Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Page 34

34
FJAROARFRÉTTIR
Tónlistin í hávegum höfð
Þegar við heyrum Jónatan Garðarsson nefndan á nafn, koma eflaust
fyrst upp í hugann ófáir útvarpsþættir um tónlist, sem hann hefur stjórnað.
En hvað vitum við fleira? Vitum við að hans aðalstarf er hjá einu stærsta
hljómplötufyrirtæki landsins, — að hann er einn virkasti jassáhugamaður
landsins og að hann á eitt stærsta hljómplötusafn í einkaeign sem fyrir-
finnst á skerinu? — Með nasasjón af öllu þessu í malnum, héldum við á
fund Jónatans og leituðum nánari frétta. Fyrst forvitnuðumst við um aðal-
starfið.
Fjölbreytt og lifandi starf —
en mjög „stressandiu
Ég starfa hjá hljómplötuútgáfu-
fyrirtækinu Steinum, og er reyndar
meðeigandi í fyrirtækinu. Ég hef
engan sérstakan starfstitil, en vinn
fyrst og fremst að markaðssetningu
á okkar vörum og sinni viðskipta-
samböndum við erlenda aðila.
— Eru mikil umsvif íplötuútgáf-
untxi hjá ykkur?
Fyrirtækinu hefur sífellt vaxið
fiskur um hrygg og það hefur aukið
umsvif sín ár frá ári, þótt sala á
hljómplötum hafi verið sveiflu-
kennd. Við gefum út plötur með
íslenskum flytjendum, flytjum inn
erlendar plötur sem við höfum um-
boð fyrir og þar að auki gefum við
út okkar eigin safnplötur með
blönduðu efni, aðallega erlendu,
sem okkur finnst höfða til markað-
arins hér á landi. Þessar safnplötur
hafa verið geysilega vinsælar og
komið í staðinn fyrir litlar plötur,
sem seljast nánast ekkert á Islandi.
Það má segja að safnplöturnar hafi
haldið uppi okkar útgáfu, því það
er sjaldgæft að alíslensk plata skili
hagnaði.
Samtals hafa Steinar gefið út 143
plötur, þar af rúmlega 100 með inn-
Iendum flytjendum. Núna fyrir jól-
in verða plöturnar okkar heldur
færri en oft áður. Okkur fannst
heillavænlegra að hafa þær ekki
margar, en standa þeim mun betur
að útgáfu þeirra.
— Hljómsveitin Mez.z.oforte er á
ykkar snœrum. Er ekki stór liður í
starfi ykkar tengdur henni?
Það stendur heil deild fyrirtækis-
ins á bak við Mezzoforte. Hún er
staðsett í London og er stjórnað af
Steinari Berg, stofnanda og stjórn-
anda Steina. Hann annast umboð
fyrir hljómsveitina, og alla samn-
inga varðandi hljómleika og hljóm-
plötuútgáfu hennar erlendis. Jafn-
framt vinnur hann að því að koma
þeim og tónlist þeirra sem víðast á
framfæri.
— Þarftu oftað taka áhœttusam-
ar ákvarðanir í starfinu?
í þessu starfi er lykilatriði að vera
ávallt vel vakandi og geta tekið rétt-
ar ákvarðanir á réttum tíma. Það
gagnar lítið að sitja í rólegheitum
og láta hlutina gerast af sjálfu sér.
Maður verður alltaf að vera tilbú-
inn til að skipta um skoðun og
breyta fyrirfram gerðum áætlunum
fyrirvaralaust, eftir því hvernig
vindarnir blása á markaðnum.
Þessu má einnig líkja við fjár-
hættuspil, þar sem miklir fjármunir
eru í húfi og stundum geysiháar
fjárupphæðir Iagðar undir. Það er
því augljóst að starfi í þessum
„bransa“ fylgir meiriháttar
„stress“.
Á Rás 2 vinnur samstilltur
hópur
— Nú ert þú sennilega þekktastur
fyrir störf þín að útvarpsþáttum.
Hvernig atvikaðist það að þú fórst
að koma fram á þeim vettvangi?
Ætli það hafi ekki verið árið
1978, sem Guðmundur Árni Stef-
ánsson hafði samband við mig og
bað mig að fjalla um sögu jassins í
þætti sem hann var með í útvarpinu
um þetta leyti. Þetta áttu að vera 5
mínútna innskot í þættina og raun-
ar fannst mér þetta fáránleg hug-
mynd, en ég lét samt tilleiðast. Ég
festist í þessum tónlistarinnskotum
og tók þá einnig fyrir rokktónlist,
diskó og kántry.
