Veiðimaðurinn - 01.11.2008, Side 37

Landað við ísskörina. Keltarnir tóku ótt og títt
suma dagana þótt áin væri fyrir neðan
frostmark. Sumir voru ansi vænir. Alltaf hélt
maður að nú væri sá stóri á færinu.
um. Hann var farinn og engin mynd til af þessum sextán,
sautján punda, hnausþykka silfurbolta.
„Sprellfjörugur osenka," fullyrti Kola. Við skellihlógum. Átt-
um Herhylinn eftir.
Nú var ákveðið að taka Herhylinn með trompi. Við gengum
niður með ánni og fórum um tröllauknar skriður með mosa-
vöxnum björgum sem sum hver voru margar mannhæðir.
Laxar sýndu sig af og til á breiðunni. Einstaka stökk. Hér var
gaman að vera. Við settum í nokkra kelta og veiðimennirnir á
móti fengu líka fiska. En enginn nýr lax var sjáanlegur. Árbotn-
inn er mjög stórgrýttur á þessum stað og ég lenti í erfiðum
festum enda var veitt eins djúpt og hægt og mögulegt var. Á
endanum sleit ég skotlínuna og missti bæði hægsökkvandi
línuna og sökkendann auk þess sem skotlínan sjálf var ónýt.
Þegar veitt er með þrjátíu og fimm punda Seaguar-taumefni
og Ken Sawada-túpukrókum sem bogna hvorki upp né brotna
í festum er ómögulegt að slíta tauminn né rétta upp krókinn.
„Línan hlýtur að hafa farið utan um stein. Við missum marg-
ar línur hérna," sagði Kola.
Svo lengi lærir sem lifir og nú voru góð ráð dýr. Ég var ekki
með aðra línu. Sem betur fór var Hilmar betur græjaður og gat
lánað mér sams konar hjól með línu. Annars hefði ég verið úr
leik það sem eftir var dags. Þetta kennir manni að fara ekki út
í óbyggðirnar nema með að minnsta kosti tvö varasett af lín-
um.
Næstsíðasta daginn áttum við neðri hlutann af Kharlovka.
Við byrjuðum í Sjávarhyl, neðsta stað. Ég kastaði grænni og
silfurlitaðri túpu á fallegan streng neðst í hylnum. Högg. Raf-
magnað af skerpu. Allt öðru vísi en hægu keltatökurnar. Þetta
var eitthvað annað og stærra. Ég steig tvö skref aftur á bak og
kastaði aftur á sama stað. Nú var túpan tekin af krafti en að-
eins í augnablik, silfurglampi af stórum sporði og skvetta við
enda línunnar og svo var allt laust. Ég stappaði niður fæti og
öskraði af taugaæsingi. Þetta var greinilega nýr fiskur, hann
stór og farinn. Kannski eina tækifærið í túrnum til að setja í
þann stóra.
Reyndar urðu þetta einu kynni mín af nýgengnum laxi í
ferðinni. Hins vegar lentu veiðifélagarnir sumir hverjir í æv-
intýrum. Einn þeirra setti í risalax í Herhyl síðasta daginn, sá
synti að lokum undir stóran ísfleka á reki sem kubbaði taum-
inn í sundur. Stærsta fiskinn veiddi hins vegar Guðjón Ingi
Árnason í efsta veiðanlega stað í Fossinum í Kharlovka, 23
punda nýgengna hrygnu sem hafði strikað upp alla á. Áhöld
voru um það hvort hún væri ný eða haustgengin en fiskifræð-
ingurinn á staðnum tók af henni hreistursýni og kvað upp úr
um það að hún væri ný. Annar Bretinn fékk þrjá nýja fiska en
engan tiltakanlega stóran. í raun er það ótrúlegt að lax skuli
ganga við þessar aðstæður þegar sjávarhiti er jafnvel fimm
gráðum hærri en hitastig árinnar.
Það sem gerði þessa veiðiferð einstaka var spenningurinn.
Ég man vart eftir því að hafa verið svo spenntur í veiðitúr. í
hverju einasta kasti gat maður átt von á nýgengnu ferlíki og
stöðugar tökur vænna kelta gerðu ekkert annað en að magna
veiðiæsinginn. í það minnsta var maður að veiða fisk þótt
hann væri ekki nýr og þegar vatnið tók að hlýna aðeins urðu
þeir sprækari.
Aðbúnaður var prýðisgóður. Leiðsögumennirnir frábærir
og varfærnir í þessum erfiðu aðstæðum þannig að þrátt fyrir
allt var ferðin vel heppnuð. Áin var að taka við sér á síðustu
dögunum. Næsta holl á eftirfékk 40 nýrunna laxa.
Árnar þrjár, Kharlovka, Litza og Rynda enduðu í metsumri
þrátt fyrir kalda og erfiða byrjun. 4,014 laxar voru veiddir.
Fimm stærstu laxarnir vógu 47 pund, 41 pund, 37 pund og
tveir 35 pund.
11 VS
37