Strandapósturinn - 01.06.1995, Qupperneq 129

Ég varð 12 ára þá um vorið. — Var það auðsótt mál við foreldra
mína. Nógir smalar voru heima þótt ég færi.
Nokkrum dögum seinna mannaði faðir minn bát sinn og var
honum róið í blíðu veðri yfir Víkina að Finnbogastöðum. Þar með
var ég farinn að heiman í fyrsta sinn á ævinni. Atti ég að vera
smali og hjásetumaður kvíánna á Finnbogastöðum ásamt Þor-
steini, yngsta syni þeirra Þuríðar og Guðmundar. Vorum við
Þorsteinn jafnaldra, hann aðeins eldri í árinu. Var kvíám beggja
heimilanna haldið í haga sarnan og mjólkaðar í sömu kvíunum.
Vorum við látnir reka þær að loknum morgunmjöltum fram í
Bæjardal, þar sem við sátum yfir þeim á daginn og pössuðum að
þær stælust ekki út úr hópnum. Er kvöld var komið rákum við
þær heim til rnjalta.
Að loknum mjöltum var ánum hleypt út til að bíta í sig þar
heima en síðan voru þær reknar í nátthaga þar sem þær voru
geymdar um nóttina. — Þegar leið á sumarið var hætt að sitja þær
frammi á dal, voru þær þá hafðar í fjallinu upp af bænum og
srnalað heim til mjalta. — Man ég hvað mér þótti mikið koma til
bæjarhúsanna á Finnbogastöðum. Þar voru fleiri og reisulegri
hús samstæð en á nokkru öðru býli í sveitinni. Blöstu þau við
barnsaugum mínum úr Norðurfirði þegar kom spölkorn út fyrir
bæjarstæði okkar, oft böðuð í sólskini, björt og reisuleg á að líta. —
Nú var ég korninn þangað og átti að dveljast þar. — Og það
lengdist í smalavistinni, mátti heita að ég væri að mestu óslitið á
Finnbogastöðum næstu fjögur misserin. Þarna kynntist ég Þuríði
vel. Þau kynni áttu eftir að verða löng og góð. Þó ég væri ekki á
vegum Þuríðar og hennar fólks, var hún mér strax í upphafi veru
minnar þar einstaklega hlýleg og nærgætin.
Um haustið bættist það við að gæta fráfærnalambanna eftir að
þau kornu úr haustréttum af fjalli, að þau rásuðu ekki eða stælust
í burtu áður en þau voru rekin til slátrunar. Mjög var vossamt
þetta surnar og þó einkum um haustið, sem var afar slæmt. Urðu
hey því víða úti þetta haust vegna ótíðar. — Þá var gott að mæta
hlýlegu viðmóti hjá Þuríði minni og öðrum þegar maður kom
blautur og kaldur inn frá heyvinnu og haustverkum.
Næsta vetur var ég áfram á Finnbogastöðum að verulegu leyti.
127