í framhaldi af þessu bað tónlist-
arstjóri útvarpsins, Þorsteinn
Hannesson, mig að annast sjálf-
stæða þætti um Country- og West-
ern tónlist á laugardagskvöldum.
Ég var til í að prófa þetta, og
þannig varð þátturinn „Hlöðuball“
til. Mér er minnisstætt að þegar
taka átti upp fyrsta þáttinn var ég
næstum mállaus eftir aðgerð á nefi,
en ég lét það ekkert á mig fá og allt
gekk stórslysalaust. Upphaflega
átti „Hlöðuball" aðeins að vera á
dagskránni eitt sumar, en þetta
sumar varð að 2-3 árum.
Á þéssum árum var ég fenginn til
að vinna hina og þessa aukaþætti,
og um þetta leyti fór ég að skrifa um
popptónlist í dagblöð, fyrst í Þjóð-
viljann og síðan Vísi. Þetta voru
bæði plötudómar, greinar og viðtöl
við jass- og popptónlistarmenn.
— Hvað er þér minnisstœðast úr
hlaðamennskunni?
Eitt minnisstæðasta viðtalið var
við Bubba Morthens. Það var tekið
skömmu áður en fyrsta platan hans
kom út og hann því óþekktur. Samt
vakti þetta viðtal þó nokkra athygli.
Ég man líka eftir tveimur viðtöl-
um við útlendinga sem ég þurftiað
hafa mikið fyrir. Fyrra viðtalið var
við hljómsveitina Clash, sem var
hér með hljómleika. Það tók mig 5
tíma að fá þá í viðtal og þegat það
Ioks tókst var klukkan 3 að nóttu.
Eftir að viðtalinu var lokið notaði
ég það sem eftir lifði nætur til að
vinna það og síðan birtist það í
blaðinu sama dag. Hitt viðtalið var
við jassistann fræga, Stan Getz.
Hann var óhemju erfiður og nánast
vonlaust að tjónka við hann. En ég
gaf mig ekki og þegar ég sá hann
skreppa út í hléi á tónleikum sem
hann hélt hér, til að fá sér frískt loft,
laumaðist ég á eftir honum. Hann
virti mig ekki viðlits í fyrstu, en
þegar ég sagðist hafa verið á tón-
leikum sem hann hélt í Frakklandi,
fór örlítið að lifna yfir honum. Ég
fór þá að vitna í tónlist hans og tón-
listarmenn sem Ieikið höfðu með
honum þar. Þá lokst gaf karlinn sig
og viðtalið varð til.
— Þú hefur verið viðloðandi Rás
2 frá upphafi. Segðu okkur frú því.
Þegar Rás 2 tók til starfa, hafði
ég fyrir skömmu verið með fastan
þátt í útvarpinu og var ákveðinn í
að taka mér langt frí frá útvarps-
þáttagerð og blaðaskrifum. Ég var
kominn með fjölskyldu og langaði
til að geta eytt meiri tíma með
henni. En þá hringdi Þorgeir Ást-
valdsson og bað mig að sjá um
vikulegan þátt um reggietónlist í
svo sem eins og einn mánuð.
Ég féllst á þetta og hófst handa
við gerð þáttanna. En þetta varð
langur mánuður. Eftir 15-16 þætti
um reggie-tónlist, tóku við aðrir um
blús, rythma-blús og jassrokk, og
áður en varði var liðið heilt ár. Síð-
an var ég tæpt ár í viðbót með fleiri
þætti um reggie-tónlistina.
Síðastliðið vor settumst við svo
niður, ég og Gunnlaugur Sigfússon,
og lögðum drögin að „Poppgát-
unni“, sem síðan hóf göngu sína
fyrir nokkrum vikum og á að
standa fram á næsta ár.
— Finnurðu mun á að starfa við
Rás 2 og Rás 1?
Það er heilmikill munur, og hann
er Rás 2 í hag. Þar er skemmtilegur
og samstilltur hópur starfsfólks
sem gaman er að vinna með, og oft
hittumst við þáttagerðarmenn þar
og röbbum um sameiginleg áhuga-
mál yfir kaffibolla. Það er oftast
nær létt yfir mönnum, þótt sam-
keppni sé óneitanlega fyrir hendi.
Á Skúlagötunni komst ég tæp-
lega í kynni við fast starfsfólk og
útvarpsstjórann sá ég aldrei. Á Rás
2 hitti ég Þorgeir í hvert sinn sem ég
kem þangað. Rás 1 er meiri stofnun,
í neikvæðri merkingu þess orðs.