráð.
Það verða fagnaðarfundir þeg-
ar þú og ástin í þínu lífi hittist
á ný. Ég var svo heppinn að fá
að njóta ykkar kærleika á
minni lífsgöngu og mörg eru
minningabrotin um ykkur.
Ósjaldan var ég í pössun hjá
ykkur í lengri eða skemmri
tíma og alltaf var ég æstur að
fá að fara til ykkar. Þú í eld-
húsinu að taka fram dýrindis
tertur eða að útbúa gómsætan
mat.
Nafni að spila en þó aðallega
að tefla við mig. Það var gam-
an að sjá hversu umhverfið í
kringum sumarbústaðinn varð
fallegra með hverju sumrinu.
Ég man rauðu hjólbörurnar
sem þið gáfuð mér til að leika
með í sveitinni og voru í miklu
uppáhaldi. Það var alltaf fastur
punktur að koma til ykkar á
háskólaárum mínum í Reykja-
vík á hverjum miðvikudegi og
þá var ósjaldan ef ekki alltaf
borið fram hakkabuff með
smjörsteiktum lauk og þá var
setið og spjallað um lífið og til-
veruna. Þú hafðir sterkar skoð-
anir á mönnum og málefnum
og oft vorum við ekki sammála
en sjónarmið allra fengu að
njóta sín. Maður fann svo vel
væntumþykju ykkar og allt
vilduð þið vita um manns hagi.
Þegar árin liðu og ég kominn
með fjölskyldu var reynt að
koma reglulega við í Ásgarð-
inum og seinna á Prestastígn-
um. Ég vildi að mín börn
fengju að kynnast þeim mikla
kærleik sem þið Nafni voruð
svo örlát á að sýna og fann
maður það á börnunum hvað
þeim leið vel í nærveru ykkar.
Og alltaf var borið fram það
besta og allt svo snyrtilega sett
fram. Þú hafðir gaman af því
hvað þeir hámuðu í sig ostinn
en þeim þótti hvergi betri ost-
ur en hjá ykkur. Ekki var
spenningurinn minni þegar þið
ákváðuð að flytja suður í
Reykjanesbæ í glæsilega íbúð
með frábærri aðstöðu fyrir
eldri borgara en við höfðum
samt áhyggjur af því að þið
væruð að flytja, orðin þetta
roskin. Með góðri hjálp ykkar
ættingja gekk þetta vel en
maður fann að þetta tók á hjá
ykkur. Nafni var ekki góður til
heilsunnar á þessum tíma og
var það stór hluti af þínu lífi að
hugsa um ástina þína og létta
honum lífið. Þegar Nafni fékk
kallið 2013 þá var sorg þín
mikil og í raun má segja að þú
hafir aldrei náð að komast yfir
hana. Þið voruð sem eitt og við
hans fráfall misstir þú mikið og
maður fann ákveðinn lífsneista
hverfa. En dugleg varstu að
bjarga þér og labbaðir allt, út í
búð, í bankann og jafnvel á
klippistofuna sem var töluvert
frá þínu heimili. Ég átti það til
að skamma þig þegar þú hittir
mig í bankanum á köldum vetr-
ardegi eftir göngutúr í pilsi,
nælonsokkabuxum og með
enga húfu og þú bentir mér á
hettuna á úlpunni þinni sem þú
settir samt ekkert upp. Þú
varst svo mikil dama að ekki
mátti setja húfu á hausinn því
þá myndi hárið ruglast. En
þannig varstu, þú vildir alltaf
vera vel tilhöfð og þannig er
minningin um þig geislandi,
með breitt bros, í fallegum föt-
um með fallegt skart. Þú varst
stór hluti af mínu lífi sem ég
verð ævinlega þakklátur fyrir
og þín verður sárlega saknað.
Takk fyrir allt, Ásta frænka.
Kjartan Ingvarsson.
Ásta Kristín
Þorleifsdóttir
✝ Kristín AnnaGuðjónsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 10. sept-
ember 1927. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi
25. ágúst 2020.
Foreldrar hennar
voru Hermannía
Markúsdóttir, f. 5.
nóvember 1901, d.
19. maí 1995, og
Pétur Sigurðsson Njarðvík, f. 8.
október 1897, d. 28. nóvember
1957. Kjörforeldrar hennar
voru Kristensa Arngrímsdóttir,
f. 26. júlí 1898, d. 25. nóvember
1972, og Guðjón Sveinsson, f.
31. ágúst 1900, d. 26. maí 1944.
Kristín á einn albróður á lífi,
1887, d. 9. ágúst 1936. Börn
þeirra eru: 1) Guðjón, f. 4. sept-
ember 1947, kvæntur Sesselju
G. Sigurðardóttur, f. 16. ágúst
1950. Börn þeirra eru: a) Sig-
urður Sören, f. 2. maí 1973,
kvæntur Ásthildi Helgu Braga-
dóttur, börn þeirra eru Sigurjón
Daði og Kristín Helga; b) Krist-
ín Anna, f. 28. apríl 1974, sam-
býlismaður Jón Hlífar Guð-
finnuson, synir hennar og
Úlfars Sigurðssonar eru Vík-
ingur og Sindri; c) Agnes, f. 10.
apríl 1983, sambýlismaður
Gunnar Karel Másson, dætur
þeirra eru Ilmur, Urður og
Embla. 2) Magnús, f. 25. apríl
1950, kvæntur Guðrúnu Ás-
mundsdóttur, f. 14. apríl 1950.
