Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Síða 66

VAKA 2. árg. . Jan.-marz 1939
á brott. Allar hreyfingar hennar
höfðu verið mjúkar og engan há-
vaða vakið. Á jafn hljóðlátan hátt
afklæddi hún sig inni í hliðar-
herberginu, þvoði andlit sitt og
hreinsaði munninn. Síðan lagðist
hún til svefns við hlið sonar síns.
Barnið vaknaði ekki, heldur losaði
aðeins svefninn. Hún lá lengi vak-
andi við hlið þess og hlýddi á
reglubundinn andardrátt þess. En
innan skamms hvarf athygli
hennar frá því og hún hlustaði
eftir hverju einasta hljóði innan
úr hinu herberginu. Langa stund
heyrði hún aðeins skrjáfið í penn-
anum. Svo heyrði hún opnaða
skúffu, eitthvað datt á gólfið og
því næst heyrði hún gremjulega
upphrópun á máli, sem hún ekki
skildi. — Svo leið langur tími,
hversu langur vissi hún ekki, en
hún var sannfærð um, að komið
væri undir dögun.
Þá heyrði hún hann stynja
þungan, rísa á fætur og ganga að
rúminu. Svo varð nokkurra mín-
útna alger þögn. Hún hlustaði full
eftirvæntingar. Mundi hann kalla
á hana nú? En hún heyrði hann
teygja úr sér í brakandi rúminu,
útskornu trérúmi, sem verið hafði
í eigu tveggja kynslóða. Hann
andvarpaði aftur. Svo varð allt
hljótt. Hann svaf. Konan unga
hvíldi við hlið sonar síns eins og
hún hafði gert síðustu sjö árin.
Næsta morgun fór hún að venju
einni klukkustund fyrr á fætur en
aðrir á heimilinu. Hún bar olíu
í hár sitt og greiddi það slétt aftur
frá enninu. Þegar því var lokið,
64
heyrðist hóstað við dyrnar. Þar
var á ferð vinnukona með heitt
vatn í könnu. Hún tók við könn-
unni og þvoði sér um andlit og
armleggi úr heitu vatninu. Síðan
lauk hún við að klæða sig.
Að því búnu lagði hún leið sína
til eldhússins og leit eftir, hvort
vinnukonurnar sinntu þar ekki
sínum skyldustörfum. „Við mat-
reiðum saltaðan kjúkling til
morgunverðar," sagði hún við
roskna vinnukonu, sem hafði á
höndum yfirumsjón í eldhúsinu.
„Svo skal verða,“ svaraði hún.
„En er ekki eitthvert fleira góð-
gæti, sem á að matreiða handa
unga herranum?"
„Honum þykir betri rauður
baunaostur en hvítur ostur með
pipar. Við skulum þessvegna bera
fram rauða baunaostinn,“ svaraði
konan unga. •
í sama bili kom gamla vinnu-
konan, sem daginn áður hafði
staðið bak við stól húsmóður
sinnar gömlu. Hún bar tvö hrein
handklæði, rautt sápustykki og
tinskál með heitu vatni. í fylgd
með henni var ein af eldhússtúlk-
unum og bar hún tekönnu með
nýtilbúnu tei. „Eigum við að fara
nú, unga frú?“ spurði vinnukon-
an gamla.
„Já, Wang Ma,“ svaraði unga
frúin og gekk á undan þeim að
dyrunum á svefnherbergi tengda-
móður sinnar. Þegar þangað var
komið, ræskti hún sig lítið eitt.
„Kom inn!‘“ kallaði gamla frúin
— og þær gengu inn.
„Móðir mín, ég vona að þú hafir