Strandapósturinn - 01.06.1989, Side 33

Hún var stórbrotin kona og það var pabbi líka. Þau voru ekki ætíð
á sama máli en þær öldur risu aldrei hátt, mamma bar þar klæði á
vopnin, hún bað pabba þess að láta ekki sverfa til stáls þótt eitt-
hvað bæri á milli og hann var ætíð fús að taka tillit til óska hennar
enda mun hann hafa fundið hve hollráð hún var. Þrátt fyrir það
að pabbi væri störfum hlaðinn þá virtist hann alltaf hafa tíma til að
tala við okkur um lífið og tilgang þess og gerði það á auðskilinn og
eftirminnilegan hátt.
Okkar æskuleikir mótuðust auðvitað fyrst og frernst af heimilis-
háttum og umhverfinu sem við kynntumst á uppvaxtarárunum
og minn hugmyndaheimur náði ekki langt út fyrir það sem ég gat
séð af heimahlaði. En þegar ég hugsa til þeirra ára finnst mér það
ekki vera svo lítið. Sóleyjarnar í varpanum á vorin, hagablómin á
enginu, áin sem liðaðist með hoppandi straumfalli niður dalinn að
ógleymdu því íjölbreytta dýraríki sveitalífsins sem var tengt órjúf-
andi böndum starfsvettvangi heimilisins. Kisa, hundarnir, heim-
alningurinn og hestarnir urðu fljótt leikfélagar okkar og vinir, og
leikföngin sem við fyrst þekktum voru frá þessu sama umhverfi.
Leggir, völur og hrosshófar voru dýrmæt barnagull. Sérstaklega
þó hófarnir. Þegar við höfðum náð þeim af leggnum hreinsuðum
við þá í læknum, stungum tánum niður í hófinn og hoppuðum á
hlaðinu framan við fjárhúsin. Þetta fannst okkur æði spennandi
leikur.
Einhvern tíma þegar pabbi fór til Hólmavíkur bað hann okkur
að líta eftir því að hestarnir færu ekki í túnið. Auðvitað gerðum við
það en höfðum jafnframt tækifæri til að hoppa á hófunum. Þegar
pabbi kemur heim vorum við komnar inn og eftir að hafa heilsað
okkur segir hann: „Hvernig stendur á því að þið hleyptuð hestun-
um í túnið?“ Við vissum fyrst ekkert hvað hann meinti og litum
hissa á hann. „Já,“ segir hann, „Það er nú enginn vandi að sjá það.
Niður við fjárhúsin er traðkur eftir hesta.“ Við gerðum auðvitað
grein fyrir því hvernig þessu var háttað og það var verulega
gaman.
Fyrst renndum við okkur á tunnustöfum, seinna fengum við
svo skíði eflaust heimasmíðuð úr rekavið, einnig renndum við
31