Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1967, Qupperneq 154

1967
— 152 —
Það kemur enn fremur fram, að ekki er vitað til þess, að fleiri drengir
hafi komizt í tæri við G. á þennan hátt. Þó er sagt frá því, að jafnaldri
drengsins hafi verið með a. m. k. í einni ferð, og G. hafi verið með klúr-
um orðum að etja þeim saman. 1 annað skipti er líka vitni að klúrum
tilburðum og orðum G. við drenginn.
Um öll þessi atriði er framburður G. mjög óákveðinn og þokulegur.
Hann „minnir“, að þetta og hitt hafi verið svo og svo, þegar honum er
kynntur framburður annarra — hann segir, að það geti vel verið, að
hann hafi gert þetta eða hitt, hagað orðum sínum svo og svo og svo
framvegis.
Þeir eru báðir samála um það, G. og drengurinn, að hinn fyrrnefndi
hafi aldrei í neinu tilviki neytt aflsmunar í samskiptum þeirra, en sýni-
lega hefur hann neytt aldurs- og reynslumunar til þess að fá drenginn
til lags við sig og til þátttöku í athöfnum, sem honum eru ógeðfelldar,
a. m. k. þegar hann fer að hugsa um þær eftir á, að hann segir.
Vegna mjög óákveðins framburðar G. í eyru undirritaðs um frum-
kvæði drengsins í ýmsum atriðum í þessu sambandi var hann fenginn
til viðtals, til þess að hægt væri að mynda sér skoðun um það, hversu
líklegt eða ólíklegt væri, að slíkt hefði getað átt sér stað. Enda þótt
harla ósennilegt væri, var auðvitað ekki með öllu útilokað, að svo gæti
verið.
G. sagði drenginn vera 16 ára, en eins og að framan getur, var hann
tæpra 15 ára, varð 15 ára í nóvember s.l.
G. G-son reyndist heldur smávaxinn og óþroskaður miðað við aldur.
Hann er líka heldur lélegur upplýsandi og fer heldur ónákvæmlega með
staðreyndir. Hann er treggefinn, sennilega heldur ósjálfstæður, rótlaus
og ómótaður, allt miðað við það, sem eðlilegt eða venjulegt er á þessum
aldri.
Sálfræðilegar prófanir styrkja þær líkur, að raunveruleg mann-
gerð G. G-sonar sé einmitt þessi. Telja verður einstakling af þessari
manngerð og á þessum aldri, en líkamlega seinþroska, með öllu yfirtak
ólíklegan til þess að taka frumkvæðið gagnvart næstum þrítugum
manni, allra helzt þegar um kynmök er að ræða, og reyndar verður
það að teljast með öllu fráleit hugsun. Hins vegar gegndi nokkuð öðru
máli, ef um frakkan, ágengan, „kaldan“, líkamlega áberandi þrosk-
aðan strákglanna væri að ræða, en það er einmitt allt það, sem G. G-son
er ekki.
G. játar það, að sér hafi frá upphafi verið ljóst, að það væri sak-
næmt að leita eftir kynmökum við drenginn, hvað þá að hafa þau. Hann
heldur því ennfremur fram, að hann hafi aldrei orðið var svona tilhneig-
inga hjá sér áður.
Miðað við greindarstig G. og það, hve óáreiðanlegur upplýsandi hann
hefur reynzt a. ö. 1., er lítið leggjandi upp úr þeim fullyrðingum til eða
frá, en hitt liggur víst fyrir, að hann mun ekki hafa verið orðaður við