Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 30

BARRY PAIN:
LAN
LÁN má fá í bönkum, en það
er ekki ráðlegt. Bankinn
tekur vexti, hann vill fá höfuð-
stólinn aftur, og allur ágóðinn
er hans megin. Það er allt of
einhliða.
Það er miklu betra að fá lán
hjá prívatmönnum, þ. e. a. s.
mönnum, sem eru ekki vanir að
lána og vilja ekki lána. Mann-
inn á að velja með gaumgæfni.
Feitir menn eru örlátari en hor-
aðir. Maðurinn á að vera nógu
ríkur til þess að geta séð af
lánsfúlgunni, en ekki svo ríkur,
að hann hafi gert sér það að
reglu, að lána aldrei peninga.
Góð regla er það, að láta upp-
hæðina ekki fara fram úr hundr-
að krónum. Ef hún er hærri,
fara menn að hugsa sig um.
Þegar maður er búinn að
koma sér niður á prívat-blæðara
sínum, segir maður við hann:
„Konan mín (eða móðir mín,
eða bróðir minn) hefur verið
veik, og ég hefi orðið fyrir af-
skaplegum útgjöldum. Ég
skammast mín fyrir að biðja
um það, — gætirðu látið mig
fá hundraðkall í nokkrar vikur,
þangað til ég er kominn yfir
það.“ Þetta er algengasti for-
málinn. Það væri auðvitað ein-
faldara að segja: „Gefðu mér
hundrað krónur." En það þýðir
það sama, og við höfum þó
sjálfsálit!
Þarna kemur spamaðurinn í
Ijós: Maðurinn segir engum frá
skuldinni, og lánstraustið rýrist
þannig ekki. Hann tekur enga
vexti, og ef hann fær skriflega
viðurkenningu fyrir skuldinni,
þá týnir hann henni. Eftir tvo
mánuði má minnast á skuldina
við hann með sorgarsvip, til
þess að sýna heiðarleikann. Eft-
ir f jóra mánuði er vonandi, að
hann hafi gleymt skuldinni, eða
haldi að skuldunauturinn hafi
gleymt henni. Hvorugt er reynd-
ar líklegt, — en maður hefur
alltaf grætt himdrað krónur á
braskinu.
Það er sagt, að það hafi kom-
ið fyrir einu sinni á átjándu öld,
að maður hafi fengið lán hjá
vini sínum og greitt það aftur
með vöxtum. Tvö slík tilfelli
eiga að hafa komið fyrir á nítj-
ándu öld, en annað þeirra er
mjög vafasamt. Slíkar undan-
tekningar er ekki hægt að telja.
Orðin að gefa og lána geta
haft sömu merkingu. Ef menn
biðja um að lána sér títuprjón,
til þess að gera við axlaböndin
sín, þá býst enginn við, að prjón-
inum sé skilað.
Fleira má fá lánað. Kunningi
manns getur fengið whisky-
flösku að láni, og sent hana
aftur eftir einn eða tvo tíma,
en þá er ekki mikið á henni.
Hvað viðvíkur bókum, — en
nú skulum við hætta. X.
Fáséður fiskur.
Veiddur við Kalmar einn fáséður
fiskur, tveggja álna langur, skapt-
ur nær sem langa, stóðu niður úr
miðjum honum sem tveir mannsfæt-
ur upp að miðjum kálfa, en 3 spjót
upp úr miðju baki, en sem sverð í
gegnum hnakkann og horfði hjöltur-
inn niður, en oddurinn upp, og þessi
orð sáust á honum: VE. VE. VE DEN
MENS. (Skarðsárannáll, 1615).
28
HEIMILISPÓSTURINN