Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Síða 158

Múlaþing
árum, þó ekki væri nema eins og hálfan mánuð
til þess að læra að meta öll þau gæði sem þrátt
fyrir allt standa flestum til boða.
Sveitarbragur í Eiðaþinghá var á þessum
árum svipaður og í Fljótsdal, en þar er ég
fæddur og var þar oft á sumrin. Menn gerðu
góðlátlegt grín hver að öðrum og lugu hver
upp á annan. Oft voru þetta hinar skemmti-
legustu sögur sem lífguðu upp á tilveruna. Eg
fann það fljótlega að með því að rengja sögu-
mann, þá var bætt heldur í og sagan krydduð
enn frekar með ýmsu, ef til vill sönnu, en oftar
með einhverju lognu og ekki þótti lakara að
hermt væri eftir þeim sem sagt var frá.
Vinna á Akranesi
Þennan vetur, meðan ég var fyrir austan, var
hringt í mig frá Akranesi og mér var sagt að
Rafveitu Akraness vantaði rafvirkja til starfa
og ég var hvattur til að sækja um. Þegar ég
kom næst til Reykjavíkur var hringt í mig frá
Akranesi og mér sagt að ég gæti fengi þetta
starf og óskað eftir að ég kæmi sem fyrst.
Þegar til kom var þetta það hundleiðinlegasta
starf sem hugsast getur. Þetta var svokallað
eftirlitsstarf með raflögnum, sem að mestu
leyti var fólgið í að leita að göllum í raflögnum
og að finna að vinnubrögðum kollega minna.
Ég entist eitt ár í þessu ömurlega starfi
(ef starf skyldi kalla) og var búinn að segja
upp farinn að huga að því að flytja frá Akra-
nesi aftur. Svo var það einn daginn, að ég sat
yfir einhverjum pappírum á skrifstofunni,
að síminn hringdi og í honum var Flaraldur
Böðvarsson. Eftir að hafa kynnt sig, spurði
hann mig hvort ég væri að fara aftur ffá Akra-
nesi. Ég sagði að svo gæti farið vegna þess að
mér líkaði ekki vinnan hjá Rafveitunni. „Þú
ferð ekkert,“ sagði Haraldur. „Og ætlar þú
að ráða því?“ spurði ég. „Mig vantar einmitt
svona mann í vinnu,“ svaraði hann. „Svona
hvemig?" spurði ég. „ Ég veit að þú ert vanur
vinnu í bátum og frystihúsum og það er best
að þú komir bara til okkar,“ sagði Haraldur.
156
Jón afhendir Haraldi að gjöf forláta lampa sem hann
smíðaði og færði honum að gjöf við starfslok sín hjá
HB. Eigandi myndar: Haraldur Sturlaugsson.
„Komdu á morgun klukkan tvö og talaðu
við mig.“
Það er skemmst frá því að segja að þessu
samtali okkar Haraldar lauk með því að hann
sagði: „Þú byrjar svo á miðvikudaginn. Það
er góður dagur. Ég spurði Harald, hvort þyrfti
ekki að hafa eitthvað skriflegt um þetta. „Þetta
á að duga,“ sagði hann og rétti mér höndina.
Og þetta handtak dugði í öll þessi ár. Mér var
um og ó að taka að mér þetta verkefni, en hef
ekki séð eftir því eitt augnablik eins og sést
best af því að hjá þessu fyrirtæki vann ég í
fjörutíu ár undir stjóm allra forstjóra þess.
Sem vom Haraldur Böðvarsson, Sturlaugur
H. Böðvarsson og Haraldur Sturlaugsson. Ég
hefi oft velt því fyrir mér síðan hvemig þessi
maður virtist sjá í hendi sér að þetta væri
okkur báðum, og þó einkanlega mér fyrir
bestu, enda efast ég um að margir hafi átt
betri húsbændur. Á rafmagnsverkstæði H.B.
var ég alla tíð kóngur í ríki mínu vegna þess
að húsbændumir treystu mér og ég treysti
þeim. En það er önnur saga.