Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2013, Blaðsíða 40

40 – Sjómannablaðið Víkingur
Callao til San Fernando á Trinidad var
liðlega viku sigling. Komið var til Trini-
dad upp úr miðnætti. Eftir að búið var
að dæla út ballest hófst lestun undir há-
degi. Þá fór Sigurður 1. stýrimaður með
umboðsmanninum í land og til læknis.
Hann hafði haft óþægindi sem rekja
mátti til botnlangans undanfarnar vikur
og versnað verulega á leiðinni frá Perú.
Læknirinn í Trinidad kvað upp úr með
að of áhættusamt væri fyrir hann að fara
með skipinu yfir Atlantshafið til Eng-
lands og yrði hann að leggjast á sjúkra-
hús í Trinidad og láta taka botnlangann.
Ekki var annað hægt en að hlíta þeim
úrskurði.
Þannig háttaði til í höfninni í San
Fernando að við undirmenn og gestir
urðum að fara með bát frá útsíðunni
milli skips og lands, en yfirmenn máttu
fara eftir landganginum á bryggjuna þar
sem þeir gátu tekið bíl. Um kvöldmatar-
leytið sáu þeir sem voru á dekki óvænta
sjón. Stórum árabáti var róið upp að
skipshliðinni og reru sex fílefldir svert-
ingjar en hinn sjöundi sat í skut og
stýrði. Á miðþóftunni sat glæsilega búin
kona, sannkölluð hefðarfrú. Þegar báts-
verjar höfðu lagt að reis hún á fætur,
heilsaði á íslensku og spurði eftir „kapt-
eininum“. Þarna var komin engin önnur
en höfðingskvinnan Ása Guðmundsdótt-
ir Wright. Gunnar skipstjóri var ekki um
borð, en eftir að Sigurður kom aftur frá
lækninum, þar sem ákveðið var að hann
færi ekki áfram með skipinu, varð skip-
stjórinn að fara með umboðsmanni til að
gera ráðstafanir vegna breytinga sem úr-
skurður læknisins hafði í för með sér.
Sigurður tók að sér hlutverk gestgjafa og
bauð Ásu í sína íbúð ásamt nokkrum af
yfirmönnum skipsins. Þar sat Ása fram
eftir kvöldi og hafði mjög gaman af að
ræða við landa sína og fá fréttir frá Ís-
landi. Þá framreiddi skipsþernan léttar
veitingar fyrir viðstadda.
Ástæða þess að Ása var þarna komin
var sú að hún átti skyldmenni um borð
og frétti þess vegna að því að við værum
væntanlegir. Pétur Vatnar Hafsteinsson,
3. vélstjóri, var frændi hennar og hann
fékk skeyti frá móður sinni um að hann
yrði að hafa samband við Ásu frænku
sína. Af þeirri ástæðu var Ása mætt með
svo mikinn mannskap, en í bátnum var
heilmikill farangur sem hún þurfti að
senda heim til Íslands. Í samræðum við
Ásu kom Sigurður því að, að hann færi
ekki áfram með skipinu, heldur yrði eftir
og færi á spítala. Kom þá stjórnsemi
hennar strax í ljós. Vildi hún fá að vita á
hvaða spítala hann ætti að fara og spurði
svo hvort ekki væri sími um borð. Síðan
hringdi hún í vinkonu sína sem átti og
rak spítala. Þá kom í ljós að búið var að
panta pláss fyrir Sigurð á einmitt þeim
spítala og lokaorð samtalsins urðu: „Þú
hugsar vel um hann og þegar hann er
orðinn frískur kemur þú með hann til
mín.“ Ása náði hins vegar ekki að hitta
Gunnar skipstjóra. Frágangur á nauðsyn-
legum breytingum reyndist tímafrekari
en áætlað var, og þá einkum að fá heim-
ild til að sigla með aðeins tvo stýrimenn
yfir Atlantshafið.
Frá Trinidad var haldið áleiðis til
Avonmouth á vesturströnd Englands. Á
þeirri leið gerðist sá hryggilegi atburður
að einn skipsfélaga okkar veiktist og lést
skömmu síðar. Franskur læknir af
sjúkraskipi kom um borð til okkar og
gerði hvað hann gat til að bjarga lífi hans
en allt kom fyrir ekki.
Avonmouth er, eða var að minnsta
kosti á þessum tíma, olíuhöfn í næsta
nágrenni hinnar fornfrægu siglingaborgar
Bristol. Þangað komum við síðdegis hinn
25. janúar 1965. Þegar lóðsbáturinn
renndi upp að skipshliðinni kallaði einn
bátsverja til okkar og spurði hvort við
hefðum séð blöðin. Það höfðum við vita-
skuld ekki gert og kastaði hann þá
blaðabunka upp á dekkið. Í öllum blöð-
unum var sama forsíðufrétt, með stóru
letri: Kempan Winston Churchill hafði
látist daginn áður, 91 árs að aldri.
Í Avonmouth og Bristol bar fátt til tíð-
inda og er mér það minnisstæðast að
daginn áður við létum aftur í haf sátum
við nokkrir félagar á krá í Bristol. Þar
fylgdumst við með útför Churchills í
beinni útsendingu í sjónvarpi. Enginn
okkar hafði áður séð beina sjónvarpsút-
sendingu, sumir jafnvel ekki sjónvarp,
og þóttu okkur þetta undur og stór-
merki. Ekki áttuðum við okkur hins veg-
ar á því að þarna var ekki aðeins verið
að sýna útför Churchills, heldur í raun-
inni þess sem eftir var af breska heims-
veldinu.
Heim á leið
Í Avonmouth kom Ríkharð Jónsson skip-
stjóri úr fríi og tók aftur við skipstjórn-
inni og Gunnar við stöðu 1. stýrimanns.
Eftir brottför frá Avonmouth var siglt
sem leið lá til Aruba og þar kom Sigurð-
ur stýrimaður aftur um borð og var sem
farþegi með skipinu heim, hress og end-
urnærður eftir veruna á Trinidad og
Aruba, en þar dvaldi hann síðustu 3 vik-
urnar á meðan hann beið komu okkar.
Í Aruba lestuðum við þotueldsneyti
fyrir bandaríska varnarliðið á Íslandi og
héldum síðan áleiðis heim. Til Hafnar-
fjarðar komum við um miðjan mars eftir
liðlega þriggja og hálfsmánaðar útivist.
Þar lauk þessari eftirminnilegu og við-
burðaríku ferð.
Höfundur þakkar Sigurði Hallgrímssyni
ómetanlega aðstoð við samantekt þessarar
greinar.
Hamrafell, stærsta skip íslenska flotans, fyrr og síðar.