Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 12

ingjum sínum frá þessu, sagði kunn-
inginn: ,,Ó, það er húsið, sem
draugagangurinn er í, Fólk hefur
heyrt hávaða þar og séð gamlan
mann rugga sér í ruggustól á svöl-
unum. Þú verður þar ekki lengi.“
Hr. R. hló að þessu. En þegar hann
var fluttur í húsið með f jölskyldunni,
kom annað hljóð í strokkinn.
Eitt kvöld, þegar öllum dyrum og
gluggum hafði verið lokað, heyrði
heimilisfólkið að gengið var upp stig-
ann úr kjallaranum, hurðarhúni snú-
ið og þrammað þvert yfir anddyrið.
Skóhljóðið færðist að dyrum hjóna-
herhergisins, en síðan var snúið við
og farið sömu leið til baka og ofan
stigann. Síðan heyrðust högg upp í
eldhúsgólfið, glamrað var í diskum og
ofnhurðum skellt. Að lokum var bar-
ið harkalega á útihurðina.
Hr. R. flýtti sér að opna útidyrn-
ar og kallaði: „Hver er þar?“ Eng-
inn anzaði. Hann náði i lukt og svip-
aðist um fyrir utan. Enginn lifandi
maður var sjáanlegur og engin spor
sáust.
„Kvöldið eftir,“ segir ungfrú R. í
skýrslu sinni, „ heyrði heimilisfólk-
ið mikinn hávaða í kjallaranum. Fað-
ir minn og elzti bróðir fóru niður
til að athuga, hvað væri á seyði.
Bróðir minn hélt á lampanum. En
þegar þeir komu niður í kjallarann,
sáu þeir eitthvað, sem líktist geysi-
stórum ketti standa innst í kjallar-
anum. Þessi ófreskja var með rauð-
an kjaft og gneistandi augu. Hún var
á stærð við kálf. Bróðir minn varð
svo skelkaður, að hann hljóp upp
stigann og skildi föður minn eftir
í myrkrinu.
Faðir minn hrópaði og bað um
ljós. Þeir voru báðir fölir og titrandi,
þegar þeir komu upp aftur.
Amma mín svaf á svefnbekk í dag-
stofunni, en þar var píanó. Eina nótt-
ina sá hún dökkklæddan mann sitja
við píanóið. Hún varð svo hrædd,
að hún ætlaði að hrópa á hjálp —
en gat ekki komið upp neinu hljóði.
Allt í einu var maðurinn horfinn.
Stundum kom það fyrir, þegar
móðir mín sat inni í dagstofunni, að
hún heyrði skrjáfað í pappxr frammi
í eldhúsinu. Hún fór fram, til þes3
að gæta að þessu. Þá hætti skrjáfið
í eldhúsinu, en hélt áfram inni í dag-
stofunni. Þegar hún fór aftur inn í
dagstofuna, hófst skrjáfið á nýjan
leik í eldhúsinu. Þetta gat gert mann
brjálaðan.
Við fluttum úr húsinu sem skjót-
ast. Þegar við sögðum nágrönmm-
um frá því, sem við höfðum séð og
heyrt, véfengdu þeir okkur ekki.
„Allir, sem hafa búið í þessu húsi.“
sögðu þeir, „hafa orðið varir við
sömu reimleikana."
Félagið hefur komist að þeirri nið-
urstöðu við rannsóknir sinar, að ná-
vist einhvers „miðils“ sé venjulega
skilyrði draugagangs. Ef þessi „mið-
ill“ er fjarlægður, hverfa reimleik-
arnir. „Miðillinn" er oftast persóna,
sem er andlega eða líkamlega van-
gefin, oft piltur eða stúlka á gelgju-
skeiði, en sjaldan fullorðin mann-
eskja. x
Markverðasta rannsóknarefni fé-
lagsins til þessa er draugur, sem
„fylgdi“ fjórtán ára dreng í Wash-
ington. Drengurinn er nefndur John
G. í skýrslum félagsins. Dr. Rhine
frá Finkeháskólanum í Durham, var
loks kvaddur til aðstoðar. Hann tel-
ur þessa reimleika eina af hinum
merkilegustu, sem hann hafi kynnzt.
Reimleikarnir hófust fyrir einu ári.
Þá var það dag nokkurn, að John,
sem er geðugasti piltur, heyrði að
klórað var í loft og veggi svefnher-
bergisins. 1 fyrstu reyndi hann að
leiða hávaðann hjá sér, því að hann
hélt að hann stafaði frá rottum á háa-
loftinu. En þegar krafsið elti hann,
10
HEIMILISPÓSTURINX