Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Qupperneq 17

Við leggjum bílunum í dældina við
Núpafoss, rétt fyrir kl. 8. Hann er enn
þokufullur, og deyfð og drungi yfir
manni.
Ég set saman með dræmingi, róla vfir
brúna og upp á efri snösina. Hnýti Night
Hawk, tvíkrækju nr. 2, á og kasta nokkr-
um sinnum, af smárri list en stórri leti.
Slíið er jafnvel meira en í gær. Tví-
krækjan fyllist strax af því, og það slæst
illa af. Það er ekkert farið að fúna ennþá,
enda ekki orðið svo áliðið sumarsins.
Hann er að byrja að létta til. Ég leysi
tvíkrækjuna af, finnst hún bæði of stór
og slífiskin, hnýti á Blue Charm nr. 3,
einkrækju, og færi mig niður á neðri
snösina, á eftir veiðifélaganum.
Það rofar nú ögn til og sér til sólar
andartak. Geislinn er á méti straumi og
andstyggðar slírekið sést enn betur en
áður. Ég slæmi flugunni letilega út í,
áhugalaus og annars hugar.
En hvað var þetta? Hreyfing, glampi
út í ánni? Doðinn þurrkast af mér, línan
flýgur út, en engrar hreyfingar verður
vart aftur.
I þriðja kasti dettur flugan út á mitt
straumbandið. Gamla línan mín er fram-
gild og þung, það er búið að slíta af
henni það grennsta, og hún sekkur fljótt.
Hún svifar undan, en — þá er eins og þrif-
ið sé í, þéttingsfast.
Ekkert er að sjá, en mér finnst það
vera fiskur. Nei, það er slí. Já, ég sé
slíflygsuna, hún togar í, dregur niður og
undan straumnum. Dauður þungi.
En nú er eins og allt stöðvist á rekinu,
og töluvert ofar og fjær — einum 10—20
metrum — stekkur lax. Það glampar á
hann í sólargeislanum úr vaxandi skýja-
rofinu, og hann þurrkar sig hátt upp úr
vatn'nu, og hjartað hoppar í brjóstinu.
Hann er á!
En hjartað sígur samstundis aftur, því
slídræsan heldur stórum bug á línunni
niðri í vatninu. Þetta sýnist vonlaust.
Og aftur stekkur hann. Vænn lax, fal-
legur fiskur. „Hann er tapaður þessi“,
hrópa ég til félaganna, og kennir örvænt-
ingar í rómnum. „Þetta bölvað slí“. Þeir
malda í móinn, í huggunar-tóni.
Hvort hann stökk einu sinni eða tvisv-
ar enn, man ég ekki. En jafnoft hoppaði
í mér hjartað, og ég geri mig mjúkan í
hnjáliðunum í hvert skipti, svo að ekki
komi hnykkur. Og enn tollir hann á.
Nú er togast á góða stund. Togast á við
sameiginlegan andstæðing, slíflygsuna,
sem smám saman stækkar og þyngist af
því sem hleðst utan á hana. Við streit-
umst á móti henni báðir, laxinn og ég,
hvor á sínum enda, og verðum hvor ann-
ars lítið varir. Ég hef ekkert beint sam-
band við jöfur vatnanna. Hér er óþarf-
ur og illa séður milliliður.
En nú verður breyting á. Laxinn slær
undan. Honum er líklega farið að leið-
ast þófið og hyggur á önnur ráð.
Skammt fyrir neðan veiðistað þennan
þrengist farvegur árinnar nokkuð og
þar steypist hún fram af brún með hratt-
vaxandi straumhraða og myndar foss,
ekki ýkja háan, en vatnsmikinn og hvít-
fyssandi. Yfir fossinn liggur brú, sú er
áður var nefnd.
Veiðimenn reyna hér að forða því í
lengstu lög, að laxinn fari fram af foss-
brúninni; því að í mörgum tilvikum er
sá fiskur tapaður, sem fram af fer. F.nda
trúa sumir því, að laxinn þarna viti all-
Veiðimaðurinn
7