Morgunblaðið - 28.08.2021, Blaðsíða 41

MENNING 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. ÁGÚST 2021
hefði villst inn í bandið. Þessi enski
séntilmaður (kvæntur sömu kon-
unni allar götur síðan 1964) hefði
verið meira sannfærandi sem hljóm-
sveitarstjórinn í fjórða áratugar
djassbandi en sem taktvélin í einni
villtustu rokksveit allra tíma. Og í
djassi byrjaði reyndar tónlistar-
áhuginn, nokkuð sem hann átti eftir
að nýta sér þegar Stones hófu að
endurskrifa reglubók rokksins.
Keith Richards leist reyndar ekk-
ert á Watts þegar hann var nýbyrj-
aður með sveitinni, fannst gaurinn
„frábær“ eins og hann skrifaði í
dagbókina sína árið 1963 en hann
gæti ekkert rokkað, bara svingað.
Og Watts hafði reyndar ekki hug-
mynd um hvað rokk var þegar hann
féllst á að taka að sér kjuðana í
Stones. En hann var snöggur að
læra og varð fljótlega ómissandi. Og
margslungnari en margur heldur,
hann var t.d. alla tíð rækilega inn-
viklaður í sviðs- og ímyndarhönnun
Stones og nýtti sér þar nám sitt í
grafískri hönnun.
Watts lést á sjúkrahúsi, um-
kringdur ástvinum. Í upphafi ágúst
var tilkynnt að hann þyrfti að
sleppa túr með Stones þar sem
hann væri að jafna sig eftir aðgerð.
Watts, Englendingurinn sem hann
var, stóðst auðvitað ekki mátið og
laumaði inn skraufþurri skrítlu: „Í
fyrsta skipti á ævinni er ég ekki
alveg í takti.“
Allir helstu rokktónlistarmenn
heims hafa nú vottað Watts virðingu
sína og Paul McCartney hlóð t.d. í
myndband. Roger Taylor, trommari
Duran Duran, kjarnar þetta vel
þegar hann segir: „Þegar við heyrð-
um Charlie spila þá skildum við að
það þarf aldrei að vera með
flugeldasýningar. Allt snerist um
grúvið, að þjónusta bandið og laga-
smíðarnar að sjálfsögðu.“
Það er ótrúlega flott sena í auka-
efni sem fylgir heimildarmyndinni
Stones in Exile, sem fjallar um upp-
tökurnar á því meistaraverki, ekki
bara besta plata Stones heldur ein
besta rokkplata allra tíma. Jagger
og Watts eru mættir í Stargroves-
setrið sem Jagger átti eitt sinn og í
Olympic-hljóðverið í London og
rifja upp gamla tíma. Þeir félagar
virðast eiga gott, hreint-og-beint
samband, samanbræddir í raun eftir
áratuga volk í bransanum. En ólíkir
eins og dagur og nótt. Jagger æðir
um allt, spenntur, og lætur gamm-
inn geisa. Watts gengur rólegur í
humátt á eftir þessum vini sínum,
kinkar góðlátlega kolli, og leiðréttir
hann kurteislega þegar þarf. Og
einu sinni horfir hann til okkar með
hálfbrosi þegar Jagger sér ekki til
og ranghvolfir augunum. Beittur,
kaldhæðinn og dásamlega yfir allan
vitleysisganginn hafinn. Ræðan er
silfur, þögnin er gull. Takturinn er
allt.
„Charlie er góður í kvöld“
Charlie Watts, trymbill
Rolling Stones í meira
en hálfa öld, lést í vik-
unni, áttatíu ára að
aldri. „Það var hann
sem gerði þetta allt
saman mögulegt,“
sagði Keith Richards
eitt sinn.
Hlédrægur Watts í viðtali.
»
Og Watts hafði
reyndar ekki hug-
mynd um hvað rokk var
þegar hann féllst á að
taka að sér kjuðana í
Stones
Léttir Watts með félögum sínum í rokksveitinni margfrægu, Rolling Stones.
Svellkaldur Watts við trommusettið á tónleikum með Rolling Stones.
Á asna Watts í heldur skrautlegri
myndatöku fyrir tónleikaplötuna
Get Yer Ya Ya’s Out.
TÓNLIST
Arnar Eggert Thoroddsen
arnareggert@arnareggert.is
Charlie er góður í kvöld,“ segir
auðheyranlega sáttur Mick
Jagger við salinn árið 1969,
rétt áður en hljómsveitin hans, The
Rolling Stones, leggur í „Honky
Tonk Women“. Þessi sjálfskipaða
fremsta rokksveit allra tíma var
ekki alveg komin á þann stað á
þessum tíma, en þokaðist í áttina að
því giska hratt. Ofsalega þétt orðin
og grúvið orðið allsvakalegt verður
að segjast. Þetta komment Jaggers
er á tónleikaplötunni Get Yer Ya-
Ya’s Out! (1970) og lög eins og
„Midnight Rambler“ og „Live with
Me“ færa heim sanninn um þessa
ánægjulegu þróun. Frábærir gít-
arar, þéttur bassi, stórkostlegur
forsöngvari og síðast en ekki síst
öruggur og taktfastur trymbill að
nafni Charlie Watts sem heldur öllu
saman. Þetta hrynhjarta sveit-
arinnar kvaddi þessa jarðvist í upp-
hafi vikunnar og syrgði rokkheimur
allur. Þarna hafði hann lamið húð-
irnar í rétt um sex ár en átti eftir að
gera það í rúm fimmtíu ár í viðbót!
Watts var ólíkur restinni af
hljómsveitinni. Helst að Bill Wyman
bassaleikari hafi deilt með honum
fálætinu og þessari tilfinnanlegu
fjarlægð við allt húllumhæið sem
fylgir rokklíferni. Svalur, dulúð-
ugur. Það var í raun eins og hann