Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Blaðsíða 143

Jón Frímannsson
Ur fjársjóði minninganna
að var þann 21. október árið 1953
sem ég tók sveinsprófið í rafvirkjun.
í sama mánuði þann sextánda, giftum
við Fanney okkur og ætluðum að eiga heima
á Austurlandi í framtíðinni. En fáirráða sínum
næturstað og það gerðum við ekki heldur.
Ástandið á Austurlandi var um þessar mundir
þannig, að lítið var fyrir iðnaðarmenn að gera.
Þegar ég var búinn að læra rafvirkjun fékk ég
enga vinnu svo það var ekki annað fyrir okkur
að gera en að koma okkur í burtu.
Vinnan í höfuðborginni
Um þetta leyti auglýsti Rafmagnsverkstæðið
Segull í Reykjavík eftir rafvirkja. Eg hringdi
í Segul og spurðist fyrir um þetta starf og
hvort ég gæti fengið það. Eina svarið sem
ég fékk hjá forstjóranum, sem þá var Jóhann
Olafsson sem síðar stofnaði Reykjafell, að ég
gæti komið og talað við hann. Eg sagði honum
að mér þætti það nokkuð mikil fyrirhöfn, að
fara austan frá Reyðarfirði til Reykjavíkur
til þess, nema eiga nokkum veginn víst að
ég fengi vinnuna. En hann vildi engu lofa
og sagði að ég yrði að koma suður ef ég vildi
eitthvað hugsa um þetta.
Það varð svo úr að ég fór til Reykjavíkur
eftir áramótin. Daginn eftir að ég kom til
Reykjavíkur fór ég vestur í Segul og talaði
við forstjórann og þá sagði hann mér að ég
gæti byrjað að vinna þegar ég vildi. Eg mætti
svo á vinnutíma morguninn eftir og ég man að
mér leist ekki meir en svo á. Þarna þekkti ég
ekki nokkum mann og allt var svo framandi
og nýstárlegt að mér var skapi næst að hætta
við allt saman.
Eg var svo eitthvað að vandræðast þarna
og bíða eftir að mér yrði fengið eitthvert verk-
efni í hendur þegar til mín kom vel klæddur
og góðlegur maður sem rétti mér höndina og
sagði: „Er þetta nýi maðurinn?" Eg játti því.
„Það er gott, mig vantar mann niður í bát,
það er best að ég komi með þér,“ sagði þessi
vingjamlegi og góðlegi maður. Hann gleymdi
alveg að kynna sig eða segja mér hver hann
væri og því gleymdi ég víst líka, en hann vissi
þó að ég var nýi maðurinn og mér fannst það
alveg nóg fyrir hann.
Við fómm svo saman niður í þennan bát
og hann sagði mér hvað ég átti að gera en fór
svo. Þá lá við að mér félli allur ketill í eld.
Ég hafði varla komið um borð í skip, hvað
141