Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Blaðsíða 48

höfum heyrt svipuð dæmi áður. Læt ég
nú staðar numið við þessar hugleiðingar
að sinni, en vík að tilgangi greinarinnar:
Um nokkurra ára skeið, að undan-
förnu, hefur hafizt kapphlaup um hvert
veiðivatn, sem losnað hefur úr leigu. Til
þessa liggja rnargar orsakir. í fyrsta lagi
hafa verðlagsbreytingar verið nrjög
hraðar. í öðru lagi hefur tala þeirra er
stangveiði stunda, farið mjög ört vaxandi.
I þriðja lagi hefur peningafýsn verið
meiri hjá leigusölum en telja verður
sæmandi, jafnvel þó hverjum okkar yrði
litið í eigin barm og við settum okkur
sjálfa í spor þeirra, er hér um ræðir. í
fjórða lagi virðast einstaka leigutakar
frámunalega hirðulausir um fjárreiður
þeirra fyrirtækja, er þe'in er trúað fyrir,
þar sem þeir nota aðstöðu sína til yfir-
boða á sanngjarnri leigu hjá einstakling-
um eða félögum. Þetta ófremdarástand
verður að stöðva, og það hlýtur að verða
stöðvað fyrr eða síðar. Það ætti að m.
k. a vera auðvelt að gera viðkom-
andi einstaklinga ábyrga gerða sinna, þar
sem um opinberan rekstur er að ræða.
Enginn má skilja orð mín þannig, að
ég sé mótfallinn því, að leigusalar veiði-
réttar eigi að fá sanngjarna greiðslu fyr-
ir ve'ðirétt sinn. Þvf fer fjarri. F.n mér
finnst ekki koma til mála, að greiða
meira fyrir veiðivatn en sem svarar tvö-
földu verðmæti þess, sem mest fæst úr
því. Það ætti a. m. k. ekki að teljast lé-
lea: verzlun og er ekki talin það á öðrum
vettvangi.
En svo að ég víki að sjálfum veiði-
mönnunum, þá eru þeir ekki heldur allir
með hreinan skjöld á öðru sviði, því mið-
ur, Of rnikil veiðifýsn er einn versti löst-
ur margra. Það er til dæmis leitt að sjá
sagt frá því í blöðum, að stangveiði-
maður hafi á einum og sama degi veitt
ef til vill nokkra tugi laxa. Sem betur
fer kemur það sjaldan fyrir, enda held
ég, að þeir menn, sem það gera, ættu
heldur að svala fýsn sinni með því að
fara á togara.
Mér finnst ekki nema eðlilegt, að
veiðifélag setji skorður við ofveiði,
meira en nú er gert, og þá fyrst og fremst
með því, að takmarka dagveiði einstakl-
inga. Það er einkar auðvelt, þar sem
veiðiheimili eru, en ætti einnig að vera
hægt, ef félögin settu trúnaðarmann á
hvern veiðistað, er hefði þau fyrirmæli
veiðifélagsins, að skoða veiði hvers veiði-
manns að loknum veiðitíma. Ákvæðin
gætu verið breytileg eftir kostnaðarverði
og öðrum aðstæðum. — Ég held, að það
gæti orðið öllum til góðs, að hófs væri
gætt í þessum málum. Ég sé ekki fram á
annað en að leiguæðið gæti t. d. orðið
það alvarlegt, að til opinberra afskifta
gæti leitt, og væri það til lítils sóma
fyrir þá, sem hlut eiga að málum.
Friðsamleg viðskipti og gagnkvæmur
skilningur í þessum efnum verður ávallt
að vera það leiðarmerki, er ráða verður
í framtíðinni, ef vel á að fara. Þá getur sú
hamingjukennd, sem vaknar í brjósti
allra sannra veiðimanna, er við gott
veiðivatn dvelja, bezt notið sín og leigu-
salinn glaðst yfir góðu gengi kunningja
sinna.
Vorið fer nú í hönd. Við skulum vona,
að það verði unaðslegt, eins og oft áður,
og að við fáum að njóta friðsælla stunda
í ríki náttúrunnar, fjarri þrasi og ys
hversdagslífsins. Þ. Sv.
»S8
Veiðimaðurinn