Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Qupperneq 150

Múlaþing
þessu öllu vel en bjuggumst ekki við að hann
mundi standa við þetta loforð.
Nokkrum dögum seinna fluttum við svo
í Heiðargerði 58, risið til Önnu og Gumma.
Þar höfðum við tvö allgóð herbergi og eldhús.
Þama leið okkur vel og í rauninni var þama
íyrsta heimilið okkar. Svo var það kvöld eitt
seint um sumarið að Fanney sagði mér að
við hefðum fengið góðan gest í heimsókn þá
um daginn og vildi láta mig geta uppá hver
það hefði verið.
Ég tilnefndi ýmsa, sem gátu komið til
greina, en ekki datt mér í hug að það hefði
verið Pétur í Blesugrófinni. Hann kom okkur á
óvart, með því að koma og endurgreiða okkur
hluta af húsaleigunni sem við höfðum greitt
honum fyrirfram, eins og hann hafði lofað
okkur þegar við fóram úr íbúðinni. Þegar
hann kvaddi Fanneyju óskaði hann henni og
hennar alls velfamaðar og bað hana að bera
mér kveðju sína. Þannig lauk viðskiptum
okkar við þennan einkennilega mann, sem
hefur síðan verið mér nokkur ráðgáta og ég
var í rauninni alltaf hræddur við, meðan leiðir
okkar lágu saman.
Um fortíð þessa manns veit ég ekki neitt,
en ekki kæmi mér á óvart þó Pétur hafi í eðli
sínu verið viðkvæmt góðmenni sem lífið hefði
leikið grátt á ýmsan hátt og gert hann hrjúfan,
fráhrindandi og drykkfelldan.
Við vorum í Heiðargerðinu í eitt og hálft
ár eða þangað til í október 1957. En þá fluttum
við, eða réttara sagt Fanney því ég var ekki
heima, suður í Kópavog í lítið hús á Digra-
nesvegi 42, sem var gamall sumarbústaður.
Raflagnavinna í Skagafírði
Á þessum ámm var rafmagn að koma í sveit-
imar og Segull tók að sér að leggja raflagnir
í sveitabæi i nokkrum sveitum víðsvegar um
landið, þar á meðal í Skagafirði og þar var ég
að vinna þegar Fanney flutti suður í Kópa-
vog. Þessir flutningar lögðust ekkert allt of
vel í hana, þegar hún fór að skoða húsið, því
þegar hún sá húseigandann fannst henni hann
minna sig óþægilega á Pétur í Blesugrófinni
og hugsaði eitthvað á þá leið að það ætti ekki
af okkur að ganga, þarna væri annar alveg
eins, með stórar hendur, nuddaði þeim alveg
eins saman og réri fram í gráðið, og gott ef
málrómurinn væri ekki sá sami.
En það var ekki annað að gera en að taka
þetta hús á leigu, því ekki var hlaupið að því
að komast í íbúð í Reykjavík á þessum ámm
og svo yrðum við bara að sjá til.
Ástæðan fýrir því að ég var sendur í þessa
sveitavinnu hefur sjálfsagt verið sú, að ég var
vanur þessari vinnu frá því að ég var að læra
fýrir austan en þar var aðalstarfið að leggja
í íbúðar og gripahús og setja upp rafstövar,
stórar og smáar. Um haustið, þegar við vomm
búnir að leggja í alla bæina í Skagafirðinum
var rafmagnið ekki komið á línurnar og eftir
að ganga frá heimtaugum og stofnkössum í
húsin. Svo við sáum að við þyrftum að fara
norður aftur fyrir jólin til að tengja bæina
þegar búið væri að setja straum á línuna, því
búið var að ákveða að allir fengju rafmagnið
fýrir jólin.
Þegar við vomm að leggja af stað heim
úr Skagafirðinum, seinnipart dags mundi ég
allt í einu eftir því að ég vissi ekkert hvert
Fanney hafði flutt og vissi því ekki hvar ég
átti heima og til að komast að því, hringdi
ég í Önnu systur. Þegar ég heyrði í henni í
símanum, spurði ég hana formálalaust, hvar
ég ætti heima. Þessi spuming kom henni svo á
óvart að hún bara hló og sagði: „ Hvað, veistu
það ekki maður?“ Ég þóttist heyra á hljóðinu í
henni að hún hugsaði eitthvað á þá leið að mér
færi lítið fram, að aldrei hefði ég nú gáfulegur
verið en nú kastaði tólfunum. Nú vissi ég ekki
einu sinni hvar ég ætti heima og lengra væri
nú varla hægt að komast í asnaskap.
Þegar hún hafði jafnað sig á hlátrinum þá
sagði hún mér að nú ættum við heima á Digra-
nesvegi 42 í Kópavogi. Þetta sagði mér svo
sem ekki mikið, því þá hafði ég ekki minnstu
148