Borgfirðingabók - 01.12.2004, Síða 150

148
Borgfirdingabók 2004
leiksviðið 1952 með Ævintjri á göngujör eftir Hostrup, þar sem
ungir og góðir söng og leikkraftar félagsins skiluðu frábærri
sýningu. Þar lék Freyja Helenu konu Kranz kammerráðs með
tilþrifum.
I leikstarfinu var Freyja vakin og sofin, hún var með í nær öll-
um sýningum og oftar en ekki voru henni fengin þau hlutverk
sem stærri voru og vandasamari, Spyrli er sérstaklega í minni
glæsileg túlkun hennar á tveimur persónum, Sígaunakerling-
unni Núrí í Þrír skálkar og Pálínu Ægis í Deleríum Búbónis og
hægt er að nefna fleiri stór og vandasöm hlutverk sem hún lék.
Því þótti liggja beint við að spyrja Freyju hvaða hlutverk henni
væri hugstæðast af öllum þessum grúa. Hún hikaði ekki, en
svaraði strax:
„Þad er Núrí. Strax þegar ég las leikritid fann ég sterkan samhljóm
vit) hana og mérfinnst að ég hafi komib persónunni vel til skila. Ekki
spillti að leikstjórinn, Ingibjörg Steinsdóttir, studdi okkur og leiðbeindi
frábœrlega vel. Þá skeði pað einu sinni, er sjning átti að vera að kvöl-
di, að ég lá fárveik með ncerri fjörutíu stiga hita, en Jyrir lágu pant-
anir í ncerri fullt hús og var margt af þvífólki komið langt að, svo að
ekki þótti gott að sjningin félli niður. Eg ákvað þrátt fyrir mótmæli
fjölskyldunnar að sinna mínu hlutverki. Eggert lœknir kom og spraut-
aði mig með morfíni eða einhverju pess konar og sjningin gekk eins og
best var á kosið, en það mátti vinda hverja spjör af mér, er ég kom heim
að henni lokinni. “
Þá var borin upp spurningin, hver eða hverjir væru henni
minnisstæðastir af öllum þeim fjölda leikenda, sem hún hefur
leikið með.
„Ætli pað séu ekki herrarnir sem oftast léku á móti mér, Ásbjörn
Jónsson, Marinó Sigurðsson, bakari, ogÞórður Magnússon. Þeirvoru
allir mjög snjallir leikarar og nœrvera þeirra var notaleg og gaf ró og
styrk, þegar á sviðið var komið. Annars er erfitt dð nefna einstaklinga,
því að allt það ágæta fólk sem með mér var var Ijúft og elskulegt og
lagði sigfram, en til þess að kvenþjóðin gleymist ekki alveg, er skylt að
minnast á hana Eyju, Ragneyju Eggertsdóttur, sem árum saman var
hvíslari á sjningum. Það var mikið öryggi fólgið í þvi að vita hana,
rólega og örugga, íþeim stól. Þá má ekki gleyma tveimur mönnum sem
bœði voru höfundar leikrita, sem sjnd voru og tóku þátt í sjningum
með okkur, Hilmi Jóhannessyni og Jónasi Árnasyni. Það voru menn
sem gaman var að kynnast og starfa með. “