Strandapósturinn - 01.06.1989, Síða 139

slokknaði á luktinni og úr mér dró allan mátt, og nú enn meir en
áður. Þvert gegn vilja mínum varð ég enn að hopa af hólmi fyrir
þessari óáþreifanlegu, óskiljanlegu og óyfirstíganlegu hindrun,
sem varnaði mér vegarins, og dró úr mér allan mátt.
Eg gekk spölkorn til baka, örmagna, máttvana. Eg settist á stein
til aðjafna mig. Myrkrið var algjört, svo að varla sá handa skil. Hér
var ég aleinn, fjarri allri mannlegri hjálp, umvafinn einhverri
dularfullri ógn, sem ég hafði ekki kynnst fyrr. Hver fjárinn gat
þetta eiginlega verið? Það var ekki laust við að einhver geigur færi
um mig. Slíkt fyrirbæri sem þetta, var mér með öllu ókunnugt.
Aldrei fyrr hafði ég orðið fyrir neinu slíku. Eg kveikti enn á
luktinni og lítill blettur varð bjartur í kringum mig af skini hennar.
Hvað átti ég til bragðs að taka? Mér leist ekki á að halda áfram
þessum tilraunum, sem virtust svo árangurslausar. Líklega væri
best að reyna ekki að berjast framar við þennan dulda kraft, sem
hér var að verki. Hann var mér ofurefli. Það var mér alveg
augljóst.
Þegar ég var búinn að jafna mig nokkurn veginn, stóð ég því
upp og gekk sömu leið til baka út með firðinum. Svo fór ég á ská
upp brekkurnar út fyrir Kjörvogsmúlann. Allt magnleysi var nú
horfið. Engin hindrun var framar í vegi til að hefta för mína.
Er skemmst frá að segja, að ég gekk út fyrir Öxlina, fram hjá
Gíslabala, þvert yfir Ávíkurdal og svo inn með Finnbogastaðar-
fjalli og loks yfir Katla svokallaða, sem liggja að vestan við Sætra-
fjallið, en í þessu tilviki var það styttri leið fyrir mig, en að fara
Naustvíkurskörð. Er ég kom heim til mín í Naustvík, var komið
fram yfir miðnætti, enda er leiðin sem ég fór margfalt lengri og
ógreiðfærari, heldur en inn Kjörvogshlíðina, sem ég annars var
vanastur að fara.
Þetta er í eina skiptið, sem ég hef orðið var við nokkuð óvenju-
legt, sem betur fer, og vonast ég til, að þurfa ekki að lenda í slíku
aftur.“
Þetta var frásögn Guðmundar eins rétt eftir höfð og mér er
unnt.
137