Studia Islandica - 01.07.1982, Blaðsíða 80

78
havde lange viftende lodne 0ren, og endnu andre gik der med hvide
Dadningeansigter. Hendes far var ogsaa med. /--/ Er det Frelseren?
- Frelseren! vrængede han haanlig til Svar, og nu var han pludselig
Pontius Pilatus og hendes Far - i én og samme Person, - kan du da
ikke se at det er Úlfur Ljótsson! - I det samme vendte den bundne Mand
hovedet _ og hun saa’ hans Ansigt. Aa, dette blege smertefortrukne
Ansigt! - hun vilde huske det til sin Dodsdag . . . Det var Úlfurs Ansigt,
men det Udtryk havde hun aldrig set i det fer. Der lyste af hans Ansigt,
et redligt flakkende Lys, og han havde en Tomekrone paa Hovedet.
(18-19)
Kristslíkingin varpar ljósi á þá merkingu sem fólgin er
í örlögum tJlfs. Úlfur er ekki „einber ræfill“ heldur píslar-
vottur. Hann er mannsins þjáði son sem ber ok tilverunnar
á berðum sér, þjáningu þess að vera til. Hann er saklaus
dæmdur af miskunnarlausu samfélagi og bannlýstur af
sjálfu lífinu. Hann er „maður krossins“ eins og Stavrógin
i Djöflum Dostóéfskís (Stavros: maður krossins). Úlfur má
ekki við ofureflinu og hlýtur að tortímast. Hann getur ekki
snúið framvindunni við, því að píslarvætti hans á upptök
sín djúpt í „eðlisforsendum“ hans sjálfs og almennum að-
stæðum manneskjunnar um alla tíð.
Margrét veit að hún verður að fylgja Úlfi upp píslarveg-
inn. Þau eru tengd böndum sem dauðinn einn getur rofið.
Hæðin og skipsflakið eru dauðatákn og það síðamefnda er
forboði um endalok Úlfs.
I lokaþætti draumsins em Úlfur og Margrét ein saman.
Hún býðst til að leysa hann úr fjötmm en hann hristir ein-
ungis höfuðið: örlagadóminum verður ekki áfrýjað:
Nu skal vi skilles, sagde han /--■/. Do? svarede han, - aaja, det
kan man ogsaa kalde det. Men egentlig skal jeg hen og sejre. Vi ses
ikke mere . . . Og saa var han borte, forsvundet (20)
Þrátt fyrir að lífshlaup Úlfs sé samfelld hrakfallaför ligg-
ur fyrir honum að sigra — á sína vísu. Kristur sigraðist á
dauðanum en Úlfur „sigrar“ lífið - óvin sinn. Örlög beggja
tákna „sigur“ manns, staðfestingu manns.