Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Blaðsíða 156

Múlaþing
Mér er óhætt að segja að hvergi man
ég eftir líflegri matar og kaffítímum en í
Mýnesi, en það var sjálfur húsbóndinn sem
valdi umræðuefnið sem oftast var stjórmál.
En eins og allir vita, sem til þekkja, var Einar
ákveðinn vinstri maður á þeim árum. Það
varð einhvern veginn samkomulag um að
vera ósammála um alla skapaða hluti og var
ofit unun að hlusta á Einar þegar honum tókst
best upp. Þá vitnaði hann í fræði og bækur
sem ég vissi ekki að væru til og rak mig á
gat. Þá var neyðarúrræði að bera brigður á
allt saman og fullyrða að þetta væri eintóm
vitleysa og kommúnistakjaftæði en þá hló
Einar og sagði að ég hefði ekki hundsvit á
pólitík og mér væri best að hafa mig hægan.
Auðvitað var það alveg satt.
Ekki man ég lengur hvort raflínustauramir
í Mýnestúninu vora tveir eða fleiri en ég man
að Einari fannst illt að hafa þá þar bótalaust.
Hann taldi að af þeim stafaði hætta og þeir
væra fyrir þama á túninu og fyrir það vildi
hann fá skaðabætur. Auðvitað var ég þessu
ekki sammála og benti á að honum væri nær
að þakka fyrir að fá rafmagnið, en að vera
að nöldra út af svona tittlingaskít, það væri
honum ekki sæmandi. En það var hann ekki
ánægður með og sagðist skyldi sýna mér að
hann myndi hafa sitt fram sem hann og gerði
þó í litlu væri.
Þannig hagaði til að fjósið stóð spölkorn
frá íbúðarhúsinu og þurfti þess vegna að
leggja jarðstreng milli húss og fjóss. Þessu
fylgdi nokkur kostnaður vegna þess að jarð-
strengur mun hafa verið nokkuð dýr og jafnvel
vandfenginn annarsstaðar en hjá rafveitum.
Einn daginn kom Einar svo með væna hönk
af jarðstreng og bað okkur að leggja raflögn
í fjósið því nú ætti hann jarðstrenginn. Ég
spurði Einar hvar hann hefði fengið þennan
jarðstreng og hvað hann hefði kostað. Hann
var dríldinn og vildi ekkert segja.
„Ef þetta era skaðabæturnar fýrir staurana
Einar minn, þá hafa þeir snuðað þig laglega
Einar Björnsson bóndi í Mýnesi. Eigandi mynda: Ljós-
myndasafn Austurlands.
og leitt þig af með smá spotta af streng, sem
kostar nokkrar krónur,“ sagði ég, en aldrei var
minnst á staurana í túninu eftir það.
Þá var bara eftir að gera upp. Ég vissi að
Einar var búinn að telja ljósin og tenglana
og miðað við reikninginn vantaði einn tengil
til að allt stemmdi við samninginn og til að
bjarga því spurði ég Einar hvort við ættum
ekki að bæta einum tengli við. Hann féllst
á það en vissi ekki að það var nánast engin
fyrirhöfn að bæta honum við sem ég gerði.
Ég þóttist sjá á honum að nú gætum við tekið
enn eina snemina að lokum, og þegar ég sagði
honum upphæðina sagði hann að þetta væri
mismunur sem næmi einum tengli of mikið.
Þú skalt þá bara telja aftur sagði ég. Það er
þessi eini sem ég bætti við. „Já svona fórstu
að því bölvaður,“ sagði Einar og taldi svo
peningana á borðið.
Ekki veit ég hvers vegna það er, en sam-
skipti mín við Einar Bjömsson hafa orðið mér
minnisstæðari en við marga aðra bændur sem
154