Blik - 01.04.1955, Síða 54

52
B L I K
berginu fyrir neðan okkur virð-
ist litli báturinn okkar geysast
fram. Nú verður okkur ljóst, að
hér er ekki aðeins um hvelfingu
að ræða, heldur geysimikinn
helli ,enda sjáum við eftir frek-
ari yfirvegun grilla í Ijós gegn-
um vesturhlið hvelfingarinnar.
Hér er þá hellir, sem opinn er,
að minnsta kosti til austurs, suð-
urs og vesturs. Yfir aðalhvelf-
ingunni er skínandi fagur sum-
arhiminn, er færir birtu í þetta
náttúruundur á alla vegu, nema
að norðan.
Nú er ekki tími til frekari
hugleiðinga. Báturinn vaggar
undurmilt fyrir neðan okkur.
Við göngum frá gömlum og
slitnum bjargstokk, sem liggur
hér við brúnina. Hann sannfær-
ir okkur um, að við erum á rétt-
um stað, einmitt á þeim stað, er
veiðimenn hafa áratugum sam-
an gefið niður afla sinn. Við er-
um „á Helli“.
Hin granna lína okkar rennur
lipurlega eftir hjóli stokksins.
Brátt er kallað neðan frá bátn-
um. Röddin, sem berst að
eyrum okkar, er hljómmikil í
endurómun sinni frá ótal kór-
um og hvelfingum hellanna.
Uppdrátturinn gengur að ósk-
um, enda þótt við ættum fullt í
fangi með að ná upp hinum
stóra sjötíu lítra vatnsbrúsa.
Síðasta byrðin rennur í bjarg-
stokkinn.
Glaðvær andlit félaga okkar
kinka til okkar. Höfuðfötin
blakta í höndum þeirra í kveðju-
skyni. Ómar af vélaskellum tifa
og fjarlægjast. Báturinn hverf-
ur inn í klettinn til vesturs. Vél-
arhljóð menningarinnar hljóðn-
ar, víkur fyrir töfrandi söng
tugþúsunda fugla. Við erum nú
syðstu íbúar Islands.
Tjaldstaðurinn er valinn og
við hef jumst handa um að koma
tjaldinu upp og ganga frá vist-
unum.
Að þessu loknu er gott að geta
gripið til hitunartækjanna, og að
andartaki liðnu hressum við
okkur á ilmandi kaffisopa. Með
bollana í höndum virðum við
fyrir okkur umhverfið. Hér er-
um við ekki einir. Umhverfis
okkur á alla vegu vagga sér og
hneigja íbúar eyjarinnar.
Fyrir austan okkur er tölu-
vert súlnabæli. Þetta ,,þorp“ er
að vísu ekki stórt miðað við
,,höfuð-þorpið“ uppi á háeynni,
en byggðin er engu að síður þétt.
Okkur telst svo til, að hér muni
vera um áttatíu til hundrað
hreiður.
Aldnir en þó sérlega tígulegir
foreldrar kjassa unga sína.
Stoltir feður glenna sundur
gogga sína og unginn stingur
sterklegu nefi sínu í föðurkok
og sækir þangað fæðu sína. Á
okkar vísu er þetta ekki sem
viðfeldnast borðhald, en í ríki