Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1975, Qupperneq 63

61
Það verður að líta svo á, að útgáfunefndinni hafi verið skylt að
virða svo mikils verk þeirra höfunda, sem hún valdi sálma eftir, að
birta þá eins og höfundarnir gengu frá þeim. Það er eðlilegt og sjálf-
sagt, að höfundar geri þær kröfur, að verk þeirra séu eigi birt án leyfis
þeirra, né að þeim sé breytt á nokkurn hátt. Hafi verið ástæður til
þess að gera einhverjar breytingar, bar að sjálfsögðu að ræða það við
höfundana, þvi að þeir einir hafa rétt til ákvörðunar um slíkt og
mundu einnig vafalaust hafa kosið að gera breytingarnar sjálfir, ef
þeir annars hefðu fallist á það, að nokkurra breytinga væri þörf.
Um verk látinna manna er eg, sem þessar línur rita, þeirrar skoð-
unar, að það sé með öllu óheimilt og óforsvaranlegt, að gera á þeim
nokkrar breytingar. Að taka sér fyrir hendur að hreyta verkum þeirra,
sem látnir eru, og verkum lifandi höfunda í óleyfi þeirra, ber vott mn
virðingarleysi, sem verður að átelja og má ekki þola.
Það er mjög leitt, að svo skuli hafa tekist til um útgáfu þessa
viðbætis, og úr því verður að bæta. Höfundum tekur sárt til þess er
verk þeirra eru afbökuð, og eins niðjum þeirra skálda, sem látin eru.
Mér þykir rétt að geta þess, að í þennan viðbæti hafa verið teknir
nokkrir sálmar eftir föður minn, frumsamdir og þýddir. Bókin hefst á
lofsöngnum „Guð hæst í hæð“, og hefir í engu verið hróflað við hon-
um“, en aftur hefir þótt ástæða til að breyta þýðingunni á sálminum
„Dvel hjá oss, er dagur hnígur“, eftir Ingemann, í þýð. föður míns
og verð eg að átelja það. Tel eg, að þýðingunni sé mjög spillt með
breytingunum. Er það í rauninni alveg furðulegt, að íslenzkum
menntamönnum skuli geta dottið í hug, að menn láti sér slikt fram-
ferði lynda, en því miður hefir látnum höfundum hér á landi verið
sýnt slikt virðingarleysi áður, en verður væntanlega ekki þolað fram-
ar. Mér, og sjálfsagt mörgum öðrum, sem finna hjá sér köllun til
andmæla vegna þessarar framkomu nefndarinnar, eða þeirra í henni,
sem breytingarnar hafa gert, er óljúft um þetta að ræða, en eg tel mér
skylt að finna að þessu opinberlega. Hinsvegar er eg þeirrar skoðunar,
að æskilegt væri, að um þetta mál væri skrifað æsingalaust, og unnið
að því af velvild og góðum hug, að bókin verði gefin út á ný, með
öllum sálmunum í þeim búningi, sem höfundarnir sjálfir völdu þeim.
Verði það ofan á, að horfið verði að þessu ráði, vildi eg benda á, að
til er margt fagurra trúarljóða, einkum þýddra, sem mundu sóma sér
vel í viðbætinum, og mætti þá að skaðlausu fella burt sumt af þvi,
sem slæðst hefir með í þessa misheppnuðu útgáfu.