Borgfirðingabók - 01.12.2004, Page 115

Borgfi rdi nga bók 2004
113
Með sláttuvélina fór afl sjálfur eða synir hans. Hún var hættu-
leg. A henni var flugbeittur ljár sem sló grasið niður við jörð
svo að það lagðist í fallega þráðbeina múga. Þessi ljár sló hvað
sem fyrir honum varð. Og það fékk kisa nú að reyna.
Amma hans og hinir krakkarnir á bænum voru nýkomin út
á hlað og ætluðu einmitt að fara að sækja sér hrífur þegar þau
sáu kisu koma hlaupandi heim túnið og skjótast upp tröppurn-
ar. Þetta voru háar, steyptar tröppur, en kisa var nú ekki í vand-
ræðum með að stökkvar upp þær. En núna stökk hún svo ein-
kennilega, eins og hún gæti ekki notað allar lappirnar. Rétt á
eftir henni kom svo frændi þeirra, sá sem hafði verið á sláttu-
vélinni. Hann var líka eitthvað svo skrítinn á svipinn. Eins og
hann væri reiður.
„Hafxð þið séð kattarafmánina?"
,Já, hún fór inn.“
„Hún stökk fyrir sláttuvélina. Mér sýndist hún lenda fýrir
ljánum. En hún hljóp samt burt.“
„Hún fór inn,“ endurtaka krakkarnir.
Hinn bróðirinn er líka kominn og þeir fínna blóð á tröpp-
unum og inni í bæjardyrum. Þeir rekja slóðina.
,Ætli hún hafi ekki farið inn til mömmu,“ segja bræðurnir.
En kisa hafði ekki farið inn til ömmu hennar ömmu, sem þó
var besti vinur hennar. Þau röktu slóð hennar inn bæjargöng-
in, en hún hafði ekki farið alla leið inn í eldhús til ömmu. Nei,
hún vildi vera ein. Hún hafði farið upp rimlastigann upp á háa-
loftið þar sem amma geymdi búrkistuna sína og ýmislegt dót. I
fýrstu var því ekki trúað að kisa hefði komist upp þennan
vonda stiga á þremur löppum, en uppi á skörinni var líka blóð
og slóðin var rakin áfram. I dimmasta skotinu á dimma loftinu
fannst loks kisa. Þar lá hún og sleikti á sér löppina. Hún hvæsti
örlítið þegar bræðurnir tóku hana, en svo var eins og hún sætti
sig við örlög sín.
Sólin skein á töðuflekkina og fólkið hamaðist að snúa hey-
inu og sumt náðist inn í hlöðu um kvöldið. Samt voru allir
daprir þennan dag.
Litli drengurinn situr með litlu kisu sína í fanginu og held-
ur fast utan um hana. Hún skal ekki lenda fyrir neinni vél.
Hann strýkur blíðlega um loppurnar á henni, hverja á fætur
annarn.