Blik - 01.04.1955, Qupperneq 37

B L I K
35
það ekki og dó. En móðir mín
lifði. — Sökum þess, að við vor-
um svo mörg systkinin, gat móð-
ir mín ekki séð fyrir okkur öll-
um og okkur var komið niður
á bæjunum í Rangárvallasýslu.
Ég var ginnt að heiman með því,
að ég ætti að fá heila köku, en
svo stóran bita hafði ég aldrei
fengið í einu. Skammturinn var
1/4 úr köku. Aldrei varð nú úr,
að ég fengi kökuna. Yngsti
bróðir minn var sendur með
mig. Þegar ég var orðin 11 ára,
kom móðir mín sem oftar í heim-
sókn. Og þegar hún var að fara
aftur, þorði ég ekki að biðja um
leyfi til þess að fylgja henni,
sökum þess, að húsbóndinn var
mjög strangur. Ég hafði aldrei
mátt fylgja henni svo langt sem
fram í dyr. Þegar húsbóndinn
kom inn aftur, eftir að móðir
mín var farin, var hann mjög
hörkulegur og þreif kverið ofan
af hillu.
Mér datt í hug, að móðir mín
hefði dottið í smá-vat!n, sem
þarna var, og brast ég í grát.
En húsbóndinn misskildi mig og
hélt, að ég væri að gráta, vegna
þess að ég hefði svikizt um að
læra það, sem ég átti að læra í
kverinu. Og þessvegna hrinti
hann mér til og gaf mér fleng-
ingu. Yngsti sonur bóndans, sem
var staddur í baðstofunni, er
þetta skeði, varð svo vondur af
að sjá slíka meðferð á munað-
arlausu barni, að hann talaði um
að setja niður dót sitt og fara
að heiman. Kvaðst hann ekki
þola slíka fólmennsku.
Þegar ég var orðin 15 ára og
fannst ég vera orðin manneskja
til þess að sjá fyrir mér sjálf, fór
ég af bænum og til bróður míns,
sem búsettur var í Þykkvabæn-
um. Einn dag sem oftar var ég
úti á engjum við slátt. Ég og
bróðir minn settumst niður um
stund til hvíldar. Lagðist hann
niður og sofnaði, en ég sat bara
og hugsaði. Er hann vaknaði
aftur og leit undan hattbarð-
inu og á mig, fannst honum ég
vera eitthvað svo hugsandi og
eins og ég væri að hlusta eftir
einhverju. Spurði hann mig, eftir
hverju ég væri að hlusta. Þá
sagði ég honum, að mér heyrðist
eins og verið væri að spila lík-
söngslag, og fyndist það koma
úr áttinni frá æskusveit minni.
Frétti ég það svo nokkrum
dögum síðar, að einmitt þennan
dag hefði fóstra mín verið að
deyja. Og mátti ég vel sakna
hennar, því að hún hafði verið
mér verulega góð.
Einu ári eftir þetta langaði
mig mjög mikið aftur í sveitina
mína. Komst ég þá í vist á bæ
einum í sveitinni minni og hefur
mér liðið vel síðan.“
Edda Aðalsteinsdóttir.
Landsprófsdeild, skráði.