Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Qupperneq 30

verið þitt eigið hugarfóstur, til orðið
vegna sagnanna um útburðinn.
— Þeir um það, en þetta er mér eins
raunverulegt og annað, sem fyrir augu
mín hefur borið fyrr og síðar í daglegu
lífi, og hvorki mér sjálfum né öðrum
dettur í hug að rengja.
Hjá Sesselíusi.
— Var þinni dulrænu reynslu þá alveg
lokið með þessu, eða hefurðu frá meiru
að segja?
— Það sem fyrir mig bar í bernsku,
nægði til þess, að ég hef alltaf haft áhuga
fyrir dulrænum efnum. Ég hef verið
lengi í Sálarrannsóknafélaginu og lesið
mikið um andleg mál. Og sitthvað hef-
ur gerzt í lífi mínu, sem tæplega verður
skýrt á fullnægjandi hátt með rökum
ef nishyggj unnar.
Eins og ég sagði áður fékk ég tauga-
veikina 14 ára gamall og hef alltaf verið
bilaður í fæti síðan. Ég náði mér þó nokk-
uð um tíma og var meira að segja í glímu-
félagi um árabil. En svo varð ég að hætta,
og árið 1938 var svo komið, að ég var um
það bil að leggjast í rúmið.
Síðustu 30 árin, eða nálægt því, hefur
Friðrik Björnsson verið heimilislæknir
minn. Hann vissi hvað mér leið og ætl-
unin var að ég yrði rannsakaður og tekn-
ar af mér myndir, en það drógst nokk-
uð, eins og gengur. En ekki var það
Friðrik að kenna. Um sama leyti bendir
einhver mér á að tala við Sesselíus Sæ-
mundarson og vita hvort hann geti ekki
sagt mér eitthvað um, hvað að mér sé. Ég
féllst á að reyna þetta, taldi það mundi
ekki saka, enda yrði rannsóknin fram-
kvæmd eigi að síður.
Ég labbaði svo eitt kvöld til Sesselíus-
ar. Þegar við höfðum rabbað saman um
stund, segi ég við hann að ég sé slæm-
ur í mjöðminni og mig langi til að vita
af hverju það stafi. „Það er kalk í liðn-
um“, segir hann, „og þú ert búinn að
ganga með þetta alltof lengi. Viltu að
það sé litið inn hjá þér?“ Ég þakkaði
lionum fyrir og hélt svo heim og fór að
hátta kl. 9.
Aldrei þessu vant var ég aleinn heima
um kvöldið. Þegar ég hafði legið í rúm-
inu um stund, líklega um hálftíma, fann
ég, en sá ekki, að einhver kom inn í her-
bergið til mín, gekk alveg að rúminu og
fór höndum um mig. Snertingin var
einna líkust rafmagnsstraum, en þó ekki
óþægileg. Þessi tilfinning stóð yfir í svo
sem stundarfjórðung, og ég bullsvitnaði.
Hið sama gerðist þrjú kvöld í röð. Á
fjórða degi hringdi ég til heimilislæknis-
ins og bað hann að líta inn til mín. Ég
væri ekki veikur, en mig langaði til að
spjalla dálítið við liann.
Friðrið kom og ég sagði honum, að
nú vissi ég hvað að mér væri og vildi
vinda bráðan bug að því, að ég yrði
rannsakaður í sjúkrahúsi og gengið úr
skugga um, hvort nokkuð væri hægt að
hjálpa mér. Hann spurði mig hvar ég
vildi vera, ef til aðgerðar kæmi. „Auð-
vitað lijá Matthíasi", svaraði ég. Friðrik
skrifaði beiðnina og ég fór með hana upp
á Landakot, til Matthíasar. Eftir 3 daga
var tekin mynd, sem ég mátti sækja eftir
3 daga þar frá.
Ég beið með nokkurri óþreyju eftir
úrskurðinum og á tilteknum tíma fór
ég upp á Landakot og hitti Matthías.
„Það er kalk í liðnum“, segir hann. Ég
20
Veibimaðurin.n