Borgfirðingabók - 01.12.2004, Blaðsíða 110

108
Borgfirdingabók 2004
koma öskuvondan í leikskólann og hrista strákinn sinn og
skamma bara af því að hann vildi ekki hætta í miðjum leik og
klæddi sig pínulítið vitlaust í gallann. Svoleiðis pabbar voru
verri en enginn pabbi. Af hverju gat Guð ekki bara tekið pabba
bans Odda? Vildi guð þá bara taka þá góðu. Kannski hafði
hann vantað góðan pabba til að passa litlu englabörnin.
Hann skildi þetta ekki. Ekki ennþá. Kannski seinna. Bráðum
hættir hann í leikskólanum og byrjar í alvöru skólanum. Þá
verður hann orðinn eldri og vitrari og skilur meira. Samt ekki
allt. Hann er ekki viss um að Halla systir skilji þetta með pabba.
Hann hefur meira að segja heyrt ömmu segja: „Nei, maður skil-
ur þetta ekki.“ Og svo bætti hún við: „Við eigum líklega ekki að
skilja allt.“ Það finnst honum skrítið. Hann vill skilja allt.
En þó að amma skilji kannski ekki allt þá kann hún ýmislegt.
Hún kann svo margar sögur. Það er gott að hlusta á sögu til
þess að losna við leiðinlegar hugsanir. Hún var til dæmis nýbú-
in að segja honum alveg sanna sögu úr sveitinni í gamla daga.
Hann ætlar að hugsa dálítið um þá sögu núna. Vita hvort hann
man hana. Mamma segir að hann eigi að læra sögurnar hjá
ömmu. Þá geti hann sagt börnunum sínum þær seinna. En það
er svo langt þangað til hann verður fullorðinn. Svo lengi getur
enginn munað sögu.
En núna man hann þessa sögu vel. Hann skilur samt ekki al-
veg hvers vegna stelpunni í sögunni var svona illa við hafrana.
Hann hefur séð hafra í húsdýragarðinum og þeir eru ekkert
ljótir og áreiðanlega ekki vondir. En sagan er svona:
Það var kalt í bænum. Uti var snjór og hríðarmugga. Hrísl-
urnar í garðinum voru næstum komnar á kaf. „Það tók því að
vera að hola þessum ræksnum hér niður. Nær að leyfa þeim að
vera úti í skógi. Þær drepast allar í vetur.“ Þetta hafði stelpan í
sveitinni heyrt Kalla segja um daginn. Hún vildi að þær lifðu og
yrðu grænar aftur. Það hafði pabbi hennar sagt. Það hlaut að
vera satt fýrst hann sagði það.
Hún hafði líka heyrt Kalla segja að stóri hafurinn með síða
skeggið væri hann Grímur gamli endurborinn. Henni hafði
aldrei geðjast vel að Grími og alltaf verið hrædd við hafurinn
og fannst þetta trúlegt, en frændur hennar gerðu grín að
henni.
Hún var að skæla. Henni var kalt og henni leiddist. Allir