Strandapósturinn - 01.06.1989, Page 76

skyggni af ákveðnum steini í allar sýslur Vestfjarða og áfram til
eyfirskra fjalla.
Förum svo brátt hjá Ögmundarvatni til vinstri en Reiðgötu-
vötnum til hægri. Innan stundar liggur leiðin um Selkollusund,
en hjá því er Stóristeinn, eða Selkollusteinn eins og hann er
kallaður nú.
Við hann kviknaði draugurinn Selkolla forðum daga og olli
allskonar hrellingum og tjóni þar til Guðmundur biskup hinn
góði gat kveðið hana niður um klappirnar milli Gautshamars og
Hafnarhólms.
Nú er enginn vottur af skógi á þessari leið, en sömu keldurnar
og á söguöld þegar Ósvífur bóndi „undir Felli á Meðalfellsströnd"
stefndi för sinni í Svanshól til að vega Þjóstólf, banamann Þorvald-
ar sonar hans. Óbótamaðurinn var undir verndarvæng Svans á
Hóli að ósk Hallgerðar langbrókar, systurdóttur Svans.
Eftir að þeir félagar lögðu á Bassastaðaháls segir Njála svo frá:
„Nú tók Svanur til orða ok geispaði mjök: „Nú sækja at fylgjur
Ósvífrs". Þá spratt Þjóstólfr upp ok tók öxi sína. Svanr mælti:
„Gekk þú út með mér. Lítils mun við þurfa“. Síðan gengu þeir út
báðir. Svanr tók geitskinn eitt ok vafði um höfuð sér ok mælti:
„Verði þoka, ok verði skrípi ok undr öllum þeim, er eftir þér
sækja“.
. Um svipað leyti segir frá ferð Ósvífurs manna. „Litlu síðar sé
sorti mikill fyrir augu þeim svá at þeir sá ekki, ok gengu í fen ofan
sjálfir, en sumir í skóginn svá at þeim helt við meiðingar. Þeir
töpuðu af sér vápnunum“. Ósvífur taldi Svan karl hafa valdið
hrellingunum og óráðlegt að halda áfram, svo flokkurinn hélt til
baka.
Hestavegurinn yfir hálsinn lá um gróðurber holt og klappir
milli mýrasunda og graflækja svo för var ekki hvatað að ráði.
Áfram var haldið með Hálsgötugili niður að Steingrímsfirði og
inn að Bassastöðum, en þar bættist í hópinn.
Á leiðinni inn með sjónum var farið fram hjá Selkollusteini
hinum minni og um Gálgaklif, þar sem sakamenn fyrri tíma létu
lífið öðrum til viðvörunar.
Á Skeiðinu var sprett úr spori og einnig á Selároddum, en þar
74