Strandapósturinn - 01.06.1989, Síða 118

henni, því að hún getur ekki fylgt fénu fleiri veturna. [á, Kola
verður að fara, en margsinnis hefur hún tekið rétta stefnu heim,
þegar hríðin var svo glórulaus, að ekki sást neitt, og stormurinn
svo heiftugur, að maður gat ekki áttað sig á brimhljóðinu. Þá tók
Kola stefnuna og bjargaði okkur heim, ekki einu sinni heldur oft.
En hún er orðin gömul eins og ég og verður að fara síðustu
ferðina. Ó, já, við þekkjumst við, Kola, og hún veit, að ég er að
kveðja hana.
Og Finni hélt áfram að strjúka vinnulúnum höndum um andlit
Kolu.
— Já, en þú átt tvær kolóttar, ungar ær undan henni, Finni,
sagði Ingi, og þú hefur sjálfur sagt, að þær séu ágætar forustuær.
— Það er rétt, Ingi litli. En þær eru ekki Kola, þótt þær séu
dætur hennar. Við Kola höfum orðið gömul saman. Eg var 56 ára,
þegar hún fæddist, og nú er ég sjötugur, og hvorugt okkar getur
nú lengur staðist norðanhraglandann, hvað þá barist móti veðri í
áhlaupi, eins og þau koma oft hér nokkurn veginn að óvöru. Nei,
við Kola mín erum úr leik eins og grösin, sem falla á haustin.
Grösin, sem falla visna og rýrna fyrir nýjum gróðri, sem mun vaxa
að vori. Það er ekki von, að þú skiljir þetta, Ingi minn, þú ert svo
ungur enn, aðeins tíu ára. En svona er lífið. Menn og dýr koma og
fara. Æskan og elli, sumar og vetur, allt kemur og fer.
— Já, en þú getur nú lifað lengi enn, Finni, sagði Ingi litli. Og
ég skal hjálpa þér að standa yfir fénu í vetur. Pabbi segir að þú sért
besti fjármaðurinn, sem hann viti deili á, hann gæti ekki hugsað
sér annan betri.
— Pabbi þinn er nú alltaf samur ogjafn, alveg eins og Björn afi
þinn. Þeir segja ekki eitt í dag og annað á morgun. Þeir eru eins og
klettarnir hérna við sjóinn, fastir fyrir. En þeir færa ekki klukku
tímans aftur frekar en við Kola. Afi þinn er nú farinn á undan
mér, og vorum við þó jafngamlir. Það var maður, sem þú mættir
gjarna líkjast Ingi litli, alltaf með spaugsyrði á vörum og það
jafnvel þegar honum var sárast í hug. Hann kunni ekki að kvarta:
Upp með seglin, var máltæki hans, enda stundaði hann sjóinn hér
á flóanum á stundum og ekki var hann síðri til lands en til sjávar.
Já, Ingi minn, það voru dagar. Hundrað punda lúða var stundum
116