Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1975, Blaðsíða 28

26
þetta hafði að minnsta kosti þann kost, að þær komu til almennings
í sama búingi og menn höfðu upphaflega kynnzt þeim, eins og börn
og unglingar höfðu lært að syngja þau — eins og þau höfSu allt frá
barnsaldri fólks um land allt fundiS hljómgrunn í hjörtunum, snert
þar viSkvæma strengi, og gerSu þaS \áfram. Um þetta gœti ég nefnt
mörg dœmi, en nefni aSeins eitt, sem mér hefir allt af veriS minnis-
stœtt, vegna einnar setningar, sem mikiS felst í. Þetta var í bréfi frá
konu norSur í landi:
„Þegar ég tek IjóS föSur ySar mér í hönd, langar mig alltaf til
þess aS fara aS syngja.“
Konan átti vafalaust viS söngljóS föSur míns, bæSi frumsamin og
þýdd.
Vart held ég, að ég verði talinn hafa valið ljóðaþýðingar af
ósmekkvísi í fyrrnefnd tvö bindi, sem ég gaf út, því að við lauslegan
samanburð, sem ég gerði mér til gamans, sá ég, að af ljóðaþýðing-
uniun í úrvali Hannesar Péturssonar eru hartnær þrjár af hverjum
fjórum í útgáfusafni mínu.
Læt ég svo útrætt um þetta, en geri mér vel ljóst, að öllu má að
finna, og mun ekki kippa mér upp við aðfinnslur, eigi þær eftir að
koma fram svona „siðla dags“.
III.
Ég vil, og ekki alveg að ástæðulausu rifja upp forsögu þess, að ég
hafði upplag Ljóðaþýðinganna jafnstórt og reyndin varð. I stuttu máli:
Ég taldi öruggt, að svo stórt upplag myndi seljast upp, þótt það gæti
tekið mörg ár. Mér var, er ég réðst í þetta kunnugt um, að stærð upp-
lags ljóðmælanna 1910 (3. útg.) var 4000, því að 1923 samdi ég
við Sigurð Kristjánsson, útgefanda ljóðmælanna, fyrir mína hönd og
systkina minna, um nýja útgáfu sem kom svo út árið eftir (1924).
Viðræðustund okkar Sigurðar hefir alla tíð verið mér minnisstæð,
sökum þess hve ánægjulegt það var að spjalla við þennan gagnmerka,
þjóðkunna öðlingsmann, og meðal margra kosta hans var, hve orð-
heppinn og hnyttinn hann var. Drep ég á það til gamans, að spjall
okkar var minnst um útgáfuna, og var raunar mest um heimsstyrjöld-
ina (1914-1918), Þjóðverja og Hund-Tyrkjann. „Hver skyldi hafa
trúað því“, sagði Sigurður á gólfgöngu, eftir að hafa látið dæluna
ganga um stund, „að föðurland Lúters skyldi ganga í bandalag við