Studia Islandica - 01.07.1982, Blaðsíða 59

57
Mennesker og Dyr, Planter og Muld leger videre den grusomme
Leg, - paa hans Bud. /--/ Magteslose staar vi,-magteslase — i
Guds Haand. (251)
Þyí að einhver Guð hlýtur að vera til þótt hann hugi ekki
að óskum mannanna.
Við þessa þolraun verður gjörbreyting á guðshugmynd
séra Sturlu. Kærleiksríkm- Guð víkur úr huga hans fyrir
fjarlægum og duttlungafullum Jahve Gamla-T'estamentis-
ins. Guð kærleikans verður að Drottni miskunnarlauss rétt-
lætis. Jafnframt breytist afstaða hans til mannlegrar til-
veru: Óbrúanlegt djúp er staðfest á milli Guðs og manns;
maðurinn er einungis moldarvera sem Drottinn mer undir
hæli sínum þegar honum þóknast; mannlifið er snautt
af allri æðri merkingu. Séra Sturlu verður nú ljóst að trú
og hamingja fylgjast ekki að og samfara því mengast hug-
arfar hans af hatri og ótta. Það eina sem enn getur sætt
hann við lífið er Blíð. Hún er síðasta hálmstráið sem hann
heldur í af veikum mætti og angist:
Og selv havde han ingen Anelse om, at det kun var af Frygt, han
bad, - af Frygt for paa sin Side at bryde Pagten, - og derved maaske
paadrage sig Straf paa sit allerommeste Sted . . . miste Datteren — paa
én eller anden Vis ... (253_54)
Þrátt fyrir að máttarvöldin hafi brugðist vonum séra
Sturlu trúir hann þannig enn á Guð. Drottinn hefur hins
vegar breyst í huga hans, orðið að ægilegum harðstjóra
sem manneskjan skal knékrjúpa fyrir. Hún verður að rækta
með sér lund þrælsins vilji hún þóknast Guði. Séra Sturla
skýrir þjáningu sína sem refsingu fyrir synd; hann hafði
ögrað Drottni og kallað dóminn yfir sig:
Alene det, at han havde dristet sig til saa at sige at udfordre Guds
Naade og Almagt, forekom ham nu at være en Synd, for hvilken ingen
tænkelig Straf havde været for stor. Gud var altsaa fremdeles en naadig
Gud, at han ikke havde hjemsogt ham med en endnu haardere Revselse
for hans Synd, - for hans ufattelige Hovmod, der havde grænset nær
til Gudsbespottelse. (256)