Strandapósturinn - 01.06.1995, Síða 119

stól við hlið mér og hrópar meira en biður: „Á ekki að bjóða
manni í glas?“ Hjónin urðu mjög undrandi á svipinn, manninum
hafði alls ekki verið boðið til þessa fagnaðar. Það sló þögn á
viðstadda um stund. Loks rauf skipstjórinn þögnina og kvað
manninn óvelkominn hér og benti honum góðfúslega á hvar hans
staður væri í húsinu. Hófust nú harðar deilur rnilli þeirra og
endaði það með því að sá stóri tók að hóta hinum öllu illu, hratt
mér út af stólnum mölbraut glasið sitt á stofuskápnum og gerði
sig líklegan til að hjóla í skipstjórann sem reis líka á fætur og
horfði storkandi á andstæðinginn. Okkur hinum var ekki farið að
lítast á blikuna því maður þessi var heljarmenni í sjón og að því er
sýndist til alls vís. En allt í einu birtist félagi hans og greinilega
yfirmaður, og skipaði honum að koma niður þegar í stað, að
öðrurn kosti myndi hann illt af hljóta, hann hefði ekkert leyfi til að
ráðast hér inn og gera fólki ónæði, bað húsráðendur innilega
afsökunar á framkomu félaga síns og sá stóri elti hann niður án
þess að orð félli af hans munni. Jón sterki hugsaði ég öðru sinni
og eftir þessa uppákomu fengum við að vera í friði. Morguninn
eftir hélt ég svo aftur inn að Ósi og kom ekki aftur til Hólmavíkur
fyrr en ég hélt heimleiðis að vorprófum afstöðnum.
Ég hef áður getið þess að Magnús bóndi var rnikið gefinn fyrir
allskonar kveðskap og kunni ósköpin öll af þess konar fram-
leiðslu. Hann var jafnvígur á stökur og heilu kvæðaflokkana, og
notaði hvert tækifæri til þess að miðla manni af því sem honum
var hugstætt hverju sinni. Mér fannst honum þykja jafn vænt um
glettnar gamanvísur og ljóð stórskáldanna og þótt hann að sjálf-
sögðu gerði greinarmun á listgildi kveðskaparins, virti hann
hvort tveggja og taldi það hafa haft sína þýðingu fyrir fólkið í
landinu meðan gamla ljóðaformið fékk að halda sínurn hlut fyrir
ágengni óljóðanna. Og enn er mér í minni er hann var að þylja
nokkur erindi upp úr „Messunni á Mosfelli“ eftir Einar Bene-
diktsson og varð þá fyrir einhverri utanaðkomandi truflun sem
ég man nú ekki hver var, en að henni afstaðinni söðlaði hann allt í
einu yfir í gamanvísur eftir einhvern af smærri spámönnum. Við
þessi snöggu umskipti varð konunni hans að orði af sinni með-
fæddu hógværð: „Er þarna nú einhverju saman að jafna?“ Það
117