Synir þeirra eru: a) Þorkell, f. 3.
maí 1974, kvæntur Helgu Huld
Ingadóttur, börn þeirra eru
Orri Freyr, Elín Klara og Magn-
ús Logi; b) Pétur, f. 5. des. 1984,
börn hans og Aðalheiðar Flosa-
dóttur eru Karína Ísis, Aron
Fróði og Hera Líf; c) Hilmar Ög-
mundsson (uppeldissonur Magn-
úsar), f. 30. maí 1969, sambýlis-
kona Jóna Sveinsdóttir, þeirra
börn eru Vilhjálmur Nanuk og
Berglind Naja, með fyrri konu,
Svanborgu Þóru Kristinsdóttur,
á hann Friðrik Þór, Laufeyju og
Evu Ósk. 3) Guðrún Íris, f. 15.
febrúar 1956, gift Friðriki Guð-
jónssyni, f. 11. apríl 1945.
Kristín ólst upp í Hafnarfirði
og bjó þar alla tíð. Hún vann
m.a. á saumastofu á sínum yngri
árum og í Hampiðjunni. Eftir að
Prentverk Þorkels Jóhannes-
sonar og Bókaútgáfan Snæfell
voru stofnuð sinnti hún ýmsum
störfum við reksturinn. Frá
1978 vann hún á saumastofu
Leikfélags Reykjavíkur í Iðnó
og í Borgarleikhúsinu við
sauma og umsjón með bún-
ingum þar til hún lét af störfum
vegna aldurs.
Útför Kristínar Önnu fer
fram frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 10. september 2020, og
hefst athöfnin klukkan 13.
Árna Byron, og tvo
hálfbræður í föð-
urætt, Hallgrím
Pétur og Njörð. Þá
átti hún hálfsystur í
móðurætt, Hlín,
sem er látin, hún
var búsett í Banda-
ríkjunum. Krist-
ensa og Guðjón
eignuðust soninn
Svein Davíð 15.
júní 1929, hann lést
5. ágúst 1930.
Kristín giftist 24. desember
1947 Þorkeli Jóhannessyni, f.
20. júlí 1925, d. 20. febrúar
2005. Foreldrar hans voru Guð-
björg Oliversdóttir, f. 24. mars
1890, d. 8. apríl 1962, og Jó-
hannes Magnússon, f. 10. apríl
Heimskonan hún Stína,
tengdamóðir mín, er farin í sína
síðustu ferð. Stína var fædd og
uppalin í Hafnarfirði og bjó þar
alla ævi. Fæddist í Lækjar-
hvammi, þriðja barn einstæðrar
móður, var gefin yfir lækinn
strax eftir fæðingu til barnlausra
hjóna í Brautarholti, Kristensu
og Guðjóns.
Stína byrjaði sinn búskap á
Tjarnarbrautinni með Ogga sín-
um, síðan á Álfaskeiðinu og end-
aði á Sólvangi sem var heimili
hennar síðustu fimm árin. Fékk
herbergi á nýja Sólvangi með
glugga út yfir lækinn, þaðan sá
hún alla þá staði þar sem hún
hafði búið á. Hún vissi samt alltaf
af blóðmóður sinni og systkinum
hinum megin við lækinn og hélt
samband við þau alla tíð. Þegar
ég kom inn í fjölskylduna fyrir
um hálfri öld var mér tekið opn-
um örmum. Á þeim tíma voru
þau hjónin í bókaútgáfu og prent-
verki og nóg að gera. Ég fékk
fljótlega að hjálpa til við það. Ég
bjó á heimilinu í rúmt ár og náði
því að kynnast þeim hjónum vel
og sérstaklega Stínu og áttum við
gott samband alla tíð.
Stína hafði lært saumaskap.
Hún hafði næmt auga fyrir því
sem vel var gert, var afskaplega
vandvirk og mikill fagurkeri.
Húsið sem þau byggðu sér á
Álfaskeiðinu var mjög nýtísku-
legt að mér fannst, eldhúsinn-
réttingin sérstök og baðherbergi
var inn af svefnherberginu –
þetta var sko flott. Hún hafði
meðfædda hönnunarhæfileika og
vissi hvað hún vildi. Stína var
mikil áhugamanneskja um kvik-
myndir og kvikmyndaleikara.
Hún hafði eigin fatastíl, alltaf fín,
svo til aldrei í síðbuxum eða
svörtum fötum. Glæsileg kona!
Hún naut þess að ferðast. Þau
fóru á Ólympíuleikana í Róm
1960 og í mörg ár fóru þau til
Mallorca á hverju sumri. Seinna
meir var ekið á eigin vegum um
Suður-Evrópu og víðar. Oftast
var hún við stýrið. Slíkar ferðir
voru vel undirbúnar. Hún átti
mikið safn ferðabóka og landa-
kortum lá hún yfir. Ítalía var í
miklu uppáhaldi.
Í lok áttunda ártugarins réð
hún sig í vinnu á saumastofu
Leikfélags Reykjavíkur og þar
var hún á réttum stað. Ágúst
Guðmundsson fékk hana lánaða í
nokkra mánuði til að sjá um bún-
ingana í kvikmyndinni Útlaginn
og það fannst henni skemmtileg-
ur tími. Hún var sú fyrsta til að fá
starfsaðstöðu í Borgarleikhús-
inu. Síðustu árin þar sá hún um
búningadeildina.
Stína hafði alltaf tíma fyrir
barnabörnin og fylgdist með
þeim í leik og starfi. Þegar við
eignuðumst dóttur og spurðum
hvort við mættum láta skíra í
höfuðið á henni var það leyft með
því skilyrði að hún yrði ekki köll-
uð Stína – það gekk eftir. Síðast-
liðin fimm ár var heimili hennar á
Sólvangi. Hún fylgdist vel með
því sem var að gerast í kringum
sig og með sínu fólki fram undir
það síðasta.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson)
Takk fyrir samfylgdina, elsku
Stína.
Sesselja G. Sigurðardóttir.
Kristín Anna
Guðjónsdóttir