Borgfirðingabók - 01.12.2004, Síða 72

70
Borgfirdingabók 2004
Góðan daginn - hér er ég - sjáðu mig. Veiðiköttur vígalegur - of
langt mál að skýra frá því öllu. Hann hafði fyrir sið að reyna að
sýna húsbændum veiði sína. Það reyndist honum dálítið erfitt
þegar hann veiddi stóru öndina á Hvanneyrarengjunum hérna
um vorið, en hafðist þó. Heimilissamfélaginu bættist smáhvolp-
ur þegar Gervi var nokkuð við aldur og leit hann þetta smá-
kvikindi með blendnum svip. Kópur litli taldi sig hafa fundið
leikfélaga - vildi elta á honum skottið. Hlaut að launum þunga
löðrunga svo hann kútveltist. Klónum þó ekki beitt. Ef aðvíf-
andi komu ókunnir hundar og vildu sýna Kóp yfirgang gekk
Gervi fram fyrir skjöldu vígalegur og ógnandi - lét þessa flæk-
inga vita með hvæsi og klóm að þennan hvolp skyldu þeir al-
deilis láta í friði. Hann sæi sjálfur um uppeldi hans. Síðar deil-
du þeir Kópur sama bóli. Að báðum gengnum hvíla þeir hlið
við hlið í garðinum mínum. Barnabörnin sungu yfir moldum
þeirra á íslensku og dönsku og lögðu blóm á leiðin.
Frásagnir úr eldri ritum
Mýbitið við Skorradalsvatn
Við neðri enda Skorradalsvatns er mýbit mikið. Áður var
þetta ekki svo; þá var mývargurinn allur við innri enda vatns-
ins. Þótti að því mikið mein, og fengu því Fram-Skorrdælir
kunnáttumann einn til þess að losa sig við mýið. Hann kom
því öllu fyrir í eski einu og sagði, að fara skyldi með það upp
á Miðfitjar á Skarðsheiði og þar skyldi mýinu sleppt. Var
fenginn strákur einn til þessarar farar, en ekki var honum
sagt, hvað í eskinu var. En þegar hann var kominn niður í
dalinn, greip hann forvitni svo mikil, að hann opnaði eskið
og gaus þá mýið upp úr því, og síðan hefir það verið þar við
vatnsósinn og þykir hinn mesti ófögnuður, sem von er til
(Sögn Asgeirs Sigurðssonar á Reykjum í Lundarreykjadal)
Raubskinna IV. hefti 1940, bls. 113.