Veiðimaðurinn - 01.11.2008, Qupperneq 19

ÓLAFSFJARÐARÁ
I öllum veiðiferðum gefur Guðmundur Ármann
sér tíma til að mála vatnslitamyndir af
umhverfinu við árnar og á orðið mikið safn
mynda frá norðlenskum vatnasvaeðum.
„Nú skulum við fara niður að Ingimarshyl," segir þá Krist-
inn.
Og það stendur heima: Þegar við rennum að hylnum sjáum
við eitt lítið endurskinsmerki, síðan annað og síðan þriðja.
Hylurinn logar brátt af litlum glömpum sem verða til þegar
bleikjurnar núa sér við botninn.
„Sjáið þið, sjáið þið," dæsir Guðmundur.
„Já," hvíslar Kristinn og lítur á vasaúrið sitt. „Þeir eiga gott
sem fá að veiða hérna á morgun."
Ég horfi á klukkuna í mælaborðinu og sé að hún er tíu mín-
útur yfir tíu.
„Nú skulum við fara inn á Akureyri," segir Kristinn léttur í
lund.
„Já, þetta er búinn að vera góður dagur," svarar Guðmund-
ur.
Ég bið þá að taka nokkur köst en þeir benda á klukkuna og
segja að það komi ekki til greina, það eigi að hætta klukkan
tíu.
það sé á henni dálítill framsóknarblær en það er bara vegna
nálægðarinnar við sveitina," svarar Kristinn og yfirvaraskeggið
sveigist upp til beggja enda.
Glampinn í ánni
Þannig líður dagurinn í norðlenskri sumarblíðu. Seinnipartinn
fer aðeins að gjóla af norðri.
„Þar kemur hafgolan," segir Guðmundur og lætur eins og
honum finnist hún kærkomin.
Það kular af hafi og eitt augnablik dettur mér í hug að
kannski komi sjóbleikjan upp í ána með svölu sjávarloftinu.
Það liggur við að ég finni til með körlunum að hafa ekki fengið
fisk allan daginn en þeir láta eins og það sé aukaatriði. Ég spyr
hvort þetta sé ekki orðið vonlaust og Guðmundur svarar:
„Það er aldrei að vita," og síðan segir hann okkur stutta
sögu.
„Einu sinni stóð ég niðri við Ingimarshyl seinnipart dags og
hafði ekki orðið var. Það var við svipaðar aðstæður og þessar:
Farið að halla af degi, blés af hafi og ég var eiginlega hættur
að hafa trú á því að ég fengi fisk þann daginn. Ég var að kasta
efst í hylinn, þar sem hann breiðir úr sér, og þá sá ég allt í einu
út undan mér hvernig það kom lítill glampi hægra megin við
mig, síðan annar og síðan sá þriðji, litlir glampar eins og end-
urskinsmerki. Þegar ég sneri mér við til að skoða þetta betur
þá sá ég hvernig hylurinn var ein glitrandi sjóbleikjuvaða.
Þetta var nýgengin torfa sem var að nugga sér við steinana í
botninum."
Guðmundur réttir fram höndina og snýr henni snöggt, aft-
ur og aftur, til að tákna fiskana í hylnum.„Þið vitið hvað ég
meina,"segirhann.
Nú sefur jörðin
Á heimleiðinni kúri ég mig í aftursætinu með skrifblokkina
mína og hugsa um það hvernig gera megi veiðisögu úr
fisklausri ferð.
Listmálararnir í sætunum fyrir framan'tnig ræða hljóðlega
saman um glampann í hylnum, ungverska gúllassúpu, Teal &
black og allt annað sem í rauninni skiptir máli. Þeir sneiða
fimlega fram hjá dægurþrasi og pólitík.
Þeir tala um litina í fjöllunum og eldhnöttinn sem situr úti í
hafsauga, rétt yfir sjóndeildarhringnum og slær bjarma sínum
á Eyjafjörð, sjóinn og Múlann.
Þegar við keyrum fram hjá Fagraskógi lognast ég út af við
masið í þeim, með pennann á milli fingranna, og heyri mann í
útvarpinu syngja fallegt lag við Ijóð eftir Davíð.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Við yztu hafsbrún sefur sól
og sofið er í hverjum hól.
í sefi blunda svanabörn
og silungur í lækog tjörn.
Átúni sefurbóndabær
og bjarma'á þil og glugga slær.
Við móðurbrjóstin börn fá
þá beztu gjöf, sem lífið á.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
11 08
19