Sjálfsbjörg - 01.07.1972, Side 10

r------------------------------------>
TOR-ALBERT HENNI,
FORMAÐUR LANDS-
SAMRANDS FATLAÐRA í
NOREGI:
F oreldrafræðsla
FRÆÐSLA, KYNNING,
HELGARNÁMSKEIÐ, RARNABÚÐIR,
SAMVINNA.
Að enduðum sjötta áratug þessarar ald-
ar fór það að renna upp fyrir okkur hér
í Noregi, að fötluð börn áttu við ýmiss
konar vanrækslu að búa. Áhugi yfirvald-
anna beindist nær eingöngu að venjulegri
skólagöngu þeirra frá og með sjö ára aldri,
en raunverulega varð barnið eða ungling-
urinn fyrst þjóðfélagslegt vandamál um
18 ára aldurinn, þegar meta skyldi, hvort
hann væri fær um að taka þátt í venju-
legu atvinnulífi, eða þarfnaðist örorkulíf-
eyris. Landssambandi fatlaðra í Noregi
hefur lengi verið ljóst, að eitthvað sér-
stakt þarf að gera fyrir þau börn, sem
minnsta hreyfigetu hafa, og hafa skólar
verið reistir að öllu sniðnir við þeirra
hæfi.
Árið 1967 skipulagði Landssambandið
í fyrsta skipti sumarbúðir fyrir foreldra
fatlaðra barna, og voru sérstakar búðir
fyrir börnin. Það lá í hlutarins eðli, að
sambandið vildi engum mismuna, svo að
foreldrum allavega fatlaðra barna var boð-
ið saman. Þetta var upphaflega nokkurs-
konar tilraunafræðslustofnun, þar sem for-
eldrarnir voru fræddir um réttindi sín og
skyldur. Haldnir voru fyrirlestrar um mis-
munandi og ólík fyrirbrigði fötlunar. Rætt
var um fæðingu vanskapaðra barna, eða
það augnablik, þegar foreldrar uppgötva,
að barn þeirra er fatlað með einhverjum
hætti. Skýrð voru réttindi, þegar um var
að ræða greiðslur ríkis og annarra opin-
berra aðila, og upplýsingar veittar um
dagheimili og leikvelli. Sýndar voru ýmsar
aðferðir við að þjálfa börnin, aðferðir, sem
foreldrarnir sjálfir gátu hagnýtt sér, til
dæmis talkennsla. Einnig var foreldrun-
um hjálpað til að glöggva sig á aðstæð-
um, þegar fatlað barn fer að sækja skóla
10 SJÁLFSBJÖRG