Borgfirðingabók - 01.12.2004, Síða 113

Borgfirdingabók 2004
111
sjá dýr éta önnur dýr. Hann þekkir heldur ekki svo mörg dýr.
Samt nokkur. Það eru alltaf dýr í leikskólanum, þau hafa hæn-
ur og kanínur og fiska í búri. En þessi dýr éta ekki hvert ann-
að.
Sjálfur á hann kisu. Hún mundi líklega vilja éta fugl ef hún
fengi að vera nógu lengi úti, en hann má ekki hleypa henni út.
Amma kann líka kisusögur, sumar alveg sannar. Þau áttu kisu
þegar pabbi hans var lítill strákur í sveitinni sinni. Um þá kisu
hafði amma skrifað sögu. Amma hafði líka sagt honum sögu af
kisu í sinni eigin sveit þegar hún sjálf var lítil. Það hlaut að vera
óralangt síðan. Sjálfur hafði drengurinn aldrei átt neina sveit
að fara í og það þótti honum stundum leiðinlegt. Það hlaut að
vera gaman að eiga sveit og kannski líka afa og ömmu í sveit-
inni eins og amma hans hafði átt í gamla daga. Og pabbi hafði
átt sína sveit.
I sveitinni hennar ömrnu þegar hún var lítil var kisan sem
amma sagði honum frá. Hún var orðin dálítið gömul og engin
sérstök kelukisa eins og litla kisan hans. Samt var hún góð.
Hún var oftast inni í bæ og fannst best að liggja á púöa sem var
ofan á ábreiðunni í rúminu í suðurstofu. Afi (þ. e. afi hennar
ömmu) lagði sig stundum í þetta rúm þegar hann kom inn á
daginn. Annars fékk kisa að vera þar. Þá lá hún og malaði svo
hátt að það heyrðist um allt. Henni fannst gott að láta strjúka
sér og var hlý og mjúk. En hún vildi ekki láta toga í skottið á sér
og var vaxin upp úr því að leika sér við krakkana. Henni þótti
víst bara vænt um eina manneskju og það var amma ömmu
hans. Amma ömmu! Sú hlaut að hafa verið gömul. Það var líka
hún sem hafði sagt ömmu hans allar sögurnar sem hún kunni.
I sveitinni í eldgamla daga voru stórar þúfur í túninu. Þær
voru svo stórar að það var hægt að fela sig í lautunum á milli
þeirra. Krakkarnir á bænum fóru stundum í feluleik út og nið-
ur á túninu milli stóru þúfnanna. Það var samt betra að láta
finna sig áður en skyggja tók. Þúfurnar voru nefnilega rétt hjá
Ysthúsunum, geitakofanum þar sem geiturnar voru hafðar á
sumrin. Og í þessum kofa var draugur. Það vissu allir þó að
enginn hefði séð hann. I þessum kofa hafði vinnumaður skor-
ið sig á háls. Það fór alltaf hrollur um krakkana þegar þau rifj-
uðu þetta upp, en það gerðu þau aldrei nema um hábjartan
sumardag.