Blik - 01.04.1955, Síða 52

50
B L I K
fara suður í Miðjarðarhaf til
þess að njóta náttúrufegurðar
sem þessarar.
I suðri ber áfangastað okkar
við sjóndeildarhring, dálítið
kassalaga sker. Við nálgumst
óðfluga og það vex í augum okk-
ar bæði að stærð, tign og virðu-
leik.
Brátt berst okkur til eyrna
ómur af iðandi lífsþrótti bjarg-
búa. Þar hallast vangi ungans að
móðurhlið og vængir mæðranna
tengja bræðralagsband um-
hverfis hið síkvika ungviði.
Því nær sem dregur, þeim
mun hrikalegri virðist okkur
uppgönguleiðin. En allar hugs-
anir um geigvænlegt einstigi og
hættur víkja fyrir athöfnum.
Báturinn býr sig undir að
leggja að Steðjanum. Við tökum
til 50 faðma af línu, en það er
það eina, er við ætlum að hafa
meðferðis upp að sinni. Vað-
málssokkarnir eru látir sjá fyrir
því, að ekki þurfi að hræðast, að
buxnaskálmarnar flaksist til og
festist á nibbum og körtum.
Nú erum við búnir til upp-
göngu. Áhöfn bátsins, sem auk
okkar eru tveir menn, hafa
fengið boð um að halda suður
fyrir eyna eftir að hafa skilað
okkur á Steðjann og fylgzt með
uppgöngu okkar. Þar eiga þeir
að bíða okkar, þar til við höfum
gefið niður til þeirra línuna, sem
við tókum með okkur upp. Sjór-
inn er spegilsléttur, svo að ekki
er hætta á, að illa takist til með
lendinguna. Eftir stundarkorn
höfum við báðir traust, sævi-
orpið, aldagamalt flæðarmáls-
móberg Súlnaskers undir f ótum.
Eftir að hafa klifið þriggja
faðma sporhöggna leið, komum
við á allstóra syllu eða bring,
sem nefnist Bænabringur. Um
tugi ára hafa bjargmenn staldr-
að hér við, fellt höfuðföt sín og
lotið höfði í hljóðri bæn. Einn úr
hópnum las þá ferðabæn og bað
um leiðsögn og blessun almætt-
is til handa þeim, er til uppgöngu
höfðu ráðizt.
Hér stöldrum við augnablik.
Hugir okkar hverfa burtu frá
hinu jarðneska og einmitt nú,
er við stöndum andspænis hinu
hrikalega bjarg'i, þá finnum við
vanmátt okkar, og nú er enginn
svo sjálfum sér nógur, að ekki
sé bezt að fela drottni forsögu
leiðar okkar.
Eftir þessa stuttu dvöl okkar
á þessum hljóða og látlausa stað,
höfum við öðlazt öryggi, sem
kemur að því haldi, er skilar
okkur heilum á húfi upp eftir
le!ðinni, ýmist nærri beint upp
eða örlítið til suðurs eftir veg-
inum, sem varðaður er keðju,
tengdri milli bjargfestra járn-
fleina, er við nefnum bolta.
Á vegi okkar verða nokkur
hreiður, þar sem súlan hefur
byggt hrauk sinn. Eftir nokkurt