Veiðimaðurinn - 01.11.2008, Blaðsíða 17

ÓLAFSFJARÐARÁ
Kristinn tók við skólastjórastöðu í Ólafsfirði árið 1962 og
fljótlega upp úr því kynntist hann hópi manna sem hafði neðri
hluta árinnar á leigu. Þetta voru 15-20 manns sem skiptu með
sér dögunum og Kristinn fékkeinn hlut. Á þessum árum veiddi
hann yfirleitt með Þorsteini Jónssyni vélsmið og þeir hættu
tiltölulega fljótlega að brúka nokkuð annað en flugur við veið-
arnar og fylltu boxin sín af Teal & Black.
Fánadagur
„Ég fluttist síðan aftur til Akureyrar um 1980 og fljótlega upp
úr því tókst góður kunningsskapur með okkur Guðmundi
Ármanni vegna starfans og ekki löngu seinna hófust þessar
árlegu ferðir okkar í Ólafsfjörðinn," segir Kristinn og horfir
niður að ánni, kominn í klofstígvélin og búinn að hnýta Teal &
Black á tauminn. „Það fór vel á með okkur," segir hann, „en
samt vorum við eins og svart og hvítt, eða kannski öllu heldur
rautt og blátt."
Eins og rautt og blátt, hugsa ég undrandi og dettur í hug
pólitík. Mér sem hefur alltaf fundist þeir vera einsog sitt hvor
hliðin á sama peningnum, hæglátir, yfirvegaðir og íhugulir
listmálarar. Ég ákveð að geyma mér það að spyrja nánar út í
þetta og spyr þess í stað, ósköp kurteislega: „Ferðu oft að
veiða, Kristinn?"
„Ekki nú orðið. Hin síðari ár veiði ég aðeins þennan eina
dag á sumri, þegar við Guðmundur förum saman í Ólafsfjarð-
ará. Og það er stórhátíðardagur," segir Kristinn með áherslu-
þunga í röddinni, bætir síðan við hálfhvíslandi:„Það liggur við
að það sé fánadagur. Og þá passa ég mig alltaf á því að vera
með slaufu sem hæfir tilefninu. Það er næstum því jafn mik-
ilvægt og vera með réttu fluguna á taumnum. En nú skulum
við veiða," segir hann og gengur sporléttur til vinar síns sem
veiðir Þjófvaðshylinn og reynir að ráða í það hvernig fiskurinn
snýr í vatninu eða hvort þetta vatn hafi yfirleitt nokkurn fisk að
geyma.
Tólf voltin
Ég fæ mér sæti, skorða mig vel af á milli mjúkra þúfnakolla og
dreg upp skrifblokkina mína. Mig langar að draga upp litla
mynd af körlunum tveimur við Þjófvatnshyl en hálfroðna við
tilhugsunina, því auðvitað yrðu allar mínar
skissur að kjánalegu kroti í félagsskap þessara
manna. Þess í stað nota ég blokkina til þess
sem hún var ætluð, nefnilega að glósa niður
nokkur stikkorð á borð við „fánadagur,, og
„Teal & Black,,.
Eftir stundarkorn kemur Guðmundur
Ármann vaggandi til mín og brosir út að
eyrum. „Er þetta ekki yndislegt?" spyr hann
án þess að vænta svars og lætur stöngina
sína detta niður við hliðina á mér. Hann tekur
derhúfunaafsérog strýkursvitannafenninu.
Sólin er komin hátt á loft og hitastigið eflaust
um 16 gráður. Ég lyfti stönginni ofurlítið og
skoða agnið; lítil svört fluga með grábekkjóttri
andarfjöðurívængnum.
Notar þú líka Teal & Black?
Guðmundur, sem hefur nú sótt kaffibrúsann sinn í bílinn,
fær sér sopa og segir síðan að hún hafi stundum gefið vel.
„Stundum?"spyr ég hissa.
„Já, Kristinn notar hana alltaf og stundum hef ég verið að
ota að honum púpunum mínum en oft veiðum við báðir lang-
best á Teal & Black. Hún hefur gefið góða raun þegar allt ann-
að bregst. Viltu kleinu?"
„Nei, takk," segi ég og spyr hvort Teal & Black sé þá kannski
líka uppáhaldsflugan hans í Ólafsfjarðará. Guðmundur segir
svo ekki vera og sýnir mér flugu sem hann hnýtir í nokkrum
útgáfum, kallar Tólf volt, og hefur gjarnan veitt best á í Ólafs-
fjarðará.
„Ég byrjaði með þessa áðan en fékk ekki högg. Og þá eins
og svo oft áður kom Kristinn til mín og ba'uð mérTeal & Black.
Hvað gat ég gert? Það hefði náttúrlega verið dónaskapur af
mér að þiggja ekki slíkt kostaboð, enda aldrei fullreynt nema
maður hafi sett hana undir. En það er enginn fiskur hérna,"
segir hann glettinn og fær sér bita af kleinunni sinni.Jólf volt-
in eru samt ansans ári góð."
„Jæja," segi ég og halla mér aftur í grasið.
Vatn í munni
Það er komið hlé, klukkan farin að ganga tvö og þeir fisklausir
eftir vaktina. Og nú loksins á ég von á að það fari heldur betur
að draga til tíðinda.
Félagarnir hafa oftar en einu sinni sagt mér að einn há-
punktur ferðarinnar árlegu í Ólafsfjarðará, stórhátíðardagsins,
sé þegar þeir fara í hléinu heim til heiðurshjónanna Sigrúnar
og Jóns niðri í kaupstaðnum. Þar sé þá í boði ungversk gúll-
assúpa og uppábúin rúm eftir matinn.
Núna sýna þeir hins vegar ekki á sér neitt fararsnið. Þeir
sækja nestisboxin sín, leggjast í grasið, svipta sig klæðum og
stynja afvellíðan.
„Hvenær förum við til Sigrúnar og Jóns?" spyr ég eins og
álfur.
„Þau eru ekki heima," svarar Kristinn.
„En mikil lifandi skelfing er gúllassúpan þeirra góð," bætir
Guðmundur við.
„Hreinasta afbragð," hvíslar Kristinn og ég fæ vatn í munn-
inn.
11'08
17