Strandapósturinn - 01.06.1995, Side 95

komu, og þeir urðu tuttugu og níu. Þarna voru mætt systkinin frá
Ystafelli, þrjú af börnum Jóns Sigurðssonar skólastjórans okkar
og Askell Jónsson frá Mýri, söngkennarinn okkar, og geri aðrir
betur.
Áskell var eins og fyrrum glaður og hress og spilaði á píanóið
undir sönginn hjá okkur. Já, Kristján hefði átt að kalla okkur
saman svona tíu árum fyrr. Þá hefðu fleiri verið ofan moldar og
kontið. En við vorum þó um þrjátíu manns þarna og indælt var að
sjá hvert annað, þó að ellin væri farin að fara ómjúkum höndum
um þessi fagurvöxnu og kátu skólasystkini mín.
I bréfinu sem Kristján, Torfi og Þorsteinn sendu okkur segir
m.a.:
„Þar sem nú er all langt um liðið frá þeim sólskinsárum 1935—
37, þegar við eyddum vetrum við nám, leik og störf á Reykjaskóla
í Hrútafirði, finnst okkur að ekki megi seinna vera að við hittumst
á ný, til að riija upp gömul kynni. Þótt við höfum eflaust haft
nokkrar spurnir hvert af öðru, ltafa samfundir verið ærið stopul-
ir, einna helzt að nokkrir hafi hitzt við útför einhvers skólafélag-
ans, sem margir eru horfnir af sjónarsviðinu.
Enn er tími til steftiu, það er engin ástæða til að bíða þess að við
verðum gömul og þreytt á lífinu, endurfundir, eins og þeir sem
við stefnum að, geta gefið okkur byr undir vængi og létt okkur
flugið á komandi árum.“
Eg hef verið að gæla við þá hugsun að við mæltum okkur mót
og værum saman á Hótel Örk í Hveragerði í þá fjóra daga sem
hver dvöl er að vetrinum þar, eða öðrum sambærilegum stað.
Þetta er eins og ævintýri, sífelldur leikur og gleði, sund, leikfimi,
söngur og dans, spil og ferð ef veður leyfir. Víst er það dýrt, það
kostar 15—20 þús. hver dvöl, en við yrðum ekki oft, það sér ellin
um. Og hve oft eigum við eftir að spandera á okkur?
Hugsum um þetta og reynum að framkvæma. Og þá höfum við
makana með, alveg pottþétt. Veltnm þessu fyrir okkur og tölumst
við.
Sjáumst aftur sem fyrst.
93